ترتیل سوره عبس – یوسف کالو

ترتیل سوره عبس – یوسف کالو

ترتیل سوره عبس با صدای دلنشین و ماندگار قاری قرآن یوسف کالو به مدت 3:57 به همراه متن و ترجمه آیات

نامگذاری سوره عبس :

این سوره را عَبَس(به معنای ترشرویی) نامگذاری کرده اند؛ زیرا با همین کلمه شروع شده است. از دیگر نام‌ های این سوره أعمی و سَفَرَه است که اولی در آیه دوم و دومی در آیه پانزدهم آمده است. «اعمیٰ» به معنای نابیناست و «سَفَرَه» که جمع سفیر است اشاره به فرشتگانی دارد که اعمال آدمی را ثبت می کنند.[دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۱]

سوره عبس :

عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ ﴿١﴾ أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ ﴿٢﴾ وَمَا یُدْرِ یکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّىٰ ﴿٣﴾ أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکْرَ ىٰ ﴿٤﴾ أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ ﴿٥﴾ فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾ وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّىٰ ﴿٧﴾ وَأَمَّا مَن جَاءَکَ یَسْعَىٰ ﴿٨﴾

وَهُوَ یَخْشَىٰ ﴿٩﴾ فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾ کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَ ةٌ ﴿١١﴾ فَمَن شَاءَ ذَکَرَ هُ ﴿١٢﴾ فِی صُحُفٍ مُّکَرَّ مَةٍ ﴿١٣﴾ مَّرْ فُوعَةٍ مُّطَهَّرَ ةٍ ﴿١٤﴾ بِأَیْدِی سَفَرَ ةٍ ﴿١٥﴾ کِرَ امٍ بَرَ رَ ةٍ ﴿١٦﴾ قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَ هُ ﴿١٧﴾

مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿١٨﴾ مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَ هُ ﴿١٩﴾ ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَ هُ ﴿٢٠﴾ ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَ هُ ﴿٢١﴾ ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَ هُ ﴿٢٢﴾ کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَ هُ ﴿٢٣﴾ فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ ﴿٢٤﴾ أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿٢٥﴾

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْ ضَ شَقًّا ﴿٢٦﴾ فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿٢٧﴾ وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿٢٨﴾ وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿٢٩﴾ وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿٣٠﴾ وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿٣١﴾ مَّتَاعًا لَّکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿٣٢﴾ فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿٣٣﴾ یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْ ءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿٣٤﴾ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿٣٥﴾

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿٣٦﴾ لِکُلِّ امْرِ ئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿٣٧﴾ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَ ةٌ ﴿٣٨﴾ ضَاحِکَةٌ مُّسْتَبْشِرَ ةٌ ﴿٣٩﴾ وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَ ةٌ ﴿٤٠﴾ تَرْ هَقُهَا قَتَرَ ةٌ ﴿٤١﴾ أُولَـٰئِکَ هُمُ الْکَفَرَ ةُ الْفَجَرَ ةُ ﴿٤٢﴾

ترجمه سوره عبس :

چهره در هم کشید و روى گردانید،(۱) که آن مرد نابینا پیش او آمد؛(۲) و تو چه دانى، شاید او به پاکى گراید،(۳) یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد.(۴) اما آن کس که خود را بى نیاز مى پندارد،(۵) تو بدو مى پردازى؛(۶)

با آنکه اگر پاک نگردد، بر تو [مسؤولیتى] نیست.(۷) و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد،(۸) در حالى که [از خدا] مى ترسید،(۹) تو از او به دیگران مى پردازى.(۱۰) زنهار [چنین مکن] این [آیات] پندى است.(۱۱) تا هر که خواهد، از آن پند گیرد.(۱۲)

در صحیفه هایى ارجمند،(۱۳) والا و پاک شده،(۱۴) به دست فرشتگانى،(۱۵) ارجمند و نیکوکار.(۱۶) کشته باد انسان، چه ناسپاس است(۱۷) او را از چه چیز آفریده است؟(۱۸) از نطفه اى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید.(۱۹)

سپس راه را بر او آسان گردانید.(۲۰) آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد.(۲۱) سپس چون بخواهد او را برانگیزد.(۲۲) ولى نه! هنوز آنچه را به او دستور داده، به جاى نیاورده است.(۲۳) پس انسان باید به خوراک خود بنگرد،(۲۴) که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم؛(۲۵)

آنگاه زمین را با شکافتنى [لازم] شکافتیم؛(۲۶) پس در آن، دانه رویانیدیم.(۲۷) و انگور و سبزى،(۲۸) و زیتون و درخت خرما،(۲۹) و باغهاى انبوه،(۳۰) و میوه و چراگاه،(۳۱) [تا وسیله] استفاده شما و دامهایتان باشد.(۳۲) پس چون فریاد گوش خراش دررسد؛(۳۳) روزى که آدمى از برادرش،(۳۴)

و از مادرش و پدرش.(۳۵) و از همسرش و پسرانش مى گریزد،(۳۶) در آن روز، هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى دارد.(۳۷) در آن روز، چهره هایى درخشانند،(۳۸) خندان [و] شادانند.(۳۹) و در آن روز، چهره هایى است که بر آنها غبار نشسته،(۴۰) [و] آنها را تاریکى پوشانده است؛(۴۱) آنان همان کافران بدکارند.(۴۲)