شرح فرازهایی منتخب از آیات جزء 25 قرآن کریم

شرح فرازهایی منتخب از آیات جزء 25 قرآن کریم

شرح فرازهایی منتخب از آیات جزء 25 قرآن کریم در قالب نکته های کلیدی و معارف این جزء از قرآن به مناسبت ماه مبارک رمضان تقدیم حضورتان میگردد...

قانون اولیه خدا در پخش روزی

وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوْا فِی الْأَرْضِ وَ لکِنْ یُنَزِّلُ بِقَدَرٍ ما یَشاءُ إِنَّهُ بِعِبادِهِ خَبیرٌ بَصیر (آیه 27- سوره مبارکه شوری)

اگر خداوند روزی را برای بندگانش وسعت بخشد، در زمین طغیان می کنند ولی به اندازه ای که مشیت او اقتضاء کند نازل می کند زیرا او به حال بندگانش آگاه و بیناست.

کلمه «قَدَر» به معنای کمیت و حجم هر چیز است. پس این که می فرماید:«وَ لکِنْ یُنَزِّلُ بِقَدَرٍ ما یَشاءُ» به این معنا است که خدای تعالی هر چیز را به کمیت و حجم و مقداری که مشیتش اقتضاء کند نازل می کند.

معنای آیه شریفه این است: اگر خدای تعالی رزق همه بندگان خود را وسعت بدهد و همه سیر شوند، شروع به ظلم کردن در زمین می کنند؛ چون طبیعت مال این است که وقتی زیاد شد طغیان و استکبار می آورد، همچنان که در سوره علق فرموده: «إِنَّ الْإِنْسانَ لَیَطْغی أَنْ رَآهُ اسْتَغْنی ؛ این انسان هنگامی که احساس بی نیازی کند طغیان می کند»[آیات 6-7 سوره مبارکه علق] و به همین جهت خداوند متعال رزق را به اندازه نازل می کند و به هر کس به مقداری معین روزی می دهد؛ چون او به حال بندگان خود خبیر و بصیر است و می داند که هر یک از بندگانش استحقاق چه مقدار از رزق را دارد و چه مقدار از غنا و فقر، مفید به حال اوست؛ همان را به او می دهد.[تفسیر المیزان، ج18، ص56]

ꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚ

یک سوال مهم در این بحث:

چرا خدا به کسانی که با داشتن مال بیشتر گناه و ظلمشان هم افزون می شود باز هم مال و ثروت می دهد؟

علامه طباطبایی(رحمة الله علیه) در پاسخ به این سوال می نویسد: این آیه بیانگر قانون اولیه خدا در توزیع ارزاق بین بندگانش است که حال هر کس را می بیند و به او روزی می دهد؛ اما قوانین دیگری نیز دارد که در عالم حاکم است؛ یکی از آن قوانین قانون ابتلاء و امتحان است[إِنَّمَا أَمْوَالُکُمْ وَ أَوْلَادُکمُ ْ فِتْنَةٌ وَاللهُ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ (آیه 15- سوره مبارکه تغابن)] و دیگری قانون مکر و استدراج [سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ وَ أُمْلِی لَهُمْ إِنَّ کَیْدِی مَتِینٌ (آیه 183- سوره مبارکه اعراف)] است.[تفسیر المیزان، ج18، ص56] این دو قانون سبب می شود که خدا به کسانی که در سوال مطرح شد با وجود کفر و طغیان باز هم مال و ثروت عطا کند.

این بحث نقطه مقابلی هم دارد و آن اینکه چرا برخی حتی به مقدار رفع ضروریات هم از رزق و روزی الهی بی نصیبند که در پاسخ می توان به دو قانون الهی اشاره کرد؛ یکی همان قانون ابتلاء و امتحان و دیگری قانون اثر گناه[إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ (آیه 11- سوره مبارکه رعد) ؛ وَ مَا أَصَبَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکمُ ْ وَ یَعْفُواْ عَن کَثِیرٍ(آیه 30- سوره مبارکه شوری)] که برخی با عمل خود مانند ظلم به دیگری یا ظلم پذیری چنین نتیجه ای را برای خود رقم زده اند.

تلافی کار بد؛ کار بدی مثل آن است

وَ جَزاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُها فَمَنْ عَفا وَ أَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَی اللَّهِ إِنَّهُ لا یُحِبُّ الظَّالِمین (آیه 40- سوره مبارکه شوری)

پاداش بدی کار بدی است مانند همان؛ ولی هر که بگذرد و [میان خود و طرف مقابلش را] اصلاح نماید؛ پاداشش بر عهده خداست؛ یقیناً خدا ستمکاران را دوست ندارد.

این آیه حکم کسی را بیان می کند که ظلمی در حق او شده است بر اساس این آیه چنین کسی می تواند در مقابل ستمگر رفتاری چون رفتار او داشته باشد و چنین تلافی و انتقامی دیگر ظلم نخواهد بود.[تفسیر المیزان، ج18، ص64]

ꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚ

نکته مهم و قابل توجه در آیه:

همانگونه که در متن آیه ملاحظه می شود خداوند متعال آن کاری که برای تلافی صورت می گیرد با اینکه مجوز آن را هم صادر کرده است اما آن را «سیئة؛ کاری بد و ناپسند» می نامد که سوال برانگیز است.

در پاسخ به این سوال گفته اند: از این رو هر دو عمل را سیئه و بد خوانده چون با هر کس چنین رفتار شود ناراحتش می کند، ظالم با آن کار مظلوم را ناراحت کرد و مظلوم هم با انتقام و تکرار آن کار ظالم را رنجاند، پس در آیه شریفه حقیقت معنای کلمه رعایت شده است.[کشاف زمخشری، ج4، ص229. علامه طباطبایی(رحمة الله علیه) نیز با نقل سخن او گویا پاسخ او رامی پذیرد. تفسیر نمونه هم بر این رأی است.]

همانطور که این بزرگان فرموده اند مجوز انجام عملی آن از بد و آزار دهنده بودن به خوب و گوارا بودن تبدیل نمی کند. کار بد، بد است. چیزی که در این آیه بین آن دو فرق گذاشته این است که اگر ابتدایی و بدون مجوز باشد حرام است و عذاب و عقاب دارد و اگر با مجوز شرعی باشد حلال است و چون حرام نیست عقابی هم ندارد.

باید توجه داشت که این تلافی با مجوز، «واجب نیست»؛ بلکه فقط «حلال است» و شاید برای همین نکته بود که بلافاصله فرمود: «فَمَنْ عَفَا وَ أَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلیَ اللهِ؛ هر کس عفو و اصلاح کند اجر و پاداش او بر خداست »

ꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚ

تعداد و جنسیت فرزندان، تنها به موهبت الهی است

لِلَّهِ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ یَخْلُقُ ما یَشاءُ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ إِناثاً وَ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ الذُّکُور ۞ أَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْراناً وَ إِناثاً وَ یَجْعَلُ مَنْ یَشاءُ عَقیماً إِنَّهُ عَلیمٌ قَدیر (آیات 49 و 50- سوره مبارکه شوری)

مالکیّت و فرمانروایی آسمان ها و زمین فقط در سیطره خداست، هر چه را بخواهد می آفریند، به هر کس بخواهد دختر عطا می کند و به هر کس بخواهد پسر می بخشد؛ یا پسر و دختر را با هم می دهد و هر که را بخواهد عقیم می کند و فرزند نمی دهد که او دانا و تواناست.

قرآن کریم برای نشان دادن این واقعیت که هر گونه نعمت و رحمت در این عالم از سوی خدا است و کسی از خود چیزی ندارد به یک قانون کلی و یک مصداق روشن آن اشاره کرده و می فرماید: «مالکیت و حاکمیت آسمانها و زمین برای خدا است و هر چه بخواهد می آفریند» و به همین دلیل همه ریزخوار خوان نعمت او هستند و نیازمند به لطف و رحمت او؛ از این رو نه غرور به هنگام نعمت منطقی است و نه یاس به هنگام مصیبت.

آنگاه به نمونه روشنی از این واقعیت که هیچ کس از خود چیزی ندارد و هر چه هست از ناحیه او است اشاره کرده می فرماید: به هر کس اراده کند دختر می بخشد و به هر کس بخواهد پسر. یا اگر بخواهد هر دو آنها را می دهد و هر کس را هم که مصلحت بداند عقیم و بی فرزند می گذارد.

به این ترتیب مردم را به چهار گروه تقسیم کرد: آنهایی که تنها پسر دارند و در آرزوی دختری هستند و آنها که دختر دارند و در آرزوی پسری و آنها که هر دو را دارند و گروهی که فاقد هر گونه فرزندند و قلبشان در آرزوی آن پر می کشد.

و این یک نمونه بارز از عدم توانایی انسان از یک سو، و نشانه روشن از مالکیت و حاکمیت و خالقیت خداوند از سوی دیگر است. گر چه نقش بعضی از غذاها و داروها را در افزایش احتمال تولد پسر یا دختر نمی توان انکار کرد، ولی باید دانست که آن اثر را هم خدا در آن دارو و روشها قرار داده است و هیچ کدام خارج از علم و قدرت خدا نیستند.

نکته دیگری که در آیه به چشم می خورد اینکه برای هر دو جنس از تعبیر «یهب؛ می بخشد» استفاده کرد و این دلیل روشنی است که هم دختران هدیه الهی هستند و هم پسران و فرق گذاشتن میان این دو از دیدگاه یک مسلمان راستین صحیح نیست.[برگرفته از تفسیر نمونه، ج20، صص 482-483]

ꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚꚚ

آیاتی که هنگام سوار شدن خوانده می شود

لِتَسْتَوُاْ عَلیَ ظُهُورِهِ ثُمَّ تَذْکُرُواْ نِعْمَةَ رَبِّکُمْ إِذَا اسْتَوَیْتُمْ عَلَیْهِ وَ تَقُولُواْ سُبْحَانَ الَّذِی سَخَّرَ لَنَا هَاذَا وَ مَا کُنَّا لَهُ مُقْرِنِینَ ۞ وَ إِنَّا إِلیَ رَبِّنَا لَمُنقَلِبُونَ(آیات 13 و 14- سوره مبارکه زخرف)

که بر پشت آن استقرار یابید و چون بر آن استقرار یافتید، نعمت پروردگارتان را به یاد آورید و بگویید: منزّه است خدایی که این را رام ما کرد که ما قدرت آن را نداشتیم و ما به سوی پروردگارمان باز خواهیم گشت.

«استواء بر ظهر» به معنای استقرار بر پشت حیوان و یا هر مرکب سواری دیگر است.[تفسیر المیزان، ج18، ص87] منظور از مرکب با توجه به آیه قبل [آیه 12 سوره مبارکه زخرف: وَالَّذِي خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا وَجَعَلَ لَكُمْ مِنَ الْفُلْكِ وَالْأَنْعَامِ مَا تَرْكَبُونَ] فقط چهارپایان نیست بلکه به قرینه «کشتی» که در آیه آمده است هر گونه وسیله نقلیه را در بر می گیرد که در عصر حاضر ماشین، قطار و هواپیما از رایج ترین آنهاست.

و «ما کُنَّا لَهُ مُقْرِنِینَ» هم مفهومش این است که اگر لطف پروردگار نبود ما هرگز قادر به کنترل و ادراه این مرکبها نبودیم. و اینکه در پایان دعای مومنین این چنین دارد که: «وَ إِنَّا إِلیَ رَبِّنَا لَمُنقَلِبُونَ؛ و بی شک ما به سوی پروردگارمان باز خواهیم گشت» برای آن است که آنها را به یاد قیامت بیندازد که امروز سوار بر وسیله ای گران قیمت شده و در زمین جابجا می شویم به یاد داشته باشیم که بالاخره تابوتی هم هست که در انتظار ماست.

در حالات امیرالمومنین علیه السلام آمده است که هنگامی که پای خود را در رکاب گذاشت فرمود: «بسم اللَّه» و هنگامی که بر مرکب استقرار یافت این آیات را تلاوت کرد: «سُبْحانَ الَّذِی سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما کُنَّا لَهُ مُقْرِنِینَ وَ إِنَّا إِلی رَبِّنا لَمُنْقَلِبُون »(مستدرک الوسایل، ج8، ص136)

از این رو مستحب است که انسان هنگام سوار شدن بر هر وسیله نقلیه ای با خواندن این آیات هم شکر خدا را بجا آورد و هم به یاد قیامت افتاده و فراموش نکند که روزی سوار بر تابوت به آن دیار باقی خواهد شتافت.