نگاهی بر دو دنیا در این دنیا

نگاهی بر دو دنیا در این دنیا :

دنیا انواع مختلفی دارد که در این پست سعی داریم به دو نوع آن اشاره کرده و همچنین به تبیین آن که دنیا یا ممدوح است و یا مذموم بپردازیم و تعاریف و ویژگی های آن را برای شما مختصراً بنویسیم.

دنیاى ممدوح

«انَّ الدُّنْیا دارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَها وَ دارُ عافِیَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْها وَ دارُ غَنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْها وَ دارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنْ اتَّعَظَ بِها، مَسْجِدُ احِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلائِکَةِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْىِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ اوْلِیاءِ اللَّهِ اکْتَسَبُوا فیهَا الرَّحْمَةَ وَ رَبِحُوا فیهَا الْجَنَّةَ ...»[1]

 [حضرت ضمن توبیخ کسى که دنیــا را نکوهش مى کرد، فرمود:] دنیــا سراى راستى براى راست گویان، خانه تندرستى براى دنیا شناسان و خانه بى نیازى براى توشه گیران و خانه پند براى پندآموزان است. دنیا سجده گاه دوستان خدا، مصلّاى فرشتگان الهى، فرودگاه وحى و جایگاه تجارت دوستان خداست که در آن رحمت خدا را به دست آورند و بهشت را سود برند.

نکته ها و پیام ها

1- دنیــا بر دو قسم است: دنیاى ممدوح و دنیاى مذموم. هرگاه انسان از دنیـــا و مواهب موجود در آن در راه رضاى خداى سبحان و قرب به او استفاده نماید، به این دنیــا، دنیــاى ممدوح گفته مى شود. مثل تجارت، زراعت و صناعتى که مقصود از آن تأمین نیازهاى خانواده براى اطاعت امر خدا و صرف آنها در مصارف خیریه و کمک به محتاجان و بى نیازى از مردم باشد.

2- دنیـــا محلّ تربیت شدن و کسب توشه آخرت و تهیه وسایل زندگانى سعادتمند ابدى است که این امور بدون ورود به این دنیــا، امکان پذیر نیست، چنان که رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: «الدُّنْیا مَزْرَعَةُ الْآخِرَةِ»[2]

دنیاى مذموم (نکوهش از دنیاپرستى)

«فَانّى  احَذِّرُکُمُ الدُّنْیا فَانَّها حُلْوَةٌ خَضِرَةٌ حُفَّتْ بِالشَّهَواتِ وَ تَحَبَّبَتْ بِالْعاجِلَةِ وَ راقَتْ بِالْقَلیلِ وَ تَحَلَّتْ بِالْامالِ وَ تَزَیَّنَتْ بِالْغُرُورِ لا تَدُومُ حَبْرَتُها وَ لا تُؤْمَنُ فَجْعَتُها غَرَّارَةٌ، ضَرَّارَةٌ، حائِلَةٌ، زائِلَةٌ، نافِدَةٌ، بائِدَةٌ، أَکَّالَةٌ، غَوَّالَةٌ ...»[3]

شما را از دنیا برحذر مى دارم؛ زیرا دنیا ظاهرش شیرین و با طراوت است، و به شهوات و خواهش هاى نفسانى پیچیده است، و به خاطر نقد بودنش جلب توجه مى کند؛ با اینکه مواهب آن کم و ناچیز است دل ها را به طرف خود مى کشاند، آرزوها را زیور خود ساخته و با فریب چهره مى آراید، شادمانى و نعمت آن پایدارنیست از دردها و مشکلات آن ایمن نتوان بود، سخت فریبنده و زیانباراست؛ متغیر، فناپذیر و نابودشدنى است، شکمباره، تبهکار و کشنده است.

نکته ها و پیام ها

1- دنیاى مذموم، فراهم آمده از امورى است که انسان را از طاعت خدا و دوستى او و تحصیل آخرت بازمى دارد.

2- دنیاى مذموم همان دلبستگى به دنیا است.

3- حضرت ضمن اینکه مردم را از دلبستگى به دنیا و دنیا پرستى برحذر مى دارد، صفات دنیاى مذموم را این گونه معرفى مى کند:

الف- شادمانى و نعمت آن پایدار نیست؛

ب- از دردها و مشکلات آن ایمن نتوان بود؛

ج- مغرور کننده و زیانبار است؛

د- متغیر و فناپذیر است؛

ه- به هیچ کس وفا نکرده و پیوسته دارنده خود را هلاک مى کند؛

و- آرزو، دنیاپرستان را در خود جمع نموده است؛

ز- زیور غرور به خود پوشیده است؛

ح- ظاهرش شیرین و با طراوت است و به خاطر نقد بودنش جلب توجه مى کند و ....

منبع: یکصد درس زندگى از امام على (علیه السلام)، ص: 63 الی 65.

----------------------------
پی نوشت:
[1] نهج البلاغه، حکمت 126.
[2]  بحارالانوار، ج 70، ص 225.
[3]  نهج البلاغه، خطبه 110.