روز قدس، حماسه ای برای دفاع از مظلوم و مبارزه با دشمن

جمعه ی آخر ماه مبارک رمضان، روز قدس است. در این روزهای مانده به روز قدس که مصادف با شهادت مولا علی(علیه السلام) است، شایسته است که صدا و سیما و مبلغان دینی و مداحان ارجمند و سایر ارگانهای متعهد به روز قدس، احادیث آن امام همام را در زمینه مبارزه با ظلم تبیین کرده و به مسائل روز(مسئله قدس) ربط دهند.
امام على عليه السلام در وصایای آخرینش به فرزندان برومندش می فرمایند: «اوصيكُما بِتَقْوَى اللّه ... وَ كونا لِلظّالِمِ خَصْما وَ لِلْمَظْلومِ عَوْنا؛ شما را سفارش مى كنم به تقواى الهى... و دشمنِ ظالم و ياورِ مظلوم باشيد.»[1] حضرت در این حدیث، دفاع از انسان مظلوم را مد نظر قرار می دهند. دفاع از مسلمان که سر جای خود است.
حال شاید برخی ها بگویند از کجا و با چه استنادی صهیونیستها را دشمن مسلم معرفی می کنید و سعی در مقابله و مبارزه با آنها را دارید؟! در اینجا اگر به قرآن مراجعه کنیم و رهنمودهای خود قرآن استفاده کنیم دقیقاً کینه و دشمنی صهیونیستها و شیطان بزرگ برای ما محرز می گردد.
قرآن کریم به برخی از شیوه های مبارزاتی دشمنان تصریح دارد، از جمله:
الف. ایجاد تردید و حیرانی: «مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ* الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاس»؛[ناس، 4 - 5] از شر وسواس خناس که در سینه هاى انسان ها وسوسه مى کند.
ب. ایجاد اختلاف بین مؤمنان: «إِنَّما یُرِیدُ الشَّیْطانُ أَنْ یُوقِعَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ فِی الْخَمْرِ وَ الْمَیْسِرِ وَ یَصُدَّکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ عَنِ الصَّلاة»؛[انعام، 91]شیطان مى خواهد در میان شما به وسیله شراب و قمار عداوت ایجاد کند، و شما را از ذکر خدا و از نماز باز دارد. و یا درباره تفرقه افکنی کفار می فرماید: «إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلا فِی الْأَرْضِ وَ جَعَلَ أَهْلَها شِیَعا»؛[قصص، 4] فرعون در زمین برترى جویى کرد و اهل آن را به گروه هاى مختلفى تقسیم نمود.
ج. جنگ روانی: «إِذا جاءَکَ الْمُنافِقُونَ قالُوا نَشْهَدُ إِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ إِنَّکَ لَرَسُولُهُ وَ اللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّ الْمُنافِقِینَ لَکاذِبُون»؛[منافقون، 1] هنگامى که منافقان نزد تو آیند مى گویند: ما شهادت مى دهیم که به یقین تو رسول خدایى! خداوند مى داند که تو رسول او هستى، ولى خداوند شهادت مى دهد که منافقان دروغگو هستند. و یا در باره شیطان هشدار می دهد که او دروغ می گوید تا بتواند مؤمنان را فریب دهد و به انحراف بکشاند. قرآن در این باره می فرماید: «یَعِدُهُمْ وَ یُمَنِّیهِمْ وَ ما یَعِدُهُمُ الشَّیْطانُ إِلاَّ غُرُورا»؛[نساء، 120] شیطان به آنها وعده ها (ى دروغین) مى دهد و به آرزوها، سرگرم مى سازد در حالى که جز فریب و نیرنگ، به آنها وعده نمى دهد.

شکی نیست که دفاع امت ولایی و شیعی ایران از مسئله قدس، به تبعیت از سخنان اهلبیت علیهم السلام است. نکته ای که برخی به بهانه سنی بودن مردم فلسطین، آن را به حاشیه می برند.
کسی منکر نیست که ما با اهل سنت فلسطین اختلافات عقیدتی و بعضاً سیاسی نیز داریم، اما این دلیل نمی شود که آنها را در مقابل دشمن مشترک، و غاصبِ بی رحم، رها کنیم. مگر ما پیرو امامی نیستیم که علیرغم اختلافات بنیادی با دستگاه خلافت، برای مجد و عظمت اسلام، در صورت نیازمندی آنها به ایشان، همکاری خود را از آنها دریغ نمی کردند؟ ما نیز  همین رویه را باید دنبال کنیم و نسبت به سرنوشت اسلام و مسلمانان بی تفاوت نباشیم. باید توجه داشته باشیم که قرآن کریم استراتژی های متعددی را برای مبارزه با دشمنان بیان کرده است که به برخی از آنها اشاره می شود؛
1. تجهیز به قدرت ایمان: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْض»؛[اعراف، 96] و اگر مردمى که در شهرها و آبادی ها زندگى دارند ایمان بیاورند و تقوا پیشه کنند برکات آسمان و زمین را بر آنها مى گشاییم.
2. افزایش قدرت نظامی: «وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة»؛[انفال، 60] در برابر آنها (دشمنان) آنچه توانایى دارید از نیرو آماده سازید.
3. ممنوعیت دوستی با بیگانگان: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الَّذِینَ اتَّخَذُوا دِینَکُمْ هُزُواً وَ لَعِباً مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَ الْکُفَّارَ أَوْلِیاء»؛[مائده، 57] اى کسانى که ایمان آورده اید، افرادى که آئین شما را به باد استهزاء و بازى مى گیرند، از اهل کتاب و مشرکان، دوست و تکیه گاه خود انتخاب نکنید.
4. جهاد و مبارزه: «یا أَیُّهَا النَّبِیُّ جاهِدِ الْکُفَّارَ وَ الْمُنافِقِینَ وَ اغْلُظْ عَلَیْهِم»؛[توبه، 73] اى پیامبر! با کافران و منافقان جهاد کن، و بر آنها سخت گیر.
به امید روز قدسی که بساط رژیم منحوس صهیونیستی را در هم بپیچد إن شاءالله.

پی نوشت:
1ــ نهج البلاغه (صبحی صالح) ص 421 ، از نامه 47.