کیم کارداشیان؛ محبوب ترین منفور جهان

کیم کارداشیان ؛ محبوب ترین منفور جهان 

کیم کارداشیان هیچ هنر خاصی ندارد، نه خواننده است، نه بازیگر، نه ورزشکار. او فقط «هست». یک روزنامه نگار درباره اش نوشته است کارداشیان «قابلیت محض» است. وضعیتی که آدم ها فکر می کنند اگر به آن جا برسند، از آن به بعد هر چه بخواهند برایشان مهیاست. چهره ای فرا انسانی و بدنی که بیشتر نوعی نظریه ی انتزاعی به نظر می رسد تا جسمی فناپذیر. او نسخه ی جدیدی از انسان است. کسی که حتی در نزدیک ترین قلمروی انسانی به خودش، یعنی دنیای مُد، همچنان بیگانه ای عجیب و غریب است.

بنجامین والاس، وقتی کیم کارداشیان می پرسد: «برای بازدید از باغ وحش هیجان زده ای؟» نمی توانی قبول کنی که کاسه ای زیر نیم کاسه نیست. ما در یک استودیوی عکاسی بالای هادسون ریور هستیم و کیم، با پیراهنی بلند، می خرامد. هوشیار و دلنشین است و دارد پیش از آنکه عکس جلد مجله را بگیریم، چند لحظه ای استراحت می کند. بعد از عکاسی برای گردش به باغ وحش خواهیم رفت.

رفتنِ کیم به باغ وحش ریاکارانه به نظر می رسد؛ چراکه سال گذشته پتا PETA: People for the Ethical Treatment of Animal: انجمنی امریکایی و طرفدار رعایت اصول اخلاقی در برخورد با حیوانات. این انجمن جایزه سالانه ای به نام جایزه گرینچ (Grinch awards) دارد که به سلبریتی هایی تعلق می گیرد که بدترین رفتار را با حیوانات داشته اند. نام جایزه برگرفته از شخصیت بد ذات داستان چگونه گرینچ کریسمس را دزدید نوشته دکتر سسوس است. (مترجم) جایزه ی «سلبریتی گرینچ» را به این زن داد؛ دلیلش علاقه ی او به پالتوهای پوست روباه، کیف های پوست کروکودیل و کفش های پوست مار بود. از این گذشته، در ماه مارس، یک کنشگر حقوق حیوانات در حالی که بالحنی شبیهِ لحنِ پتا، فریاد می زد باغ وحش ها «زندان حیوانات اند، عجوزه ی خز پوش» به سمتش بادکنک های پر از آرد پرتاب کرد.

اما در دنیای کارداشیان، همه چیز تجارت است و تبلیغات بعید نیست توییت هایش هم اسپانسر داشته باشند و محصولاتی را تبلیغ کنند بنابراین بازدید از باغ وحش می تواند روشی موذیانه باشد که شماره ی جدید مجله ی بریتانیایی زوو zoo، مجله ای مخصوص مردان، با انتشار تصویر کارداشیان با لباس زیر برای ترغیب مخاطبانش به کار گرفته است. یا شاید هم برای قسمت دیگری از برنامه ی واقعیت نمای تلویزیونی اش به نام «پابه پای خانواده ی کارداشیان ها» Keeping Up with the Kardashians باشد که به سفری اختصاص دارد که این خانواده در ماه ژوئن به باغ وحش سن دیگو داشتند.

از سوی دیگر، کیمبرلی نوئل کارداشیان نام کامل کیم کارداشیان  بی برو برگرد خدای رسانه است؛ خواه رسانه های اجتماعی باشد یا رسانه های دیگر، بنابراین شاید در پس بازیگوشی هایش مقابل دوربین، استعاره ای نهفته باشد. خودِ او یکی از حیواناتِ باغ وحش است، درست مانند پلنگ زندانی در شعر ریلکه: «میله، صد میله، هزاران میله می بیند/ در ورای میله ها گویی جهانی نیست» برگرفته از ترجمه کامران جمالی از شعر پلنگ[مترجم]. خب، شاید هم چنین نباشد.

اما این شماره مخصوص مُد است، و وجود یک باغ وحش در آن خوراک خوبی برای بحث درباره ی ددمنشی اهالی مُد فراهم می کند؛ یعنی همان عاشقان لباس، آن ادا اطواری ها و خودنماها. در صنعت مد، مانند هر جنگل دیگری، کشت وکشتار و خون و خون ریزی حکمفرماست، و کیم این وحشیگری ها را مستقیماً تجربه کرده است: در ماه مه طراحی به نام رالف روچی Ralph Rucci در ملأعام، پیشنهاد طراحی لباس برای او را به سخره گرفت و گفت «حرام زاده ام اگر همچین کاری بکنم».

یا... شاید هم فقط دوست دارد به باغ وحش برود. از حق نگذریم، به نظر می رسد خواهران کارداشیان آدم های خوبی باشند. وقتی کیم در حال بازگشت به میز گریم با لبخندی مهربان می گوید «گاهی خانه ی ما شبیه به باغ وحش می شود»، زیر لب خودم را برای طعنه هایم سرزنش می کنم؛ شاید باغ وحش فقط باغ وحش است.

مردم کارهای کارداشیان ها را دستمایه ی طنز می کنند. ویرد ال یانکوویچ “Weird Al” Yankovic ترانه سرا و خواننده ی آمریکایی [مترجم]. یک واحد زمانی به نام «کارداش» ساخته که معادل ۷۲ روز است؛ یعنی همان مدت زمان میان ازدواج و طلاق کارداشیان از کریس هامفریز. ایتان زاکرمن، استاد دانشگاه ام .آی.تی، اصطلاح «کارداشیان» را بعنوان واحدی برای سنجش شهرتِ ناروا وضع کرده است: یک «کارداشیان» معادل توجه رسانه های جهانی به کیم کارداشیان در طول یک روز است که براساس جستجوهای گوگل اندازه گیری می شود. اکانتِ شاهکار توییتری @KimKierkegaardashian ، اشتیاق جوشان به «ماست بستنی» و برگشتن «به روال سابق» را با ترسِ فیلسوف اگزیستانسیالیست دانمارکی درآمیخته و نتیجه اش شده توییت هایی مانند: « صبح به خیر میامی! اینجا همه چیز در محضر خداوند لخت و عریان است و آگاهی جایی برای پنهان شدن ندارد.» یا شاعر دیگری، شعر هجوی بدین مضمون سروده است که ازدواج کیم «کارش کشید به تصادف» و «کارداشیان شوت شد بیرونِ مُد» جان هام و دنیل کریگ هم اخیراً خانواده ی کارداشیان را «احمق های ملعون» نامیده اند.

فریبندگیِ بدونِ اصالتِ پدیده ای همچون کارداشیان، دلیل نفرت از او را روشن می کند. نخست اینکه، خانواده ی او نوعی شهرتِ حاشیه ای برای خود دست و پا کرده است و بیش از یک بار در رسوایی شخصیت های معروفی، که بهترین دوستان شان بوده اند، سهیم شده است. ابتدا سروکله ی پدرشان، رابرت، پیدا شد که درخلال دادگاه او. جی. O. J. Simpson شخصیت تلویزیونی آمریکایی که به آدم ربایی و قتل متهم شد [مترجم]. همیشه کنار او می نشست (دوستانی قدیمی بودند و رابرت یکی از اعضای تیم دفاع او بود) بعد کیم آمد؛ در زیر لوای پاریس هیلتون در فرش قرمزی در اوایل قرن. سپس در حرکتی مشکوک به سمت مرکز توجهات، فیلمی از رابطه ی جنسی کیم هم به بیرون نشت کرد؛ فیلمی که او در بخش عمده ی آن در حال آدامس جویدن بود. برنامه ی واقع نمای شبکه «ای!» E!: شبکه تلویزیونی کابلی [مترجم]. کل تخم و ترکه ی کارداشیان را به مردم معرفی کرد. در این برنامه بروس جنر، قهرمان سابق المپیک و پدرخوانده ی کیم نیز حضور داشت و با هلیکوپترهای کنترلی اش بازی می کرد، این درحالی بود که یک بار، همسر او مقابل دوربین خودش را خیس کرد، و بعد به تبلیغ پوشک مخصوص بی اختیاری ادرار پرداخت.

به نظر می رسید خانواده مطلقاً سر سازگاری با آن خط و مرزهایی را ندارند که به بقیه ی ما احساس نظم را در جهان می بخشد. دیدن اینکه کارداشیان ها مرزهای میان خود و دیگری، خصوصی و عمومی، جسم و جان، کار و تفریح، واقعی و قلابی را سرخوشانه زیرپا می گذارند و از این رهگذر به موفقیت می رسند، تصورات مان را درمورد اینکه چه چیزی درست است، به چالش می کشد. آیا ستایش کیم از کفش های پشت بنددار در توییتر از صمیم قلب است یا چون برای این کار ۱۰.۰۰۰ دلار پول گرفته است، چنین حرفی می زند؟ آیا صرفاً از روی علاقه است که کوکتلِ گیاهی به دست دارد، یا دلیل اش قراردادی است که امضا کرده؟ اینکه در این اواخر با مردانی قرار می گذاشته که اسم شان با ک شروع می شود (کریس، و حالا هم کانیه وست) اتفاقی است، یا دارد از الگوی مادرش، کریس جنر، پیروی می کند که به نظر می رسد اسم دخترهایش را نه از کتاب اسم های کودکان، بلکه از یک راهنمای برندینگ انتخاب کرده باشد؛ کیم، کلویی، کندال، کِیلی. (اصلا چه اهمیتی دارد؟ کلویی در پنج سال گذشته به یکی از پر طرفدارترین اسامی کودکان تبدیل شده است.) یک حسی می گوید همه چیز برای فروش است و هیچ چیز نباید از قلم بیافتد.

شغل کیم، بطور اخص، این است که خودش باشد (یا آن نسخه ای از خودش باشد که مردم می خواهند) و بدین منظور بی وقفه کار می کند. او تصمیم گیری روزانه درباره ی برق لب اش را به هوش گروهی تفویض می کند، و برای انتخاب نخستین موسیقی رقص در مراسم عروسی اش از «نازنازی های وفادارش» نظر می گیرد. از دنبال کننده هایش در توییتر پرسید نخستین عطرش چه رایحه ای داشته باشد، و پاسخ گرفت آمیزه ای از عطر پیچ امین الدوله و دانه ی تونکا. او اعلام کرد تصمیم گرفته مراسم عروسی اش از تلویزیون پخش شود، چراکه در غیر این صورت «طرفداران » اش که «در این سفر همراه من بوده اند» احساس می کنند فریب خورده اند. کیم احتمالاً نخستین آواتار انسانی است که در یک بازیِ نقش آفرینی آنلاین، با کاربران فراوان، بازی می کند.

دقیقاً از همین روی است که او، با ۱۵.۷ میلیون دنبال کننده، نهمین انسان پرطرفدار در توییتر است. به همین دلیل است که اخیراً، به گفته ی یکی از کارشناسان برندینگ، بطور مشترک با اسنوکی Snooki در رأسِ شاخصِ وفاداری به سلبریتی قرار گرفته است، و این نیز که او گران قیمت ترین هنرپیشه ی تلویزیونی در سال منتهی به ماه مه گذشته بود، دلیل دیگری ندارد. آنچه به نظر برخی مادی گرایی احمقانه می آید، در نزد عده ای دیگر رؤیای امریکایی است. چیزی که بعضی پُرگویی درباره ی زندگی شخصی دیگران می دانند، برای عده ای دیگر شنیدنی است. هر طور در مورد کارداشیان ها، و برنامه های گوناگون تلویزیونی شان فکر کنید، محال است ببینیدشان -دعوا می کنند، جیغ و داد به راه می اندازد و دروغ می گویند، اما در عین حال از یکدیگر حمایت می کنند، با هم ارتباط دارند و عشق می ورزند- و این فکر به ذهن تان خطور نکند که این شیوه ی عجیب و غریب زندگی، نوعی الگوی سودمند برای همبستگی خانوادگی است.

اخیراً کیم در جهان مُد جایی برای خود باز کرده است. او علاقه ی حرفه اش به مد را با طراحی گنجه ی لباس آغاز کرد. کیم و خواهرانش مالک فروشگاه های زنجیره ای لباس با نام دش Dash یک «فروشگاه سبک زندگی» به نام کارداشیان کِی اوس Kardashian Khaos در لاس وگاس هستند. لباس های آن ها و لاک ناخن هایشان (با برند کارداشیان کالرز Kardashian Kolors) در فروشگاه های زنجیره ای سیرز Sears (با نام مجموعه ی کارداشیان) و شبکه ی تلویزیونی کیو وی.سی QVC (با نام کی دش) فروخته می شود. زمستان امسال نیز لوازم آرایش شان با برند کروما بیوتی Khroma Beauty از راه می رسد. سرمایه ی شودزل، خرده فروشی آنلاینی که کیم در سال ۲۰۰۹ یکی از بنیانگذاران آن بود، به بیش از ۶۰ میلیون دلار افزایش یافته است. تصویر او بعنوان مدل روی جلد مجله هایی همچون دابلیو، هارپرز بازار Harper’s Bazaar و لو اومو وُگ l’Uomo Vogue منتشر شده است. الیزابت تیلور بُت او بود و کیم سال گذشته ۶۵۰۰۰ دلار در حراجِ جواهراتِ الیزابت تیلور پول خرج کرد. می گوید: «من عاشق طراحی ام. هر روز صبح با خواهرهایم درباره ی طراحی های مختلف صحبت می کنم»

با این حال اگرچه او جایگاه بهترین لباس را در هفته نامه پیپل به خود اختصاص داده است، اما وقتی پای مُد در معنای حرفه ای اش به میان می آید، با تُرُش رویی مواجه می گردد. نه تنها رفتار و گفتار او، بلکه لباس پوشیدنش هم بیش از هر ستاره ی تلویزیونی دیگری رصد می شود. هیچ جا از چشمان پلیس مُد در امان نیست. پیراهن یقه سه سانتی با چکمه های ساق بلند پوست مار؟ «خلاف به عرض پرنسس لیا یکی از شخصیت های اصلی جنگ ستارگان. مقایسه کنایی دیلی میل به دلیل پیراهن یقه سه سانتی ای است که پرنسس لیا در فیلم به تن دارد[مترجم]. رسانده اند» (روزنامه دیلی میل). کیم، چند ساعت بعد از باغ وحش گردی مان، با کانیه وست در نمایش موزیکال فِلا، در برادوی، عکس خواهد گرفت. او در آنجا پیراهن آستین حلقه ای سبز جیونچی و چکمه های زیتونی ای را خواهد پوشید که جوزپه زانوتی برای بالمین طراحی کرده است. مجله ی فشن بمب دیلی با هدف قراردادنِ چکمه هایش که «کمی از مد افتاده اند» او را به چالش خواهد کشید. دیلی میل، به نوبه ی خود، لباسش را «به طرز عجیبی غیرقابل ستایش» می نامد و درعین حال لباس پوشیدن کانیه را، که پاچه های شلوارش را داخل جوراب فرو کرده است، «حماسه ی شرم آورِ مُد» و «مضحک» می خواند. (راستش، لباس پوشیدن کانیه واقعا مضحک است.)

رابطه کانیه هم با مُدِ حرفه ای تهی از پیچیدگی نیست. او هم خط تولید لباس دارد و آرزوی پذیرفته شدن از سوی سرشناس های نمایش های مد را در دل می پروراند. او، برخلاف سلبریتی هایی که از دور دستی بر آتشِ مد دارند، طی سال های گذشته آنقدر در نمایش های مد شرکت کرده که بعید نیست با یک سردبیر مُد اشتباهش بگیرند. درباره ی استایل وبلاگ نویسی کرده است – در ماه مه یک رجزخوانی توییتری درباره ی «نفرت» انگیزترین سر و وضع هایی که طی رانندگی در پنج خیابان نیویورک دیده بود به راه انداخت (برای مثال: «من از شلوارک های شش جیب خاکی متنفرم»). حتی از این سخن گفته بود که می خواهد نزد یک طراح بزرگ کارآموزی کند. آنا وینتور، کرین رویتفلد و اولیویر تی اسکینز را به اولین نمایش مُد خودش، در افتتاحیه ی مجموعه ی زنانه اش در پاریس در پاییز گذشته، کشاند. اما دُرافشانی های بعد از نمایشش که گفت: «خیلی ترسیده ام، خیلی عصبی ام» ، و درخواست عاجزانه اش از مردم: «لطفا سخت نگیرید، خواهش می کنم به من اجازه دهید رشد کنم» کار را خراب کرد؛ منتقدان بر لباس های پوشیده از چرم و خز او تاختند، و خودِ نمایش را تقلیدی، نخ نما، بی سر و ته، «به طرز شگفت انگیزی بی معنی» و مانند «مثل یک ام.آر.آیِ یک ساعته؛ اما نه به اندازه ی آن سرگرم کننده» دانستند. وقتی دومین مجموعه ی کاملش را در ماه مارس افتتاح کرد، نقدهایی کم و بیش تلطیف شده تر دریافت کرد.

این بار کیم او را در پاریس همراهی می کرد؛ اگرچه رابطه شان را عمومی نکرده بودند. کامیه Kimye، عنوانی که روزنامه های زرد بر آن دو نهاده اند، می توانست تبدیل به یک زوج قدرتمند در عالم مد شد. با این حال کانیه، با وجود همه ی آن انتقادات، هنوز هم نسبت به کیم، اشتیاق بیشتری در محافظانِ دنیای مد بر می انگیخت. درست است که مارک جیکابز بعنوان یکی از طرفداران کیم شناخته می شود، اما او بی تردید از قافله عقب است. در ماه مه گزارش شد که وینتور Anna Wintour یکی از مشهورترین منتقدان دنیای مد و سردبیر مجله ی وگ [مترجم]. «از کیم متنفر است» و حضور او را در مت گالا Met Costume Institute Gala یا بطور مختصر Met Gala یکی از مهم ترین گردهم آیی های دنیای مد و سلبریتی هاست که در هر ساله در موزه ی متروپولیتن نیویورک برگزار می شود [مترجم]. قدغن کرده است (این درحالی است که کانیه حضور داشت). نماینده ی کارداشیان این موضوع را تکذیب کرد. کمی بعد، آندره لئون تالی، همکار وینتور، مقابل جمعیت گفت: «حتی کیم کارداشیان هم نمی تواند از ارزش مُد بکاهد».

اگر چه بخشی از حمله ها برآمده از واکنش های زیبایی شناختی ناشی از حسن نیت به بعضی لباس هایی است که او می پوشد، اما به نظر می رسد بیشتر، نتیجه ی مخالفت با بدن های مبتلا به اختلالِ غذا نخوردن و همچنین نوکیسه گی و طبقه گرایی گسترده است. مد تمایل دارد فرهنگ خیابانی و فرهنگ آت و آشغال trash culture را از آنِ خود کرده و ستایش کند. همکاری اخیر فروشگاه های محصولات لوکس نیمن مارکوس با خرده فروشی تارگت بر این ادعا صحه می گذارد. اد فلیپوفسکی، فعال پیشرو در حوزه ی تبلیغات مد، می گوید: «حرکت از محصولات لوکس به محصولات همه پسند، یا از بالا به پایین، پذیرفته و حتی مطلوب است. اما اگر با همه پسندی، خواه محصول همه پسند یا شخصیت همه پسند، آغاز کرده باشید، درهای لوکس بودن به راحتی به رویتان باز نخواهد شد؛ نفوذ به این قلمرو دشوار است و دلیل لوکس بودنش نیز همین است».

کیم و کانیه بر دو سوی طیف بایدها و نبایدهای مد ایستاده اند. یکی از مدیران مد می گوید: «فکر می کنم کیم مد را نیز همچون ابزاری برای درآمد می بیند. گمان نمی کنم هیچ وقت به دلیل علاقه یا دیدن لباس ها به نمایش مد برود، بلکه می خواهد برای رفتن به نمایش پول بگیرد».

نفوذ بی حدوحصر کارداشیان ها دقیقاً در نقطه ی مقابل جهان مد است؛ جهانی با حصارهای محافظ و تمایزهای سفت وسخت. مُد موجودی است دوجنسه، بی اشتها، خود تنبیه گر و منبع لایزال اعتماد به نفس برای نوکیسه گان. می خواهد از مناسبات همگانی تجارت فراتر رود. از سکس متنفر است؛ ولو آنکه خود فروشنده ی بی احساس سکس است. از جسم متنفر است. کیم کارداشیان –کامجویی با بدنی خوش تراش و سرینی بزرگ، عیاش و سرمایه داری تمام عیار- توهین به تمامی مقدسات مد است. نمی توان برای مدلی که ظاهرش را به یک امپراتوری تجاری بدل کرده است، عنوانی جز – کارآفرینِ- تحسین برانگیز به کار برد، با این حال این جهان، جهان مدل هایی همچون کیم نیست.

همان مدیر مد می گوید صنعت از دوقلوهای اولسن حمایت کرد، چرا که «سخت کوش بودند و دستی در کار داشتند. آن ها در استودیوشان به کار چسبیده بودند و به چیز دیگری فکر نمی کردند.» به بیان دیگر، صنعت مد کار حرفه ای را تقدیر می کند و کار تفننی را برنمی تابد. آخرین سلبریتی ای که در تلاش برای شکستن دروازه های مد شکست خورد، پاریس هیلتون، دوست کیم بود، که بی دعوت در صف اول نمایش های مد می نشست. کیم چه کاری باید انجام دهد تا مورد پذیرش قرار گیرد؟ این مدیر می گوید: «تمام کارهای دیگرش را رها کند».

در چلسیِ غربی west Chelsea: یکی از محله های نیویورک.، کیم چمدان لویی ویتون اش را از استودیوی عکاسی بیرون می آورد، از فروشگاه ساختمان چند اسنک می خرد و سپس سوار کادیلاک اسکالیدی می شود که قرار است ما را به باغ وحش سنترال پارک ببرد. شلوار لگی چرمی بالنسیاگا به پا دارد، تی شرت سیاه پشت باز، یک جفت کفش ایر یزیAir Yeezy: نوعی کفش کتانی تولید مشترک نایکی و کانیه[مترجم].، که خود یزی (اسم مستعار کانیه) به او هدیه داده است. آن دو ده سالی بود که یکدیگر را می شناختند، اما بطور رسمی از آوریل شروع به قرار گذاشتن کردند؛ یعنی تقریباً همان وقتی که کانیه آهنگ «ترافلو» Theraflu را با شعر «تأیید می کنم که عاشق کیم شده ام» اجرا کرد. موهایش را رو به بالا درست کرده است، مژهایش را حجیم کرده و لب هایش براق اند. در ماشین به دست هایش نرم کننده و ضدعفونی کننده می زند. بعد از آنکه یک ساندویچ را خوب وارسی می کند می گوید: «یک نظریه ی جدید دارم؛ اگر فقط چند گاز به چیزی بزنم و تمامش نکنم، حس بهتری پیدا می کنم. وقتی به خانه برسم باید یک پاکسازی کامل انجام دهم».

کیم تنها چند روزی در شهر می ماند. به تئاتر موزیکال «کتاب مورمون ها» رفته و در رستوران چیپریانی در سوهو غذا خورده است. می گوید: « اینجا را دوست دارم» و در همان حال تایید می کند قبلاً اضطراب ناشی از شهر را عامل بیماری پوستیِ صدفک «در سرتاسر بدن» خودش می دانسته است. این اضطراب در دوران تصویربرداری مجموعه ی تلویزیونی «کورتنی و کیم می روند نیویورک» Kourtney & Kim Take New York به او دست داده بود.

در باغ وحش، به سرعت توجه مردم به او جلب می شود. امواج شناسایی و هیجان به راه می افتند. دوربین گوشی ها روشن می شوند و به سمت او می گردند. مردم با آرنج به یکدیگر می زنند، او را نشان همدیگر می دهند و اسمش را صدا می زنند. چند نفری می خواهند با او عکس بگیرند. (دیگر کسی از یک ستاره ی تلویزیون امضا نمی گیرد، بلکه می خواهد با او عکس داشته باشد.) کیم مودبانه درخواست ها را رد می کند؛ «خیلی متأسفم» و توضیح می دهد که در حال انجام یک مصاحبه است. از محافظی که همراهمان است می خواهد مانع فیلم گرفتن مردم شود.

بی هدف در باغ وحش راه می رویم؛ چندبار به بن بست می خوریم و دوباره بازمی گردیم. از کنار لاک پشت ها و پانداهای سرخ می گذریم. کیم عکسی از پلنگی برفی می گیرد که متفرعنانه چنگ و دندان نشان می دهد و می گوید: «خیلی هم عالی». این زِن کیم Zen Kim است؛ یعنی کیمی که از اشتباهات جوانی اش درس گرفته است؛ کسی که بعد از پایان ازدواج اش چهار ماه در خانه ی مادرش گذراند، که «شش ماه دوست پسر نداشت»، که قسم خورد دو ماه آرایش نکند (و تقریبا شش هفته بدان پایبند بود) که برایش مهم نیست دیگران چه فکری می کنند. زِن کیم منشی اش را هر چهارشنبه به روزنامه فروشی های شهر کالاباساس نمی فرستد تا تمام روزنامه های زرد را برایش بخرد. زِن کیم هشدار گوگل اش را خاموش کرده و شش ماه قبل آدرس ایمیلش را هم تغییر داد. زِن کیم، که هیچوقت مشروب نمی خورد در دبیرستان همیشه او بود که دوستان مست و پاتیل اش را به خانه می رساند بعد از ۳۰ سالگی گاهی اندکی لبی تر می کند؛ تا حدی به این دلیل که به قول خودش «نیاز داشتم خودم را رها کنم» (و پاره ای هم به دلیل آنکه مادرش برایش یک قرارداد امضاشده ی تبلیغ لیکور آورد). زِن کیم به گزارش های «مضحکی» که مجله اُکی اخیراً منتشر کرده می خندد؛ همان گزارشی که درآن ادعا شده است رابطه ی او با کانیه شکرآب شده است، چرا که کانیه به اندازه ی کافی سرشناس نیست و از زمانی که با هم دوست شده اند جستجوی اسم کیم در گوگل کاهش یافته است. می گوید: «قبلاً خیلی درگیر این چیزها بودم. اما الان واقعاً احساس آرامش بیشتری دارم و هیچ اهمیتی نمی دهم».

مُد حلقه ی اتصال این زوج بوده است. از کنار استخر شیرهای دریایی عبور می کنیم. کیم می گوید: «اگر من یا او یک جلسه طراحی لباس داشته باشیم، وقتی برگردیم در مورد جلسه با هم صحبت می کنیم. این عالی است چراکه اگر با کسی صحبت کنی که حرفت را می فهمد، می توانی با او عمیق تر و عمیق تر شوی... این هم یک شباهت بامزه است که ما داریم. فکر می کنم تفاهم مهم است. وقتی به اواخر زندگی برسیم، و در هشتاد سالگی دو نفری جایی نشسته باشیم، باید چیزهای مشترکی باشند که درموردشان حرف بزنیم. فکر می کنم این موضوعی است که قبلاً به اندازه ی کیفیت شخصیت فرد بدان اهمیت نمی دادم.» چند روز دیگر، سایت رادارآنلاین RadarOnline.com خبر خواهد داد کیم و کانیه درباره ی مشارکت در راه اندازی یک خط تولید کفش با فرانسوا هنری پینال François-Henri Pinault: مدیرعامل گروه آرتمیس؛ صاحب برندهای لوکسی مانند ایو سنت لورن، گوچی و غیره [مترجم]. ملاقات کرده اند.

همانطور که، در محدوده ی حیوانات گرمسیری، از مقابل یک میمون ساکی صورت سفید می گذریم، کیم می گوید: «عجیب است که چرا در عالم حیوانات نرها جذاب تر هستند؛ مثل شیرها و طاووس ها.» چند دقیقه بعد، در پیاده روی چوبی به دو طاووس برمی خوریم که مقابلمان ایستاده اند.

کیم می گوید: «خدای من! اینجا را ببین! سلام بچه ها» خم می شود تا عکس بگیرد. ایستادن پشتِ کیم کارداشیانِ خم شده وضعیت عجیبی است. سخت بتوان تصور کرد اصلاً چنین تصویری بر جلد مجله وُگ منتشر شود. آیا کیم این آرزو را ندارد؟ می گوید: «هیچ وقت هدفی مثل چاپ شدن عکسم روی جلد مجلاتی مانند وگ را ندارم. فکر می کنم هدفم این است که محصول خودم را در مُد توسعه بدهم و درآن موفق باشم. هدف نهایی ام این است. من نمی گویم «وای می خواهم روی این مجله باشم یا آن کار را انجام دهم.» همه ی این چیزها سرگرمی است. قطعاً دوست دارم تبدیل به آدم دیگری بشوم؛ فکر می کنم هر عکسی شخصیت متفاوتی دارد».

کیم از حشرات خوش اش نمی آید پیشتر، توی ماشین، تا چشمش به یک پروانه افتاد وحشت زده شیشه را پایین کشید بنابراین به محفظه ی مارها و جیرجیرک های ماداگاسکار که رسیدیم، قدم هایش را تند کرد. کمی بعد عکس طاووس ها و پلنگ برفی را در اینستاگرام خواهد گذاشت و جک شیهان نامی Jack Sheehan (@jAckSheehan۰۲) توییت خواهد کرد: «کیم کارداشیان لعنتی را در باغ وحش سنترال پارک دیدم که کفش های ایر ییز پوشیده بود! خداجان!».

وقتی داشتیم از باغ وحش خارج می شدیم، دختر نوجوانی ترسان و لرزان نزدیک شد. کیم درخواستش را برای عکس گرفتن نپذیرفت اما به او گفت: «رنگ چشم هات خیلی قشنگه» و حسابی حال او را خوب کرد.

وقتی دوباره سوار اسکالید شدیم، یکی از محافظ ها از کیم خواست برای دلخوشی دختر ۱۶ ساله اش یک پیام صوتی ضبط کند. دستیار کیم آیفونش را بیرون آورد و پیام تبریک تولد او را ضبط کرد. اوباما داشت برای یک مراسم جمع آوری پول به شهر می آمد، بنابراین راننده به سمت جنوب راند تا به ترافیک مرکز شهر نخورد. کیم در آپارتمان کانیه در سوهو ساکن است.

درهمان حالی که کیم یک بسته آب نبات را باز می کند، صحبت به دوران کودکی اش در لس آنجلس کشیده می شود. او در مدرسه پرطرفدار بود، اما می گوید «بفهمی نفهمی دنباله روی کورتنی بودم». او در بطن صنعت سرگرمی رشد کرد. پدرش وکیل بود و بیشتر در صنعت موسیقی فعالیت می کرد. بچه های کارداشیان به کنسرت های زیادی می رفتند، به پشت صحنه ها سر می زدند و همیشه در خانه شان آر اند بی پخش می شد. در نوجوانی چند سالی دوست دختر تی .جی. جکسون، پسر تیتو، بود. رابرت کارداشیان، بعد از دادگاه او. جی، سراغ یک فالگیر رفت؛ «او به فالگیری اعتقادی نداشت و بنابراین نمی خواست کسی بفهمد، اما فالگیر به او گفته بود نام خانوادگیِ تو، کارداشیان، در سرتاسر جهان معروف خواهد شد. پدر من هم می گفت قرار نیست چنین اتفاقی بیافتد؛ این زن دیوانه است».

کیم می گوید: «چند روز پیش یک فیلم خانوادگی قدیمی را نگاه می کردم. همه ما کم سن وسال بودیم و پدرم از ما فیلم می گرفت. من می گفتم: «پدر، می خوام برات آواز بخونم، باشه؟ عکس بگیر پدر، از من عکس بگیر، ازم عکس بگیر پدر» من همیشه ژست می گرفتم... خب اینکه به عقب برگردی و ببینی از اول هم شخصیتم همینطور بوده، بامزه است. اما گمان نمی کنم چیزی مرا به اینجایی رسانده باشد که هستم».

تصویربرداری فصل هفت به پایان رسیده است و کیم ماه آینده را مرخصی خواهد بود، اما پس از این همه سال تعقیب شدن توسط دوربین، عادت کرده است طوری زندگی کند که انگار دارند تماشایش می کنند. «فکرش را بکن هر دفعه که بخواهیم دستشویی برویم باید میکروفن ها را جدا کنیم، اما ما این کار را نمی کنیم. آن ها می گویند به محض آنکه صدای دستشویی را بشنوند، خاموشش می کنند؛ انگار اصلاً گوش نمی کنند... مطمئنم تدوینگرها همه چیز را شنیده اند، فقط به روی خودشان نمی آورند».

به هرحال چنین وضعیتی به نوعی پارانویا می انجامد. «وقتی تصویربرداری تمام می شود، گاهی دوست داریم -خدایا- درمورد یک دوست یا کس دیگری صحبت کنیم و نخواهیم بقیه بفهمند. باید در این موارد هوشیار باشیم. بنابراین عادت کرده ایم چنین چیزی را بشنویم :« صدایش تبدیل به زمزمه شد»؛ «خیلی خب، کسی صدای من را می شنود؟»

همچنان که اسکالید به سمت سوهو پیش می رد، بلک بری کیم زنگ می خورد. کانیه است. لحظه ی بزرگ فرا می رسد؛ لحظه ای که دو ابرستاره با یکدیگر برخورد می کنند و یک ابرنواختر حیرت انگیز می سازند. اینطور مکالمه ای خوب است؟

کیم: خدای من، ما مشهور و پولداریم

کانیه: همینطور زیبا و جوان

کیم: اوج لذت من سه برابر طولانی تر از بقیه است

کانیه: مدفوع من هم بوی تافی می دهد.

کیم: بیا امشب را با جی زی و بیانسه باشیم!

اما درعوض، گفتگوی کیم این طور بود:

«الو؟ سلام. تازه از باغ وحش اومدیم بیرون. فیلمبرداری تمام شد و من همین الان دارم به سمت تو می آیم. کجایی؟ خب، پس من می روم داخل، لباس هام را عوض می کنم، چیزی می خورم... چه ساعتی؟ هفت؟ تا آن موقع کارت تمام شده؟ باشه، پس یک ساعت بیشتر نیست. خب پس من توی خونه منتظر می مانم. میای دنبالم؟ خوبه، من ماشین ندارم، می خواهی با تاکسی بیایم؟ یا راننده ات اول میاید دنبال من؟ کجاست؟ دوره؟ خب، باشه، اووم، شاید.» و غیره و غیره. کیم می گوید: «باشه، خداحافظ، منم دوستت دارم، خداحافظ» و قطع می کند.

پی نوشت ها:

1: این مطلب را بنجامین والاس نوشته و در تاریخ ۱۲ آگوست ۲۰۱۲ با عنوان «What Will the Fashion World Do With Kim Kardashian?» در وب سایت کات منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «کیم کارداشیان: محبوب ترین منفور جهان» در پرونده ی اختصاصی یازدهمین فصلنامه ی ترجمان علوم انسانی با ترجمه ی آرش رضاپور منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ بهمن ۱۳۹۹با همان عنوان منتشر کرده است.
2: بنجامین والاس (Benjamin Wallace) سردبیر سابق مجله ی ونیتی فر و روزنامه نگار حوزه ی سبک زندگی است. کتاب او با نام سرکه ی میلیونرها (The Billionaire’s Vinegar) جزء پرفروش ترین کتاب های ناداستان در نیویورک تایمز بوده است.