سقوطی به هوای پرواز - سیدحسن موسوی

سقوطی به هوای پرواز - سیدحسن موسوی

از سری «یادداشتهای مسافری در غربت» این بار برگ دیگری با عنوان «سقوطی به هوای پرواز» با موضوع سلوک با عجب و جهل مرکب تقدیم حضورتان می گردد...

❖❖❖❖❖❖❖

⮜ سقوطی به هوای پرواز :

یک عدّه از افراد بلندپرواز را دیده‌اید که فقط و فقط به پرواز و اوج گرفتن فکر می‌کنند؟! [1]

اما اینکه چه زمانی و از کجا باید پرید و نحوهٔ بال زدن چگونه است را هنوز یاد نگرفته‌اند![2]

شاید تاکنون اردک‌ها و غازهایی که در بلندی لانه کرده‌اند را دیده باشید،

جوجه‌هایشان وقتی بیرون آمد، سعی می‌کنند راهی دریا و یا رودخانه شوند؛

جوجه اردک‌ها ابتدا به هوای پرواز از آن بلندی می‌پرند

در هوا خیلی بال‌بال هم می‌زنند،

و در تمامی مسیر اندیشهٔ پرواز را به سر دارند؛

غافل از اینکه در سلوک پروازشان اصل ماجرا سقوط است و بال‌بال‌زدن آنها نمایشی بیش نیست...!

لذا به‌خاطر داشته باشیم که؛

بلندپروازی بدون دوراندیشی و پشتوانهٔ فکری عمیق، نتیجه‌اش سقوطی است به هوای پرواز...

حالیا کاش چون‌آن جوجه‌اردکان و جوجه‌غازها این افتادن‌ها مقدمۀ بلند شدن و اوج گرفتن باشد؛ امّا از کجا افتادن و چگونه افتادن است که این دو را از هم متمایز می‌سازد و به ما این تلخی را متذکر می‌سازد.

معاذالله انسان گاهی به هوای پرواز سقوط می‌کند و سقوط خود را هم پرواز می‌پندارد:

«الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا.»[3]