نترسیدن از موانع، راهی برای موفقیت

موفقیت :

در دنیایی که ما زندگی می کنیم؛ برخی با تلاش و کوشش و نترسیدن از موانع، به موفقیت می رسند. اما برخی دیگر، به خاطر ترس از کارها، گرفتار رکود می شوند. نترسیدن از انجام کارها، نکته ای است که در روایات ما مورد توجه قرار گرفته است.

حضرت علی (علیه السلام) درباره غلبه بر ترس (غیر عقلایی) در انجام کارها می فرماید: «إِذَا هِبْتَ أَمْراً فَقَعْ فِيهِ فَإِنَّ شِدَّةَ تَوَقِّيهِ أَعْظَمُ مِمَّا تَخَافُ مِنْه؛ هر گاه از کاری ترسیدی ، خود را به کام آن بینداز ، زیرا ترس شدید از آن کار، دشوارتر و زیان بارتر از اقدام به آن کار است.»[1]

شاید برای ما بارها اتفاق افتاده که کاری را به خاطر ترس از نتوانستن آن، رها کرده ایم؛ در حالی که بعد از مشورت با افراد با تجربه، قوت قلب گرفته  و آن کار را به آسانی انجام داده، و پی برده ایم که ترس افراطی و غیر عقلایی از انجام آن کار داشته ایم.

نکته مهم: واضح است که نترسیدن از انجام کارها به معنی «بی گدار زدن به آب» نیست؛ بلکه گاهی ترس از کارها(عواقب کارها) و احتیاط در انجام آنها امری عقلایی است. انسان عاقل، جوانب کار را می سنجد و بعد از مشورت با افراد با تجربه و مانند آن، شروع به انجام کار می کند. اما زمانی هست که انسان، به خودش اعتماد ندارد و از کاه، کوه ساخته و خود را منفعل و ناتوان نشان می دهد. به عنوان مثال، کسی که بر کارها مداومت ندارد(تنبلی می کند) چه بسا گرفتار تردید و ترس و دو دلی شود. چنانکه مولی الموحدین علی (علیه السلام)، مداومت بر کار اندک را امیدوار کننده تر از کار بسیار(بزرگ) می داند: «کار اندک ، که بر آن مداومت ورزی ، از کار بسیار که از آن خسته شوی ، امیدوار کننده تر است.»[2]

نتیجه: [رهرو آن نیست که گهی تند و گهی خسته رود // رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود] نه عجول و بی گدار به آب زدن و نه ترسو و تنبل بودن

پی نوشت ها:
1ــ نهج البلاغه (صبحی صالح ) ص 501 ، ح175
2ــ بحار الأنوار (ط - بيروت) / ج‏68 / 218