قاسم بن الحسن علیه السلام، یادگار غریب مدینه در کربلا

قاسم بن الحسن علیه السلام، یادگار غریب مدینه در کربلا

گرچه در کارنامه حیات اجتماعی بشر، حماسه های بسیار بزرگی در طول تاریخ به ثبت رسیده است، اما به اعتراف بسیاری از صاحب نظران، هیچ یک از رخدادهای تاریخی قابل مقایسه با حماسه عاشورای امام حسین علیه السلام  و شهادت سرباز خردسالی چون قاسم بن الحسن علیه السلام نیست. درباره علل امتیاز این نهضت از سایر قیام های آزادی بخش، دیدگاه های مختلفی وجود دارد. به یک اعتبار، استثنایی بودن این قیام در سه امر اساسی وجه امتیاز این قیام است: رهبری قیام، اهداف و انگیزه های قیام، پیروان رهبری.

قاسم بن الحسن علیه السلام، یادگار غریب مدینه در کربلا

پدرش امام حسن مجتبی علیه السلام و مادرش «رمله» می باشد.
در شب عاشورا در پاسخ امام حسین علیه السلام که فرمود: «مرگ در نظر تو چگونه است؟» گفت: «شیرین تر از عسل»

قاسم بن حسن علیه السلام نوجوانی کم سن و سال بود که با اصرار از امام حسین علیه السلام اجازه خواست که به میدان جنگ برود. ابتدا امام علیه السلام راضی نشدند که او عازم میدان شود، ولی هنگامی که با اصرار بیش از حد او مواجه شدند اذن جهاد در راه خدا را به او دادند. او نیز پس از رشادت های بسیار در میدان نبرد پس از کشتن سی و پنج نفر از دشمنان، در نهایت بر اثر ضربت شمشیر نقش بر زمین گشت و به شهادت رسید.

نقل می کنند وقتی قاسم بن حسن علیه السلام عازم میدان شد این اشعار را می خواند:

«اگر مرا نمی شناسید پس بدانید من فرزند امام حسن علیه السلام و نوه رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم هستم و این حسین علیه السلام است که اکنون در محاصره شماست. خداوند شما را سیراب نسازد».

وقتی قاسم به زمین افتاد عموی خود را صدا زد و امام حسین علیه السلام فورا خود را به او رساندند. وقتی سر او را به دامن گرفتند فرمودند:

«از رحمت خدا دور باشند قومی که تو را کشتند! به خدا سوگند بر عمویت بسیار سنگین است که صدایش کنی و او پاسخ تو را ندهد یا اگر پاسخ داد فایده ای برای تو نداشته باشد.»

از ژرفای وجود

اگر مرا نمی شناسید، امّا من شما را خوب می شناسم. شما از نسل کسی هستید که، در کوچه ی بنی هاشم، صورت مادرمان را به کبودی نشانید. پدرم حسن بن علی علیه السلام از حادثه کوچه بنی هاشم بود که زود به پیری نشست و موهایش در جوانی سفید شد. آخر دستان او در دستان مادرمان فاطمه علیها السلام بود که نانجیب سیلی به صورتش زد. و اگر پدرم نبود سیّده ی زنان عالم راه به خانه گم کرده بود. اینک این منم قاسم بن الحسن علیه السلام، فرزند پیامبر برگزیده خدا که نفسش از برای رفتن و شهادت در راه امام زمانش بی تابی می کند. و این حسین علیه السلام است که همچون اسیر، گروگان میان مردمی است که هرگز مباد از آب سیراب شوند. به نوجوانی و سنّ کمم نگاه نکنید. آمده ام تا برای عموجانم، جان ناقابلم را تقدیم کنم. آمده ام به نیابت از پدرم حسن مجتبی علیه السلام انتقام صورت سیلی خورده ی زهرا سلام الله علیها را بگیرم. آمده ام تا با ضربه ی شمشیرم فریاد بزنم که فرزند حیدر کرّارم. صف هایتان را می شکنم و با شهادتم نقاب از چهره ی ذلّتتان بر می دارم. خداوند می داند که شما دعوتمان کردید تا یاریمان کنید ولی دشمنان خدا را یاری کردید. خداوند باران آسمان را از شما دریغ دارد و از برکات خودش محرومتان نماید. رخدا پراکنده تان سازد و گروه گروهتان کند و هرگز از شما راضی نباشد.
من می روم، امّا چشمان نگرانم را از امام حسین علیه السلام بر نداشتم.
من می روم امّا داستان غریبی مان تا قیام قیامت هر جان زنده ای را خواهد لرزانید.
من می روم تا به پدرم حسن مجتبی علیه السلام بگویم که با چشمان خودم دیدم که حسین تنهاست. یاری می طلبد ولی صدای یاری کننده ای از برای یاریش بلند نمی شود.
می روم تا از زهرای اطهر بپرسم آیا توانستم به نوبه ی خویش، انتقام از قاتلانش بگیرم.
منتظر می مانم تا عمویم امام حسین علیه السلام را در ورای این عالم دوباره ملاقات نمایم.
جانم از شدت ضربات شما ناتوان شده امّا این سینه ی گرم اباعبدالله علیه السلام است که مرا در آغوش گرفته و صورت به خون نشسته را غرق بوسه می کند و مرا به بهتر از این دنیا، بدرقه می نماید.

جهت مطالعات بیشتر در مورد ماه محرم، «ویژه عاشورای حسینی علیه السلام/ ویژه نامه خورشید بر نیزه» را مشاهده نمایید.

منابع:
...........................
1. سایت حوزه
2. سایت شهید آوینی  (نویسنده: ف.بهمنی)
3. مجله گلبرگ ـ  فروردین 1381، ویژه نامه محرم
4. مجله ـ دیدار آشنا ـ اسفند و فروردین 3-1382، شماره 46-45
5. ویژگی های جوان عاشورایی ـ سید صادق سیدنژاد (دیدار آشنا، شماره 22 )