آشنایی با زندگانی حليمه سعدیه دایه پیامبر

آشنایی با زندگانی حليمه سعدیه دایه پیامبر

در این بخش از ضیاءالصالحین، قصد داریم شما را با زندگانی حليمه سعدیه دایه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم آشنا کنیم. با ما همراه باشید.

چکیده ای از زندگینامه حلیمه سعدیه

نام: حليمة السعدية

قبیله: بنی سعد

علت شهرت: مادر رضاعی (دایه ) پیامبر اسلام حضرت محمد

فرزندان حلیمه سعدیه: حوثافه بنت الحارث، عبدالله بن الحارث السعدی، انیسه بنت الحارث، عبدالله بن الحارث

سال فوت: سال 630 میلادی

محل دفن: قبرستان بقیع

زندگینامه حلیمه سعدیه

درباره زندگی حلیمه سعدیه اطلاعات زیادی در دسترس نمی باشد. بنابراین این اطلاعات کم را در اختیار شما قرار می دهیم.

حَلیمِه بِنتِ ذُؤَیْب مشهور به حَلیمهٔ سَعدیّه دومین دایه ی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم، پس از ثُوَیبه و مادر رضاعی وی بود.

پدر حلیمه، ابو ذُؤَیب عبداللّه بن حارث بن شِجْنَه سَعدی، از قبیله ی سعد بن بکر بن هوازن بود.

همسر وی حارث بن العبدالعزی بود. فرزندان وی و حارث، پسری به نام عبدالله بن حارث و دو دختر به نام های انیسه بنت حارث و حذافه بنت حارث بودند.

کنیه‌ همسر حلیمه ابوکبشه بود، ظاهراً یکی از دلایلی که قریش پیامبر را ابن ابی کبشه می خواندند، همین بوده است.

حلیمه سعدیه و دایگی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم

حلیمه پس از ثُوَیبه، کنیز ابولهب که چند روزی به محمد مصطفی صلی الله علیه وآله وسلم شیر داد، شیردادن به حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه وآله وسلم را برعهده گرفت.

معمولا بزرگان قریش و اشراف مکه نوزادان خود را برای شیر دادن و بزرگ کردن به زنان و قبایل بادیه نشین می سپردند. اتفاقا قبیله بنى سعد در میان قبایل اطراف شهر مکه از قبایلى بوده که به فصاحت لهجه معروف بودند، شاید به همین جهت بود که بیشتر بزرگان مکه مقید بودند بچه هاى خود را به زنان بنى سعد بسپارند.

زنان و مردان بنى سعد نیز بیش از سایر قبایل براى گرفتن بچه هاى قریش و تربیت آن ها در میان خود به مکه مى آمدند و داستان سپردن رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم نیز به حلیمه سعدیه در یکى از همین سفرهاى دسته جمعى قبیله بنى سعد به مکه صورت گرفت.

حلیمه در سالی که قحطی بزرگی میان قبیله بنی سعد افتاده بود، همراه با نُه تن از زنان قبیله، برای امرار معاش از طریق شیردهی به کودکان قبایل ثروتمند مکه، عازم این شهر شد، اما چون مرکب او از شدت تنگدستی و قحطی ناتوان و لاغر بود، از دیگران عقب افتاد و دیر به مکه رسید. در نتیجه، فقط نوه عبدالمطلب مانده بود که به دلیل یتیم بودنش، کسی حاضر نشده بود به او شیر بدهد، زیرا می ترسیدند دستمزد مناسبی دریافت نکنند. حلیمه دایه حضرت محمد صلی الله علیه وآله وسلم را بر عهده گرفت.

حضرت محمد صلی الله علیه وآله وسلم خیر و برکت را با خود به خانه حلیمه آورده بود. گله شوهرش در زمان قحطی شدید سالم بود و شیر تولید می کرد در حالی که بقیه گله های مردم در حال مرگ بودند. پس از دو سال که پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم را از شیر گرفت به نزد مادرش آمنه فرستاد. اما به دلیل خیر و برکت و علاقه ی حلیمه به محمد صلی الله علیه وآله وسلم از مادرش درخواست کرد که او را بیشتر پیش خود نگه دارد. سرانجام آمنه قبول کرد.

چند ماه بعد یک اتفاق عجیب و مرموز رخ داد. برادر رضاعی محمد با او بازی می کرد، ناگهان حلیمه و شوهرش پسرشان (برادر رضاعی محمد) را دیدند که دوان دوان برگشت و فریاد زد: دو مرد سفید پوش برادرم را گرفتند و سینه اش را بریدند. پس حلیمه و حارث نزد محمد دویدند و او را رنگ پریده یافتند. وقتی از او پرسیدند چه شد، گفت: دو مرد آمدند و سینه ام را باز کردند و قسمتی از آن را گرفتند. پس از این اتفاق، او از نگهداری او دست کشید و مادرش را از اتفاقات آگاه کرد.

مورخان نوشته اند که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم تا 5 سالگی در میان قبیله بنی سعد زندگی کرد و پس از آن به نزد مادرش آمنه بازگشت.

رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم تا پایان عمر خود از دوران کودکی خود یاد می کرد و از حلیمه و فرزندانش سپاسگزاری می کرد.

پس از ازدواج حضرت محمد صلی الله علیه وآله وسلم با خدیجه، حلیمه به مکه آمد و از خشکسالی و تلف شدن اموال و دام های خود شکایت کرد، آن حضرت با خدیجه در این مورد گفتگو کرد و خدیجه چهل گوسفند و یک شتر به حلیمه داد، بنابراین ترتیب حلیمه با مالى بسیار به سوى قبیله خود بازگشت.

اسلام آوردن حلیمه سعدیه

پس از ظهور اسلام، بار دیگر حلیمه و شوهرش نزد حضرت پیامبر و حضرت خدیجه علیهما السلام رفتند و اسلام آوردند و با پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بیعت کردند.

در گذشت حلیمه سعدیه

وی در سال 9 هجری قمری وفات یافت. اما بنا به برخی روایت ها حلیمه قبل از فتح مکه (رمضان سال 8 قمری) درگذشت. و مقبره او در قسمت شمال شرقی قبرستان بقیع قرار دارد. بقایای مکانی که او قبلاً در آن زندگی می کرد و جایی که محمد در آن بزرگ شد، هنوز پابرجاست.