کشتار «مای لای»؛ سلاخ ها وارد می شوند

کشتار «مای لای»؛ سلاخ ها وارد می شوند

روز ۱۶ مارس ۱۹۶۸  سربازان آمریکایی با خونسردی بی سابقه ای به دهکده ویتنامی «مای لای» حمله بردند و یکی از سیاه ترین روزهای تاریخ معاصر را رقم زدند.

به گزارش ضیاءالصالحین به نقل از «تاریخ ایرانی»، آنها تنها در عرض چند ساعت، صدها غیرنظامی بی گناه را به قتل رساندند. بیلان کار پس از دو ساعت و نیم، حدود ۴۹۰ تا ۵۲۰ نفر کشته بود که برخی از آن ها، نوزادانی بودند که تنها چند هفته از تولدشان می گذشت.

سلاخی روز ۱۶ مارس ۱۹۶۸، با عنوان کشتار و قتل عام «مای لای» به کتاب های تاریخ راه یافته است. احتمالاً، تا آن زمان هیچ یک از واحدهای آمریکایی، مانند «تسک فورس بارکر»، در عرض چند ساعت چنین جنایتی را مرتکب نشده و به سلاخی شمار زیادی از مردم بی گناه اقدام نکرده بود.

منشأ و ریشه این آمادگی آمریکایی ها برای اعمال خشونت چه بود؟ چه عواملی برای تبدیل یگان های عادی و کلاسیک، به جانورانی درنده و بی رحم لازم بود؟ چگونه می توان این مسئله را توضیح داد که چرا این سربازان، دیگر مانند جنگجویان عادی رفتار نکردند بلکه مانند قصاب های بی رحم ظاهر شدند و با وجود آگاهی از غیرمسلح بودن این مردم به کشتار زنان و خردسالان و کهن سالان دست زدند؟

سال ۱۹۶۸ برای ایالات متحده آمریکا با یک رویداد وحشتناک آغاز شده بود. در پایان ماه ژانویه، 8000 چریک و چندین هزار یگان ویتنام شمالی، در جریان حملات موسوم به «تت»، به اهداف مهم نظامی و زیرساختی  حمله بردند. اما واحدهای کمونیست بخاطر این حملات تاوان سخت و خونینی پرداختند. چریک های ویتنامی بین ماه های ژانویه و مارس سال ۱۹۶۸، تنها در نزدیکی مدار ۱۷ درجه، تقریباً دو سوم نفرات خود را از دست دادند.

ژنرال ویلیام سی. وست مورلند، فرمانده ارشد نیروهای آمریکایی، از این وضعیت فلاکت بار دشمن بعنوان موقعیتی منحصر به فرد و تکرارنشدنی یاد می کرد که طی آن، طرف تقریباً شکست خورده می تواند بار دیگر تغییری کلیدی در نبرد بوجود آورد و ورق را به نفع خود برگرداند.  بر همین اساس بود که وست مورلند در فوریه ۱۹۶۸ اختیاراتی باورنکردنی به یگان هایش داد و دست آنان را چنان باز گذاشت که بتوانند همه دستورالعمل ها و اصول حفظ جان افراد غیرنظامی را تعطیل کنند. این مجوز وست مورلند، در واقع دعوت به یک خودسری، ظلم و خشونت نامحدود بود.