شرح زیارت جامعه کبیره استاد محمد شجاعی - جلسه چهارم (صوت - متن)

شرح زیارت جامعه کبیره استاد محمد شجاعی - جلسه چهارم (صوت - متن)

سلسله جلسات شرح زیارت جامعه کبیره با سخنرانی استاد محمد شجاعی، تاریخ 95/5/28

(4) درجه احترام هر یک از طبقات بزرگان جامعه، بسته به نوع خدمتی است که به جامعه می کنند

میزان احترامی که به بزرگان و شخصیت های جامعه می گذاریم، بسته به این است که در کدام یک از گروههای جمادی، گیاهی، حیوانی، علمی و فوق عقلانی برجستگی داشته باشند. ۴ گروه «انبیاء، صدیقین، شهدا، صلحاء» که به انسان خدمات «فوق عقلانی» ارائه می دهند، باید از

بالاترین ارزش و احترام برخوردار باشند. بنابراین، تکریم و بزرگداشت امامزادگان و حفظ آثار و پیام ها و نظام تربیتی اهل بیت (علیهم السلام) و بزرگان دین باید در درجه اول اهمیت قرار گیرد و این مهم،  با ملاقات و دیدار آنان صورت می گیرد. بزرگداشت در همه اقوام و ملل وجود

دارد. مفاخر و بزرگان هر قومی همیشه جزء کسانی هستند که مورد تکریم و احترام آن ملت و جامعه قرار می گیرد. احترام هر کس به شخصیت او باز می‌گردد. بزرگی برخی از شخصیت ها در جنبه «جمادی» آنان است. یعنی احترام و بزرگی شان به خاطر مال و ثروت آنهاست، نه به

خاطر شخصیت اصلی آنان. چنین افرادی در همان پستی و کوچکی می مانند. معصوم (علیه السلام) می‌فرماید: «اگر کسی سلام کردنش به یک فقیر و یک ثروتمند بخاطر ثروتش، متفاوت باشد، در قیامت مورد خشم خدا قرار می گیرد». بزرگی گروهی به خاطر جنبه «گیاهی» آنان است.

یعنی به خاطر کمالات گیاهی، آدم های بزرگی هستند؛ مثل افرادی که هنرهای زیبا می‌آفریند یا ورزشکاران یک جامعه که با افتخارات‌شان دل یک ملت را شاد می کنند. هر چند کارشان ارزشمند است، ولی این ارزشها در حد کمالات گیاهی است. برخی در جنبه «حیوانی» برجسته و بزرگ

هستند؛ مثل رئیس جمهور بودن، استاندار بودن، وزیر بودن و سایر مقامات کشوری. هر چند قابل تکریم هستند و مردم هم وظیفه دارند که به آنان احترام بگذارند، اما در حد کمال حیوانی تعریف می شوند. بعضی شخصیت ها در جنبه «علمی»، جزء مفاخر و بزرگان هستند؛ مثل مخترعین،

مکتشفین، فیلسوفان، دانشمندان و... که حق عظیمی بر گردن افراد یک جامعه دارند. اما مفاخر اصلی و حقیقی یک ملت، شخصیت های «فوق عقلانی» هستند که در حرکت به سمت جاودانگی و بی نهایت، تلاش می کنند و بیشترین شباهت ها را به حق تعالی دارند. این مفاخر چهار گروه

بیشتر نیستند که قرآن به عنوان الگو معرفی می‌کند: «انبیاء، صدیقین، شهدا، صلحاء». فقط این چهار گروه حقیقت انسانی دارند و قهرمان های انسانی هستند؛ قهرمان های ماندگار حقیقی و ماندگار که انسان باید آنها را دوست بدارد و سبک زندگی آنان را انتخاب کند. لذا وظیفه انسانی، عقلانی

و فطری است که بزرگان یک جامعه را که در تخلق به اخلاق الهی برتر از دیگران بوده و رتبه های بالایی دارند، مورد تکریم قرار گیرند.

آثار زیارت و ملاقات امامزادگان و مفاخر کشور

دلیل دیگر زیارت، «بزرگداشت و اکرام» امامزادگان و بزرگان است؛ زیرا حرمت و تکریم آنان باعث بروز آثار خیر می شود که یکی از آنها «حفظ آثار» آنان است که باعث ماندگاری قلم، کتاب، اشعار و حکمت های آنان می شود که سرمایه علمی و فرهنگی و هنری جامعه هستند.

اثر دیگر زیارت و تکریم بزرگان دینی، «حفظ نظام تربیتی» آنان است که مردم از آنها الگو می گیرند. اگر در طول تاریخ انسان های بزرگی تربیت شده اند، به خاطر این بوده که مردم اهل بزرگداشت بوده اند. پس تکریم امامزادگان و بزرگداشت آنان، وظیفه تک تک انسانهاست. ملاقلات

مراجع، علما و دانشمندان یا دیدار شعراء مثل حافظ و عطار و مولوی و... سایر امامزادگان، همچون شاه چراغ و... به دلیل بزرگی شان، حق زیادی بر گردن ما و بشریت دارند.

اهمیت حفظ حرمت در زیارت

هر چیزی که رنگ و نشانه الهی دارد، نشان از پاکی دل و قدرت تقوای دل می باشد. قرآن کریم می فرماید: «ذلِکَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوبِ= و هر کس شعائر الهی را بزرگ بدارد، این کار نشانه تقوای دلهاست». برخی افراد یک سلسلسه گناهان ظاهری دارند که بر اثر

غلبه شهوت یا غفلت اتفاق می افتد، ولی در قلب آنها اصلا شهوت گناه نیست؛ کسی که در دلش یک قدرت نگهدارنده از آلودگی ها دارد، اگر ظاهر مناسبی نداشت، نمی توان به صرف ظاهر قضاوت کرد. چنین افرادی که ظاهری مناسب ندارد اما به مکان های مقدس؛ مسجد، روحانیت،

انگشتر و امثال آن احترام می گذارند، این نیز یک قیمت و ارزشی دارد که  نشان از پاکی دل آنهاست. اما در مقابل، کسانی که این موارد هم برایشان مهم نیست، حکایت از این دارد که دلش حریم ندارد. چنین افرادی به راحتی سقوط می کنند و اهل جهنم می شوند.

عظمت مردم ایران نسبت به احترام و تکریم آثار اهل بیت (علیهم السلام)

حفظ آثار و پیام های اهل بیت (علیهم‌السلام) و بزرگان دین، در طی قرن های گذشته تاکنون در اثر احترام و حرمتی که مردم گذاشته اند، می باشد که اکنون این آثار سرمایه یک جامعه شده است. در صورتی اگر مردم بی حرمتی می کردند، این آثار حفظ نمی شد و ما الان صحیفه سجادیه،

قرآن و احادیث و دیگر آثار بزرگان را نداشتیم. مردم ایران برترین مردمی هستند که باعث بقای آثار اهل بیت (علیهم‌السلام) شده اند؛ هیچ ملتی به اندازه ملت ایران به قرب الهی و خانواده آسمانی خود نزدیک نشده است. ایرانی‌ها با حرمتی که به خدا و اهل بیت (علیهم‌‌السلام) گذاشتند،

بیشترین تأثیر را در بقای آثار اهل بیت دااشته اند. بیشترین علما و عرفا از ایران بوده اند که این نشان از عظمت مردم ایران دارد. ایرانی‌ها به دلیل آداب زیارت و رعایت حرمت و ادب بزرگان، بیشترین دانشمندان ایرانی را تربیت کردند که هیچ ملتی به اندازه ایرانی ها آدم های بزرگ در

رشته های مختلف تربیت نکرده است.عزاداری و جشن در مناسبت های مربوط به اهل بیت (علیهم‌السلام)، انتخاب اسماء اهل بیت (علیهم‌السلام) برای فرزندان، نوعی حرمت گذاشتن به آنان است که هدف از آن، تشبه به اهل بیت (علیهم‌السلام) است.

تکریم و بزرگداشت اهل بیت (علیهم السلام) شباهت می آورد

انسان به محض این که در دل تصمیم می گیرد تا شکل کسی شود، به همان اندازه قیمتش بالا یا پایین می رود. لذا قیمت یک انسان، به عشقی که در دل دارد، بستگی دارد. پس چه بهتر که عشق مان اهل بیت (علیهم‌السلام) باشد تا ما را بالا ببرند. گاهی فرد می گوید: من مسلمانم اما عکس‌های

موبایلش را که نگاه می کنید، همه شخصیت های جهنمی هستند. به هرکس علاقمند باشید، با همان محشور می شوید. اگر معشوق هایتان بهشتی است، حتما بهشتی خواهید بود، و اگر معشوق ها و آرمان های شما جهنمی باشد، با همان هم محشور می شوید اهل‌بیت(علیهم‌السلام) مفاخر حقیقی و

انسانی هستند و تکریم شان برای یک محبّ واجب است. بنابراین، از دیگر آثار مهم زیارت، «عشق و دلدادگی و شباهتی» است که به اهل بیت (علیهم‌السلام) حاصل می‌شود. عشق به اهل بیت (علیهم‌السلام) باعث سازندگی می‌شود؛ چون وقتی عشق آمد، شخص می‌خواهد خود را مثل

محبوبش نماید.