شهادت شهید علیرضا حلیم ‌زاده (1359ش)

شهید علیرضا حلیم زاده، سال ۱۳۴۶ش در خانواده ای فقیر در دزفول چشم به جهان هستی گشود. علیرضا از سن کم کار می کرد تا بتواند مرهمی باشد بر دردهای پدر. از اوان نوجوانی خود را متعهد و مسئول می دانست و پدرش را در تأمین مخارج زندگی همراهی می کرد و از پولی که به دست می آورد، برای خواهرانش لباس و... می خرید. علیرضا از دلی پرتوان و شهامتی غیرقابل وصف برخوردار بود. او پدر و مادرش را دلداری می داد و همیشه می گفت که خدا بزرگ است. در اثر صداقت و تواضعی که داشت، در قلب دوستان و آشنایان جای داشت. از محمد(صلی الله علیه وآله وسلم) و علی(علیه السلام) در مکتب اخلاق آموخته بود که هم چون ایشان نمونه و اسوه باشد. از خصوصیات اخلاقی بارز او این بود که از دروغ گفتن تنفر داشت و دشمن سرسخت مفاسد اخلاقی بود. هرچند که از روحی لطیف برخوردار بود اما هم چون پولاد در مقابل وسوسه های شیطانی جدیت به خرج می داد و از اسراف و زیاده روی دوری می کرد. علیرضا به رابطه بین خویشاوندان (صله رحم) علاقه داشت و می گفت همیشه باید برای رضای خدا کار کرد نه برای هواهای نفسانی. علاقه شدیدی به مادربزرگش نشان می داد و نسبت به بزرگسالان احترام زیادی قائل بود. در جلسات مذهبی شرکت می کرد و استعداد فوق العاده ای نسبت به فراگیری مبانی اسلامی از خود نشان می داد. با شروع جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران در شرایطی که روز به روز نیاز بیش تری به خون جوانان برای آبیاری نهال نوپای نظام اسلامی احساس می شود، علیرضا نیز خود را برای شهادت آماده می کند تا جایی که با یکی از دوستانش مسابقه می گذارد که کدامیک زودتر شهید می شوند؟ چندین بار نیز از مادرش می پرسد که اگر من شهید شدم، چه می کنی؟ و مادرش در جواب می گوید که من برای تو و پیروزی اسلام لباس سبز می پوشم. علیرضا به مادرش می گوید که آفرین بر تو ای مادر عزیز و ای رهرو زینب(سلام الله علیها) و فاطمه(سلام الله علیها)! علیرضا از نخستین روزهای جنگ تحمیلی در ستاد بسیج مسجد نجفیه فعالیت داشت تا این که سرانجام در تاریخ بیستم اسفندماه سال ۱۳۵۹ هجری شمسی بر اثر اصابت موشک در سنگر پاسداری از اسلام و قرآن در مسجد نجفیه - همراه با دوازده تن از برادران نوجوان هم سنگر دیگر خود که از مکتب حسین(علیه السلام) سرور شهیدان درس عشق آموخته بودند - هم چون علی(علیه السلام) در محراب شهادت، در مشهد خون به شهادت رسید و به لقاءالله پیوست. شهید علیرضا حلیم زاده تا آخرین لحظه زندگی پرارزش خویش هم چنان در عهد خود ثابت قدم ماند و هم چون عباس رشید به ندای امام خود لبیک گفت.