فاطمه(سلام الله علیها)، طریق درک مقام رضوان

«اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل و اهلک اعدائهم اجمعین»
«یا فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ یا بِنْتَ مُحَمَّدٍ یا قُرَّةَ عَینِ الرَّسُولِ یا سَیدَتَنَا وَ مَوْلَاتَنَا إِنَّا تَوَجَّهْنَا وَ اسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِكَ إِلَی اللَّهِ وَ قَدَّمْنَاكَ بَینَ یدَی حَاجَاتِنَا یا وَجِیهَةً عِنْدَ اللَّهِ اشْفَعِی لَنَا عِنْدَ اللَّهِ» [1]
در قیامت همه درمی یابند که نتوانستند از این پیغمبر استفاده کنند؛ لذا«یوْمَ التَّغَابُنِ»[2]است. همه شهدا به مقام قمر بنی هاشم غبطه می خورند و درمی یابند که آن گونه که باید از امام حسین استفاده نکردند. این نعمت خیلی بزرگ تر از این حرف ها بوده است.
فرمودند: ما در مشکلات خود به مادرمان فاطمه زهرا متوسل می شویم. رسول خدا خم می شد، دستش را می بوسید و هنگام ورود او به احترامش می ایستاد و می فرمود: اگر می خواهید به مقام رضوان برسید، یک راهش فاطمه زهرا سلام الله علیها است.
«إِنَّ اللَّهَ یغْضَبُ لِغَضَبِ فَاطِمَةَ وَ یرْضَی لِرِضَاهَا»[3] بارها می آمد در این خانه می ایستاد، دست ها را به چارچوب در می گرفت و آیه تطهیر را تلاوت می فرمود:«إِنَّما یریدُ اللَّهُ لِیذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَكُمْ تَطْهیراً»[4] هرکس پاکی می خواهد، تنها  باید به اهل این خانه متوسل شود. می آمد در خانه می ایستاد، سلام می کرد و اجازه ورود می گرفت. بدون اجازه وارد این خانه نمی شد؛ یعنی این باب، باب الله است و کسی حق ندارد بی اجازه وارد این خانه شود. حتی اگر کسی بخواهد به معارف، توحید و طهارت برسد،حق نداردبدون اجازه وارد این خانه شود. این همه تعلیم و این همه یاد دادن ها، ولی نتیجه چه شد؟ ارْتَدَّ النَّاسُ بَعْدَ النَّبِی إِلَّا ثَلَاثَةَ[5] طولی نکشید که دیدند آتش از خانه امیرالمؤمنین زبانه می کشد.

وقتی درب خانه نیم سوخته شد، هنوز فاطمه زهرا سلام الله علیها پشت در مقاومت می کرد. کاری کردند که صدای فاطمه زهرا بین در و دیوار بلند شد:«یا فِضَّةُ إِلَیكِ فَخُذِینِی فَقَدْ وَ اللَّهِ قُتِلَ مَا فِی أَحْشَائِی مِنْ حَمْلٍ»[6]به خانه امیرالمؤمنین هجومآوردند، ریسمان به گردن امیرالمؤمنین انداختند، دست های حضرت را بستند و به طرف مسجد بردند. حضرت به خود آمد، دید خانه از جمعیت خالی شده. دست به دیوار شد،کمربند امیرالمؤمنین راگرفت و فرمود: اجازه نمیدهم علی راببرید. دومی دید تا فاطمه زنده است، نمی تواند به مقصد خودش برسد؛ به قنفذ و مغیره اشاره کرد: چرا ایستادید؟ دست فاطمه را کوتاه کنید!

اثر این ضربات قلاف شمشیر مثل بازو بند بر بازوی فاطمه باقی مانده بود.

پی نوشت:

[1]. بحارالأنوار، مجلسی، 99، 247، باب 10، كتابة الرقاع للحوائج إلى صباح النورالائمه.
[2]. بحارالأنوار، مجلسی، 97، 186، باب 3، زيارت هص من البعيد.
[3]. بحارالأنوار/مجلسی، 21، 279، باب 32، المباهلة و ما ظهر فيها من.
[4]. الاحزاب: 33.
[5]. بحارالأنوار، مجلسی، 34، 274، [الباب الرابع و الثلاثون ] باب فيه ذکر اصحاب.
[6]. بحارالأنوار، مجلسی، 30، 293، [20] باب ...، ص 145.