مناجات تائبین یا توبه کنندگان با لحن عربی از میثم مطیعی (متن و ترجمه)

مناجات تائبین یا توبه کنندگان با لحن عربی از میثم مطیعی (متن و ترجمه)

یکی از مضامین مناجات التائبین این است که سخن گفتن با حالت تذلل و زبان التماس و زاری با خداوند، انسان را برای دریافت بخشش و رحمت الهی مستعد میکند.

مناجات التائبین

مناجات التائبین یا مناجات توبه کنندگان، از مناجات های پانزده گانه (مناجات خمس عشر) است که از امام سجاد علیه السلام نقل شده است. موضوع آن استغفار و توبه است و به آثار زیان بار گناه و معصیت اشاره شده است.

سند مناجات التائبین

مناجات التائبین از امام سجاد علیه السلام گفته شده و در صحیفه سجادیه، بحارالانوار و مفاتیح الجنان آمده است. علامه مجلسی زمان قرائت دعایمناجات التائبین را روز جمعه تعیین کرده است.

مضامین  و پیام های مناجات التائبین

* استغفار و توبه بخاطر کوتاهی.
* اشاره به آثار زیان بار گناه که خواری و پستی در جهان و آخرت، دوری از خدا و مرگ دل ها است.
* اشاره به این که استغفار و توبه وسیله نیل به رحمت الهی است.
* سخن گفتن با حالت تذلل و زبان التماس و زاری با خداوند، انسان را برای دریافت بخشش ورحمت الهی مستعد میکند.
* اشاره به رازداری و پرده پوشی خداوند بر گناهان بنده.
* درخواست آمرزش گناهانی که انسان را به گرداب نابودی و هلاکت می افکند، ببخشد.
* درخواست پرده پوشی نسبت به خطا ها و رسوايي های پنهان انسان.
* اشاره به این نکته که گناه کار را سزاوار سرزش و ملامت خدا است: « لک العتبی حتی ترضی»
* اشاره به پنج صفت خداوند؛ اجابت کننده درماندگان، برطرف کننده زیان، احسان کننده بزرگ، دانای اسرار و پرده پوشی بر خطا ها و درخواست بخشش از خداوند.

علامه مجلسی در بحارالانوار فرموده که من این مناجات را یافتم مروی از حضرت علی بن الحسین علیه السلام (امام سجاد علیه السلام) در کتب بعضی اصحاب رضوان الله علیهم؛ مناجات اول از مناجات خمس عشر امام سجاد علیه السلام معروف به مناجات تائبین یا توبه کنندگان

متن و ترجمه مناجات تائبین یا توبه کنندگان

إِلٰهِى أَلْبَسَتْنِى الْخَطايا ثَوْبَ مَذَلَّتِى، وَجَلَّلَنِى التَّباعُدُ مِنْكَ لِباسَ مَسْكَنَتِى، وَأَماتَ قَلْبِى عَظِيمُ جِنايَتِى، فَأَحْيِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَ يَا أَمَلِى وَبُغْيَتِى، وَيَا سُؤْلِى وَمُنْيَتِى، فَوَعِزَّتِكَ ما أَجِدُ لِذُنُوبِى سِواكَ غافِراً، وَلَا أَرَىٰ لِكَسْرِى غَيْرَكَ جابِراً، وَقَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنابَةِ إِلَيْكَ، وَعَنَوْتُ بِالاسْتِكانَةِ لَدَيْكَ، فَإِنْ طَرَدْتَنِى مِنْ بابِكَ فَبِمَنْ أَلُوذُ؟ وَإِنْ رَدَدْتَنِى عَنْ جَنابِكَ فَبِمَنْ أَعُوذُ؟ فَوا أَسَفاهُ مِنْ خَجْلَتِى وَافْتِضاحِى، وَ وا لَهْفاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلِى وَاجْتِراحِى.

خدایا! گناهان بر من لباس خواری پوشانده و دوری از تو جامه درماندگی بر تنم پیچیده و بزرگی جنایتم دلم را میرانده، پس آن را با توبه به درگاهت زنده کن، ای آرزویم و مرادم و خواسته ام و امیدم، به عزّتت سوگند برای گناهانم آمرزنده ای جز تو نمی یابم و برای دل شکستگی ام جبران کننده ای جز تو نمی بینم، به پیشگاهت با توبه و انابه فروتنی کردم و با ذلّت و خواری، به درگاهت تسلیم شدم، اگر مرا از درگاهت برانی به که روی آورم؟ و اگر از آستانت بازم گردانی به که پناه برم؟ در این حال افسوس از شرمندگی و رسوایی ام و وای از نگرانی ام از زشتی کردار و مرتکب شدن گناهانم؛

أَسْأَلُكَ يَا غافِرَ الذَّنْبِ الْكَبِيرِ، وَيَا جابِرَ الْعَظْمِ الْكَسِيرِ، أَنْ تَهَبَ لِى مُوبِقاتِ الْجَرائِرِ، وَتَسْتُرَ عَلَىَّ فاضِحاتِ السَّرائِرِ، وَلَا تُخْلِنِى فِى مَشْهَدِ الْقِيامَةِ مِنْ بَرْدِ عَفْوِكَ وَغَفْرِكَ، وَلَا تُعْرِنِى مِنْ جَمِيلِ صَفْحِكَ وَسَتْرِكَ.

ای آمرزنده گناهان بزرگ و ای جبران کننده استخوان شکسته، از تو می خواهم که گناهان تباه کننده ام را بر من ببخشایی و بر من پنهان کاری های رسواکننده ام را بپوشانی و مرا در عرصه قیامت از نسیم گذشت و آمرزشت بی بهره مگذاری و از پوشش زیبای چشم پوشی ات عریان و بی پوشش رها نسازی،

إِلٰهِى ظَلِّلْ عَلىٰ ذُنُوبِى غَمامَ رَحْمَتِكَ، وَأَرْسِلْ عَلىٰ عُيُوبِى سَحابَ رَأْفَتِكَ؛

معبودم سایه رحمتت را بر گناهانم بینداز و ابر مهربانی ات را به سوی عیب هایم بفرست؛

إِلٰهِى هَلْ يَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلّا إِلىٰ مَوْلاهُ ؟ أَمْ هَلْ يُجِيرُهُ مِنْ سَخَطِهِ أَحَدٌ سِواهُ ؟ إِلٰهِى إِنْ كانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَةً فَإِنِّى وَعِزَّتِكَ مِنَ النَّادِمِينَ، وَ إِنْ كانَ الاسْتِغْفارُ مِنَ الْخَطِيئَةِ حِطَّةً فَإِنِّى لَكَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِينَ، لَكَ الْعُتْبَىٰ حَتَّىٰ تَرْضَىٰ .

معبودم! آیا برده فراری جز بسوی مولایش باز می گردد؟ یا کسی به او از خشم مولایش، جز مولایش پناه می دهد؟ معبودم، اگر پشیمانی از گناه توبه است، پس به عزّتت سوگند که من از پشیمانانم و اگر آمرزش طلبی از خطاکاری سبب فروریختن خطاها از پرونده است، من از آمرزش خواهانم، حق رضایت با توست تا راضی شوی،

إِلٰهِى بِقُدْرَتِكَ عَلَىَّ تُبْ عَلَىَّ، وَبِحِلْمِكَ عَنِّى اعْفُ عَنِّى، وَ بِعِلْمِكَ بِى ارْفَقْ بِى. إِلٰهِى أَنْتَ الَّذِى فَتَحْتَ لِعِبادِكَ بَاباً إِلىٰ عَفْوِكَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ، فَقُلْتَ: ﴿تُوبُوا إِلَى اللّٰهِ تَوْبَةً نَصُوحاً﴾؛ فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ الْبابِ بَعْدَ فَتْحِهِ؟ إِلٰهِى إِنْ كانَ قَبُحَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ .

خدایا با توانایی ات بر من، توبه ام را بپذیر و با بردباری ات نسبت به من، از من بگذر و با آگاهی ات از حال من، با من مدارا کن، معبودم، تویی که به روی بندگانت دری به سوی بخششت گشودی و آن را توبه نامیدی و خود فرمودی: «ای مؤمنان! به پیشگاه خداوند توبه کنید، توبه ای خالص!»؛ پس عذر کسی که از ورود به این در پس از گشوده شدنش غفلت ورزد چه می تواند باشد؟ معبودم، اگر نافرمانی و گناه از بنده ات زشت است، پس گذشت از جانب تو زیباست،

إِلٰهِى مَا أَنَا بِأَوَّلِ مَنْ عَصَاكَ فَتُبْتَ عَلَيْهِ، وَتَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِكَ فَجُدْتَ عَلَيْهِ، يَا مُجِيبَ الْمُضْطَرِّ، يَا كَاشِفَ الضُّرِّ، يَا عَظِيمَ الْبِرِّ، يَا عَلِيماً بِمَا فِى السِّرِّ، يَا جَمِيلَ السَِّتْرِ، اسْتَشْفَعْتُ بِجُودِكَ وَكَرَمِكَ إِلَيْكَ، وَتَوَسَّلْتُ بِجَنابِكَ وَتَرَحُّمِكَ لَدَيْكَ، فَاسْتَجِبْ دُعائِى، وَ لَا تُخَيِّبْ فِيكَ رَجائِى، وَتَقَبَّلْ تَوْبَتِى، وَكَفِّرْ خَطِيئَتِى، بِمَنِّكَ وَرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.

خدایا نخستین کسی نیستم که تو را نافرمانی کرده و حضرتت توبه اش را پذیرفتی و خود را در معرض احسانت قرار داده و تو مورد احسانش قرار دادی، ای پاسخگوی درماندگان، ای برطرف کننده زیان، ای بزرگ نیکی، ای دانای نهان، ای زیبا پرده پوش، به جود و بزرگواری ات از تو درخواست یاری و کمک دارم و به آستانه ات و رحمت و بخشایشی که نزد توست متوسل شدم پس دعایم را اجابت کن، امیدم را به خود ناامید مساز و توبه ام را بپذیر و با احسان و مهرت خطاهایم را نادیده گیر، ای مهربان ترین مهربانان.