مناجات اهل ذکر یا مناجات الذاکرین با لحن عربی از میثم مطیعی

مناجات اهل ذکر یا مناجات الذاکرین با لحن عربی از میثم مطیعی

مناجات اهل ذکر یا مناجات الذاکرین، مناجات سیزدهم از مناجات خمس عشر امام سجاد علیه السلام با صدای حاج میثم مطیعی

مُناجاتُ الذّاکِرین یا مناجات یادکنندگان خدا، از مناجات های پانزده گانه نقل شده از امام سجاد(علیه السلام) است. در این مناجات بر این مطلب تاکید شده که ما نمی توانیم حق ذکر و یاد خداوند را بجای آوریم.

منبع دعا

مناجات الذاکرین از امام سجاد(علیه السلام) نقل شده و در الصحیفة الثانیة السجادیة، بحارالانوار[مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۱، ص۱۵۱] و مفاتیح الجنان[قمی، مفاتیح الجنان، ۱۳۸۷ش، ص۱۷۸-۱۷۷] آمده است. مرحوم علامه مجلسی زمان قرائت این دعا را روز چهارشنبه تعیین کرده است.[مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۱، ص۱۵۱]

آموزه ها و مضامین دعا

• انسان در به جای آوردن حق ذکر و یاد خداوند ناتوان است.
• اگر خداوند فرمان نمی داد که او را یاد کنیم، ما او را منزه از یاد خود می دانستیم.
• ذکر خدا، منتی است از سوی او بر انسان و نعمتی بزرگ.
• درخواست توفیق ذکر و یاد خداوند.
• هیچ عقلی از معرفت خدا بی بهره نیست و خداوند عقل ها را چنان آفریده است که بتوانند او را بشناسند.
• دل ها فقط با یاد خدا آرامش می یابد.
• هدف نهایی زندگی انسان، لقاءالله و رسیدن به مرحله ای است که هیچ حائلی بین انسان و خدا نباشد.
• رسیدن به لقاء الله، هدف از خلقت است.
• هر لذت غیر الهی و هر لذتی که غیر ذکر خدا حاصل شده است، نادرست و نیازمند به استغفار است.[مصباح، سجاده های سلوک، ۱۳۹۰ش، ج۲، ص۳۱۶-۲۶۷]

متن و ترجمه دعا

المناجاة الثالثة عشرة: مناجاة الذاكرين

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است؛

إِلٰهِى لَوْلَا الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ لَنَزَّهْتُكَ مِنْ ذِكْرِى إِيَّاكَ عَلَىٰ أَنَّ ذِكْرِى لَكَ بِقَدْرِى لَابِقَدْرِكَ، وَمَا عَسَىٰ أَنْ يَبْلُغَ مِقْدارِى حَتَّىٰ أُجْعَلَ مَحَلّاً لِتَقْدِيسِكَ، وَمِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنا جَرَيَانُ ذِكْرِكَ عَلَىٰ أَلْسِنَتِنا، وَ إِذْنُكَ لَنا بِدُعائِكَ وَتَنْزِيهِكَ وَتَسْبِيحِكَ .
معبودم، اگر پذیرش فرمانت بر من واجب نبود هر آینه پاک نگاه می داشتمت از اینکه ذکر تو گویم، چه ذکر من از تو به اندازه کاستی من است نه برازنده کمال تو، شأن و اندازه من چقدر می تواند بالا رود تا ظرف تقدیس تو قرار گیرم؟ از بزرگ ترین نعمت ها بر ما جاری شدن ذکر تو بر زبان ماست و اجازه ات به ماست که تو را بخوانیم و تنزیه و تسبیح کنیم،

إِلٰهِى فَأَلْهِمْنا ذِكْرَكَ فِى الْخَلَاءِ وَالْمَلَاءِ، وَاللَّيْلِ وَالنَّهارِ، وَالْإِعْلانِ وَالْإِسْرارِ، وَفِى السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ، وَآنِسْنا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ، وَاسْتَعْمِلْنا بِالْعَمَلِ الزَّكِيِّ وَالسَّعْىِ الْمَرْضِيِّ، وَجازِنا بِالْمِيزانِ الْوَفِيِّ .
خدایا پس ذکرت را به ما الهام کن در نهان و آشکار و شب و روز و پیدا و پنهان و در خوشی و ناخوشی و ما را به ذکر پنهان مأنوس ساز و به عمل پاکیزه و کوشش پسندیده بکار گیر و به میزان کامل پاداشمان ده،

إِلٰهِي بِكَ هامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ، وَعَلَىٰ مَعْرِفَتِكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبايِنَةُ؛ فَلَاٰ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلّا بِذِكْرَاكَ، وَلَا تَسْكُنُ النُّفُوسُ إِلّا عِنْدَ رُؤْياكَ، أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِى كُلِّ مَكَانٍ، وَالْمَعْبُودُ فِى كُلِّ زَمَانٍ، وَالْمَوْجُودُ فِى كُلِّ أَوَانٍ، وَالْمَدْعُوُّ بِكُلِّ لِسَانٍ، وَالْمُعَظَّمُ فِى كُلِّ جَنانٍ، وَ أَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ، وَمِنْ كُلِّ رَاحَةٍ بِغَيْرِ أُنْسِكَ، وَمِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ قُرْبِكَ، وَمِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَيْرِ طَاعَتِكَ .
معبودم، دل های عاشق، شیفته تو هستند و خردهای جدای از هم، بر معرفتت گرد آمده اند؛ بدین خاطر دل ها آرام نگیرند جز به یاد تو و جان ها جز به هنگام مشاهده ات راحتی نیابند، تو تنزیه شده ای در هرجا و تو را پرستیده اند در هر زمان و در هموارۀ روزگار بوده ای و به هر زبان خوانده شده ای و در هر دلی بزرگداشت شده ای و از هر لذّتی به جز ذکر تو و از هر آسایشی جز همدمی با تو و از هر شادمانی به غیر قرب تو و از هر شغلی جز طاعت تو پوزش می جویم،

إِلٰهِى أَنْتَ قُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ: ﴿يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللّٰهَ ذِكْراً كَثِيراً وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً﴾ وَقُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ: ﴿فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ﴾، فَأَمَرْتَنا بِذِكْرِكَ، وَوَعَدْتَنا عَلَيْهِ أَنْ تَذْكُرَنا تَشْرِيفاً لَنا وَتَفْخِيماً وَ إِعْظَاماً، وَهَا نَحْنُ ذَاكِرُوكَ كَما أَمَرْتَنا، فَأَنْجِزْ لَنا مَا وَعَدْتَنا، يَا ذاكِرَ الذَّاكِرِينَ، وَيَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدایا تو گفتی و گفتارت حق است که: «و صبح و شام او را با تسبیح گفتن، [از هر عیب و نقصی] پاک و منزّه بدارید » و تو گفتی و گفتارت حق است: «[چنانچه خوش بختی دنیا و آخرت را می خواهید] مرا [به عنوان معبود حقیقی قلباً] مورد توجه قرار دهید تا [با پاداش ویژه ام] شما را مورد عنایت خاص خود قرار دهم» ما را به یاد کردنت فرمان دادی و وعده فرمودی که تو نیز از روی گرامی داشت و تمجید و بلندمرتبه شدن و بزرگ شدن، ما را یاد کنی، اکنون برابر با فرمانت تو را یاد می کنیم، پس تو نیز به وعده ات وفا کن، ای یادآور یادکنندگان و ای مهربان ترین مهربانان.

منابع

• مصباح یزدی (رحمه الله)، محمد تقی، سجاده‌های سلوک شرح مناجات‌های حضرت سجاد(علیه السلام)، انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (رحمه الله)، قم، ۱۳۹۰ش.
• مجلسى (رحمه الله)، محمد باقر، بحار الأنوار، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
• قمی (رحمه الله)، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، نشر مشعر، قم، ۱۳۸۷ش.