کراماتی از باب الحوائج کوچک کربلا

کراماتی از باب الحوائج کوچک کربلا

حضرت علی اصغر علیه السلام را«باب الحوائج» می دانند، گر چه طفل رضیع و کودکی شش ماهه است، اما مقامش نزد خداوند متعال والاست. در این نوشتار سعی داریم مطالبی از این سرباز شش ماهه ی کربلا تحت عنوان«کراماتی از باب الحوائج کوچک کربلا» را بازگو کنیم.

هر چه دارم از علی اصغر علیه السلام دارم

جناب آقای جلالی نقل کردند:

روزی در خدمت آقای مجتهدی (شیخ جعفر مجتهدی) بودم ایشان در حالی که بسیار منقلب بودند، تعریف کردند:

چند سال پیش که در قم بسر می بردم روز عاشورا به شدت مریض بودم و به طوری درد سراسر وجودم را فرا گرفته بود که نمی توانستم از رختخواب برخیزم. طبق معمول همه ساله در آن روز هم مراسم عزاداری و قمه زنی در منزل برپا بود. در همان هنگام با حال سختی که داشتم متوسل به حضرت علی اصغر علیه السلام شدم و حالتی به خصوص برایم پیدا شد و صحنه هایی را مشاهده کردم. از جمله دیدم سقف اتاق شکافته شد و نور عجیبی از آسمان به طرفم آمد به حدی آن نور شدید بود که از شدت آن چشمانم را بستم و بعد از چند لحظه که چشمانم را باز نمودم و سرم را بالا آوردم دیدم بانویی در حالیکه طفلی را در آغوش دارند در مقابلم نشسته اند. در همان حال به من فهماندند که آن دو بزرگوار حضرت رباب و حضرت علی اصغر علیهما السلام می باشند. سپس ایشان فرمودند: آقای جلالی هر چه که دارم و به هر کجا که رسیده ام از ناحیه حضرت علی اصغر علیه السلام و توسل به ایشان بوده است.
اینجا بود که کلام ایشان با گریه های پی در پی قطع و مجلس به یک جلسه توسل مبدل گشت...

دستور توسل ایت الله حق شناس به آیت عظمای کربلا

حضرت آیت الله حق شناس رضوان الله تعالی علیه می فرمودند: یکبار در حین خواندن زیارت عاشورا چهل روزه مشکلی پیش آمد و نتوانستم آن را بجا آورم. برای همین خیلی ناراحت شدم و به ابا عبدالله علیه السلام متوسل شدم، ناگهان دیدم آقا تشریف آوردند و فرمودند: آمیرزا عبدالکریم چه شده است. ایشان قضیه را عرض کرده بودند. می فرمودند آقا فرمود: چرا به آیت عظمای کربلا متوسل نمی شوی؟ ایشان عرض کرده بودند: آقا آیت عظمای کربلا کیست؟ فرمودند: آقا قنداقه علی اصغر علیه السلام  را از زیر عبایشان بیرون آوردند و...

توسل اسرا برای روشن کردن چراغ عزاداری

مرتضی سرهنگی در بخشی از کتاب «محرم در اسارت» می نویسد:

یکی ـ دو هفته مانده به ماه محرم، فرماندهان اردوگاه، ارشدها را می خواستند و با توپ و تشر، آنها را تهدید می کردند که به افرادتان بگویید عزاداری نباید بکنند؛ چون در قانون اساسی عراق چنین چیزی نیست و از این حرف ها.
تهدید و هارت و پورت عراقی ها، چه بود و چه نبود، عشق به امام حسین علیه السلام، با خون و گوشت و پوست آزاده ها عجین شده بود و به همین دلیل، ما نیز از هفته ها قبل از رسیدن محرم، مانند محرم کشورمان، خود را آماده می کردیم، برنامه ریزی می کردیم، مداح ها تعیین شدند، شعرا، نوحه های مذهبی می سراییدند و با دقت و مراقبت، مراسم نوحه خوانی و سینه زنی انجام می شد. گاه، از روی ذوق و گاهی هم برای فرار از دام مراقبت های ویژه ای که سربازان می گذاشتند، بچه ها به دسته های چهار - پنج نفره تقسیم می شدند و هر دسته ای برای خودش مداحی داشت و نوحه ای و سینه ای، این، روش خوبی بود و حتی یک  بار نیز که سربازها پی به آن بردند، به فرمانده اطلاع دادند که او چون جو را آرام تشخیص داد، زیاد مته به خشخاش نگذاشت.
تزیین آسایشگاه ها مناسب با ماه محرم، از دیگر مراسم رایج در اسارتگاه ها بود که به دست عاشقان حسینی انجام می شد. برای تزیین، پتوهای سیاه رنگ انتخاب و با صابون روی آنها جمله هایی مانند «السلام علیک یا اباعبدالله»  و ... نوشته می شد.
بهترین خاطره ای که از محرم در اسارت دارم، به آن سالی برمی گردد که عراقی ها طبق عادت هر ساله شان، روز هفتم و هشتم محرم به همه آمپول هایی تزریق می کردند تا ایرانی ها نتوانند در روزهای تاسوعا و عاشورا عزاداری کنند. این کار شیطانی شان هر سال خوب نتیجه می داد و غیر از چند نفر که به «لطایف  الحیل» از زیر تزریق آمپول، جان سالم به در می بردند، بقیه چنان تب می کردند که تا چند روز در جا می افتادند. آن سال، دیگر تجربه کافی به دست آورده بودند و اسامی افراد از روی لیست می خواندند و حتی یک نفر نیز نتوانست از نیش سوزن آمپول در امان بماند. حتی بین بچه ها شایع شده بود که درصد آمپول امسال، چند سی سی بیشتر از سال های پیش است. وقتی عراقی ها به آسایشگاه ما آمدند، همه بچه ها به حضرت «علی اصغرعلیه السلام» متوسل شده،نجات خود را از آن دردانه کوچک امام حسین علیه السلام خواستند. قلب پاک بچه ها و نام پربرکت آن طفل خاندان پیامبر چنان اثر معجزه آسایی داشت که هیچ یک از بچه ها به جز یکی دو نفر که بیماری کم خونی داشتند، تب نکردند. عراقی ها که می دانستند آمپول ها کار خودشان را خواهند کرد، دیگر به سراغ آسایشگاه ما نیامدند و ما با خیال راحت، آن شب، چراغ عزاداری حضرت حسین علیه السلام را روشن کردیم.
صبح که شد، دکترهای عراقی از جریان خبردار شدند. آنها به آسایشگاه های دیگر رفتند و دیدند که تمام افراد آنها تب کرده و درجا افتاده اند؛ اما افراد آسایشگاه ما سرحال و قبراق هستند. بین  خودشان بگو مگویی شده بود که نگو! از طرفی تعجب کرده بودند و از طرف دیگر نمی توانستند قبول کنند که توسل به ائمه و خاندان عصمت، کارهای نشدنی را شدنی می کند.

جهت مطالعات بیشتر در مورد ماه محرم، «ویژه نامه خورشید بر نیزه» را مشاهده نمایید.

منابع:
.............................
1. تبیان
2. خبرگزاری فارس
3. وبلاگ: با تو می گویم
4. سایت شیخ جعفر مجتهدی
5. سایت حضرت علی اصغر علیه السلام