برترین اسوه برای نوجوان مسلمان / حضرت قاسم بن الحسن علیه السلام
از شاخصه های دین مقدس اسلام و بلکه شاخصه مکتب رفیع تشیع مسئله استشهاد یا همان شهادت طلبی می باشد، چنانچه این مسئله در قرآن و روایات مورد مدح عظیم واقع شده است و بر آن تأکیدی بلیغ صورت گرفته است. در این نوشتار سعی داریم از شهادت طلبی حضرت قاسم بن الحسن علیه السلام که برترین اسوه برای نوجوان مسلمان می باشد، مطالبی خدمت عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت علیه السلام بیان کنیم.
برترین اسوه برای نوجوان مسلمان / حضرت قاسم بن الحسن علیه السلام
از شاخصه های دین مقدس اسلام و بلکه شاخصه مکتب رفیع تشیع مسئله استشهاد یا همان شهادت طلبی می باشد، چنانچه این مسئله در قرآن و روایات مورد مدح عظیم واقع شده است و بر آن تأکیدی بلیغ صورت گرفته است. به عنوان مشتی از خروار: « فیَقتلون و یُقتَلون »[سوره توبه / 111] « و قاتلوا و قتلوا »[سوره آل عمران / 195] یعنی مؤمنان می کشند و کشته می شوند!
و امیر مؤمنان علی علیه السلام نیز می فرمایند :
«همانا جهاد دری از درهای بهشت است که خداوند آن را برای اولیاء خاص خود گشوده و آن را از روی کرامت خود برایشان تجویز کرده و به عنوان نعمتی ذخیره ساخته، جهاد لباس تقوی [اشاره به آیه « و لباس التقوی ذلک خیر » سوره اعراف / 26] و زِرِه محکم الهی و سپر مطمئن او می باشد پس هر کس از آن روی گردان باشد خداوند لباس خواری را بر تنش خواهد پوشاند و بلا شامل حال او شود و از رضایت خدا دور شده و با خواری تمام، بی غیرت شده و بر قلبش پرده ای [جهالت] آویخته خواهد شد» [کافی، جلد 5، صفحه 4 و نهج البلاغه، صفحه67].
و بهترین وسیله برای آزمایش صدق ایمان همان آرزوی مرگ یا شهادت فی سبیل الله است، وقتی یهودیان در زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم ادعا نمودند که «ولیّ الله» و «حبیب الله» هستند، خداوند به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمود که به آنها بگو: اگر راست می گویید آرزوی مرگ نمایید! [سوره بقره / 94 و سوره جمعه / 6 و مائده / 18] و چه بسا به همین خاطر است که در زیارت نامه شهدا می خوانیم : «السلام علیکم یا أولیاء الله و أحبائه» [مصباح المتهجد، صفحه 722].
این شاخص صدق ایمان و محک ادعای ولایت و محبت الهی در جناب قاسم بن الحسن علیهما السلام آن قدر استوار بود و رسوخ نمود که وقتی اباعبدالله علیه السلام از او سؤال نمود که ای پسرم مرگ در نظر تو چگونه است ؟ جواب داد: «أحلی من العسل» !! [کلمات الإمام الحسین علیه السلام، صفحه 402].
بهترین الگو برای یک جوان مسلمان در زمینه شهادت طلبی و دفاع از دین خدا و حجت او جناب قاسم علیه السلام است که درخشش او در میدان نبرد و رجز خوانیش بی نیاز از توصیف می باشد، در مقاتل می خوانیم:
به قصد جهاد قدم به سوی معرکه نهاد، چون نگاه حضرت سیدالشهداء علیه السلام بر فرزند برادر افتاد که جان گرامی بر کفِ دست نهاده و آهنگ میدان کرده، ناتوان شده و دست به گردن قاسم انداخته و او را به بغل گرفت و هر دو چنان بگریستند که بی هوش شدند، بعد از آن قاسم با گریه و زاری اجازه میدان رفتن خواست اما حضرت مضایقه فرمودند اما قاسم دوباره گریست و آن قدر دست و پای عموی خود را بوسید تا اذن میدان را دریافت کرد ....! [منتهی الآمال، ط اسلامیه، جلد 1 صفحه 379]
خرافه زدایی
نکته ای که بیان آن به عنوان گلایه خالی از لطف نیست این است که باید با آسیب شناسی مجالس فاخر حسینی آن را از آفات دور داشت و این عبادت عظیم را از دستبرد خرافه و سلایق شخصی موهن، منزه نمود! بسیار شایسته است که مادحین در اشعار خود و سخنرانان بر منابر به این نقاط درخشان و فاخر حادثه کربلا اشاره کنند و مردم را متوجه ارزشهای آن واقعه نمایند که در قرآن کریم و روایات و مرام و سیره اهل بیت علیهم السلام بر آن تأکید شده، مانند :
جهاد و مقاومت، ایثار و فدا کاری، عطوفت و یتیم نوازی، عزت و ظلم ستیزی، ذکر و استغفار، صبر و استقامت، بصیرت و معرفت، شجاعت و دلاوری، نماز و دعا، تسلیم و رضا، امر به معروف و نهی از منکر، ولایت پذیری و اطاعت، انقطاع به سوی خدا و دنیا گریزی، توبه و عفو، احیا و ترویج دین، دفاع از مظلوم، امام شناسی ...
اما با کمال تأسف گاهی مشاهده می شود که مداح عزیز یا سخنران محترم تمام وقت مجلس را به اموری می پردازد که از نظر قرآن و خود حضرات معصومین علیهم السلام چندان ارزش به حساب نمی آید! مانند مسئله دامادی قاسم علیه السلام که گاهی برایش مجلس عقد و عروسی و کف زنی هم به پا می نمایند!
آیا برپا کنندگان مجالس حسینی فقط به این فکر می کنند که مجلسی بر پا کنند و از این طریق ثوابی ببرند و اساساً به این نکته توجهی ندارند که در مقابل این نعمت بزرگی که خداوند به آنها ارزانی داشته وظایفی دارند و موظفند که هر ساله و بلکه همه روزه در راه اعتلای علمی و عملی این مجالس بکوشند؟؟!!
آیا برخی توهم می کنند که چون خدا نعمت محبت اباعبدالله علیه السلام را بر آنها ارزانی داشته، دیگر مجازند به هر سلیقه که دلشان خواست این مجالس را اداره نمایند و آن را خدای ناکرده با کارهای سبک و خفت آمیز، موهون سازند؟! مگر نه این است که خداوند فرموده است: « ثم لتسئلن یومئذ عن النعیم » [سوره تکاثر / 8] و اهل بیت علیهم السلام نیز در ذیل این آیه فرموده اند که آن نعمتی که خدا از آن در قیامت سؤال خواهد نمود نعمت محبت ماست نه نعمت های دیگر؟؟!! [عیون أخبار الرضا ، جلد 1، صفحه 137]
و مگر اهل بیت علیهم السلام نفرموده اند که: «معاشر الشیعة کونوا لنا زینا و لاتکونوا علینا شینا قولوا للناس حسنا و احفظوا ألسنتکم و کفوها عن الفضول و قبیح القول» [امالى صدوق / 327]: ای گروه های شیعه! مایه زینت ما [در نزد دیگران] باشید و مایه سرزنش ما نشوید، با مردم به نیکی سخن بگویید و از حرف اضافه و کلام قبیح بپرهیزید؟؟!!
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ماه محرم، «ویژه عاشورای حسینی علیه السلام/ ویژه نامه خورشید بر نیزه» را مطالعه نمایید.
مطالب مرتبط
