مباحث ذکر یار استاد محمد شجاعی/ جلسه 21 - یاد خدا

حقیقت انسان قلب اوست و کار ما در رحم دنیا ساختن قلب سالم است و هیچ وظیفه ای غیر از این در دنیا نداریم.

اگر چیزی با سلامت قلب انسان سازگاری نداشته باشد، حرام محض است؛ ولو از نظر فقهی و شرعی مباح و حلال هم باشد؛ چون حقیقت انسان قلب اوست.

 

حیات این قلب صنوبری و این قلب مادی به خون است. خون باید به او برسد تا حیات داشته باشد و بتواند کار کند. ذکر خدا برای قلب انسان نیز حکم خون را دارد. ذکر و انس با خداوند تبارک و تعالی این گونه است که اگر قلبی نتواند با معشوق خودش جفت شود در واقع ناکام مانده است.

 

چشم اگر نتواند طول موج خوبی جذب کند و با طول موج ارتباط برقرار کند، کور است و همچنین سایر اعضا. بخش انسانی انسان هم اگر نتواند با اله خودش که خداوند است، انس داشته باشد، در واقع مُرده ای است که از نظر انسانی بین زنده هاست. فقط حیات حیوانی یا حیات گیاهی دارد.

 

کسی که دنبال این هست که بداند چرا ما باید ذکر بگوییم و عبادت و انس با خدا داشته باشیم، معلوم است هنور بخش انسانی اش فعال نیست؛ مثل کسی که هنوز ضرورت ازدواج را نفهمیده، نه علاقه ای دارد نه عاشق شده نه بلوغی دارد، اما برایش همسر بگیرند. 

خیلی از افراد در بخش انسانی بلوغ پیدا نمیکنند و چون بالغ نمیشوند، نمیفهمد ذکر خدا چه میخواهد به انسان بدهد و برایش جایگاهی ندارد. 

 

وقتی بخش انسانی برای ذکرخدا فعال می شود، شوق و ذوق می آید. همه کارهایش برنامه و هدفمند است. یاد خدا جزء برنامه های اصلی زندگیش میشود.

برای کسی که به عنوان انسان بلوغ پیدا کرده، ذکر خدا برایش یک هدف اصلی و یک کار مستقل و ارزشمند است.