بیانات در دیدار خانواده های شهدای هفتم تیر و جمعی از خانواده های شهدای مدافع حرم

به گزارش خبرگزاری ضیاءالصالحین، مقام معظم رهبری عصر امروز (شنبه) در دیدار جمعی از خانواده های شهدا از جمله خانواده ی شهدای هفتم تیر و خانواده هایی از شهدای مدافع حرم، ضمن تجلیل از «ایمان، مجاهدت، رشادت و معرفت والای شهدا» و «صبر و استقامت خانواده های معظم شهیدان»، آنان را پایه های اقتدار و توانمندی نظام جمهوری اسلامی ایران خواندند و تأکید کردند: تنها راه پیشرفت ایران اسلامی، احیای روحیه ی انقلابی و مجاهدت است.

متن کامل بیانات معظم له به شرح ذیل است:
بسم الله الرّحمن الرّحیم[1]
الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا و نبیّنا ابی القاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین الاطهرین المنتجبین سیّما بقیّة الله فی الارضین.
 خیلی خوش آمدید خواهران و برادران عزیز، خانواده های معظّم شهیدان که بدون مبالغه بقای انقلاب و امنیّت کشور و پیشرفت کشور از هر جهتی مرهون صبر و استقامت خانواده های معظّم و مرهون خون آن شهیدان عزیز است. ایّام هم ایّام خیلی مناسبی است؛ ایّام شهادت مولای متّقیان است که این بزرگوار بزرگ ترین شهید در تاریخ اسلام بلکه در تاریخ بشر است. همچنان که نسبت به حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السّلام) سیّدالشّهداء تعبیر «ثارالله» به کار رفته است، یعنی کسی که خون بهای او خدا است -معنای ثارالله این است؛ عظمت خون بهای او به قدری است که جز خود خدای متعال هیچ چیز نمیتواند خون بهای این عزیزان باشد- عین همین تعبیر درباره ی امیرالمؤمنین است؛ چون شما میگویید: یا ثارَ اللهِ وَ ابنَ ثارِه؛[2] «وَ ابنَ ثارِه» یعنی امیرالمؤمنین هم در همین رتبه ی عظمت از لحاظ خون بها است. عظمت این شهید بزرگوار، شهید در محراب، شهید در راه حق، شهید قاطعیّت، شهید استقامت، از این تعبیرات کاملاً آشکار است.
 خب، ایّام هم ایّام دعا و تضرّع و توسّل و مانند اینها است. یکی از ابزارهای توسّل و تقرّب به پروردگار، توجّه به ارواح مطهّر شهیدان است. یعنی ما در این شبها -چه شبهای قدر، چه کلّ شبهای ماه رمضان که هر کدام یک ماجرایی است، یک داستانی است هر یک از شبها به تنهایی- اگر میخواهیم توسّل بجوییم، تضرّع کنیم، دعای مستجاب داشته باشیم، بایستی از ارواح متعالی استشفاع[3] کنیم، آنها را شفیع قرار بدهیم و یکی از این مجموعه های متعالی، همین شهدای عزیز ما هستند. و خانواده های شهدا این فرصت را دارند -چه پدرها و مادرها، چه فرزندان، چه همسرها، چه بقیّه ی بستگان- که از ارواح شهیدان عزیزشان که دلهای اینها بسته ی به آنها است، استمداد کنند برای تقرّب به خداوند.
 خانواده های شهدا خیلی عزیزند. من همیشه عرض کرده ام که در سنگر مقدّم دفاع از ارزشها و دفاع از انقلاب و دفاع از اسلام و دفاع از قرآن، شهیدان ما هستند و بلافاصله پشت سر اینها خانواده هایند؛ پدرها، مادرها، همسرها، فرزندان؛ این را باید قدر دانست. تأثیرات این شهادتها برای اسلام و مسلمین چیز کمی نیست. امروز بعد از گذشت ۳۵ سال از حادثه ی هفتم تیر و شهادت آن عزیزان، همچنان این حادثه الهام بخش است. یعنی یک گروه تروریست خبیث بی رحم در داخل کشور، مجموعه ی بزرگان و شخصیّت های اصلی و ارکان کشور را مورد تهاجم قرار میدهند، آنها را ترور میکنند و کشور را از وجود آنها محروم میکنند، بعد میگریزند و میروند در آغوش همین کشورهایی که ادّعای ضدّیّت آنها با تروریسم دنیا را پُر کرده و آنها اینها را در آغوش میگیرند. دولتهای اروپایی -حالا این دولتهای آسیایی و امثال این مرتجعین منطقه که قابل ذکر نیستند- که این همه ادّعای ضدّیّت با تروریسم و طرف داری از حقوق بشر و این حرفها را با صدای بلند میگویند و خودشان را صاحب ماجرا و صاحب قضیّه میدانند، این سؤال [از آنها] بی پاسخ است که چرا آغوش باز کردند و قاتلان [این ] ملّت را در آغوش گرفتند؟ چرا اینها را پناه دادند؟ چرا اینها را به دولت جمهوری اسلامی تسلیم نکردند که حکم الهی را درباره ی اینها جاری کند؟ چرا؟ این رسوایی بزرگ حکومتهای غربی و دولتهای اروپایی و آمریکا در این قضیّه، یک حادثه ی تاریخی است؛ این خیلی امر مهمّی است، از این نمیشود به آسانی گذشت و تاریخ از این حادثه نمیگذرد؛ این یک طرف قضیّه است. یک طرف قضیّه، خود این تروریست هایند؛ اینها کسانی هستند که به عنوان دفاع از خلق، بعضی هایشان حتّی دفاع از اسلام، وارد ماجرای مبارزات شدند و این افتضاح را، این فاجعه آفرینی را در پرونده ی خودشان ثبت کردند، و بعد هم رفتند به کسی مثل صدّام پناهنده شدند. همینهایی که ادّعای ضدّآمریکایی بودن میکردند، پناهنده شدند به صدّام، و امروز هم در زیر چتر حمایت آمریکا دارند زندگی میکنند؛ چه در عراق، چه در بخشی از اروپا که اینها را به آنجا منتقل کردند. ماجرای عجیبی بود این ماجرای هفتم تیر سال ۶۰. این حادثه ی بزرگ درس دارد، عبرت دارد.
 ما البتّه کم کاریم. حالا آقای شهیدی فرمودند که ما در بنیاد شهید داریم کار میکنیم لکن کار فقط این نیست که ما به خانواده های اینها اظهار احترام کنیم، تعظیم کنیم، تجلیل کنیم؛ نه، حادثه را باید احیاء کنید، زنده نگه دارید. باز هم مردم و روحیّه ی انقلابی خود مردم است که این حوادث را زنده نگه داشته است، وَالّا ما یک فیلم درباره ی این حادثه ی بزرگ نداریم؛ یک اثر هنری درباره ی حادثه ی هفتم تیر نداریم که حقایق را روشن کند، معلوم بشود اینها چه کسانی بودند؟ چه بودند؟ آنهایی که شهید شدند چه کسانی بودند؟ شهید بهشتی چه کسی بود؟ آن وزرای مخلصِ مؤمنِ پاک باخته ای که با همه ی وجود وارد میدان بودند و ما با اینها زندگی کرده بودیم، با اینها کار کرده بودیم، اینها را از نزدیک می شناختیم، چه کسانی بودند؟ چه بودند؟ هنوز ما یک اثر هنری نداریم، یک فیلم سینمایی نداریم، یک نمایش تجسّمی نداریم، یک رُمان خوب نداریم؛ اینها کارهایی است که ما نکردیم و باید بکنیم. این حالا مربوط به آن مجموعه.
 شهدای دوران دفاع مقدّس؛ خب، در این زمینه هم کارهایی انجام گرفته است امّا هرچه کار انجام بگیرد کم است. هزاران شهید در اوضاع مختلف، از شهرهای گوناگون، با سطوح مختلف، از نوجوان چهارده پانزده ساله گرفته، تا پیر شصت هفتاد ساله، رفتند در این میدان، جنگ را مردمی کردند، جنگ را از انحصار نیروهای رسمی درآوردند. هرکاری که مردم پشت سرِ نیروهای رسمی و همراه با آنها حضور پیدا کنند و با انگیزه کار کنند پیش میرود؛ امروز هم توصیه ی ما به مسئولان دولتی در همه ی زمینه ها -زمینه ی اقتصاد و بقیّه ی چیزها- همین است. در جنگ این اتّفاق افتاد؛ مردم رفتند و خودشان را در معرض این امتحان عجیب قرار دادند؛ شوخی نیست؛ ما از جنگ یک چیزی می شنویم؛ بخوانید این کتابهایی را که جزئیّات این عملیّاتها را ذکر کردند؛ از سطوح بالا، قرارگاه های اصلی میدان جنگ بگیرید که مال ارتش و سپاه [بود] تا رده های پایین، تا رده ی گردان و گروهان و دسته؛ شرح حال این جوانها، یک یک اینها برای ما درس آموز است. هر یکی از این جوانهایی که به شهادت رسیدند، رفتارشان، گفتارشان، حرکتشان، یک دریچه ای به سوی یک دنیای معرفتی است؛ انسان را بیدار میکند، آگاه میکند. امروز مسئله ی شهدای دفاع از حریم اهل بیت مطرح است؛ این از آن ماجراهای عجیب تاریخ است. ما در دوران جنگ جوانها را تشویق میکردیم به اینکه بروید به میدان جنگ، اجابت میکردند و میرفتند؛ امام یک سخنرانی میکردند، خیل جوانها راه می افتادند میرفتند [امّا] امروز ما چنین تشویقی نمیکنیم، درعین حال این انگیزه چقدر قوی است، این ایمان چقدر شفّاف است که این جوان از ایران، از افغانستان، از کشورهای دیگر راه می افتد، بلند میشود از همسر جوانش، از کودک خردسالش، از زندگی راحتش میگذرد، میرود در یک کشور غریب، در یک خاک غریب، در راه خدا مجاهدت میکند و به شهادت میرسد. این چیز کوچکی است؟ قدم به قدم تاریخ انقلاب اسلامی از این شگفتی های تاریخ ساز به خود دیده است؛ اینها شگفتی است. و من عرض کنم این سه جنبه دارد: یک جنبه، جنبه ی صبر خودِ این شهید و انگیزه و ایمان این شهید است؛ یک جنبه، جنبه ی صبر خانواده ها و تحمّل آنها است؛ [چون ] این زن جوان میتوانست کاری کند که شوهرش نرود؛ این پدر و مادر میتوانستند مانع رفتن جوانشان بشوند؛ اینها صبر کردند؛ هم برای رفتن او، هم هنگام برگشتن جنازه ی مطهّر او، و [هم ] بعد از او. و جنبه ی سوّم خودِ حادثه است که تاریخ نگار انقلاب اسلامی است؛ انقلاب این است، نظام اسلامی این است. این انگیزه ها، این ایمانها، این قدرتهای روحی، این عزم و اراده ها است که جمهوری اسلامی را به وجود آورده؛ میشود دستِ کم گرفت جمهوری اسلامی را؟ دشمنها چه خیال میکنند درباره ی نظام جمهوری اسلامی؟ یک پیکره ی عظیمی، همه اقتدار، همه توانمندی؛ جمهوری اسلامی را این چیزها تشکیل داده. خب بله، فلان گوشه یک ضعف هست، فلان آدم سست همّت و سست اراده ای هم هست که دچار اعتیاد میشود، دچار فساد میشود، دچار انواع واقسام اشکالات میشود؛ این در هر جامعه ای هست؛ مهم این است که یک جامعه از آن ارکان نگهدارنده ای برخوردار باشد که بتواند آن را پیش ببرد و در مقابل حوادث حفظ کند و مثل صخره ای آن را نگه دارد؛ این ستونهای صخره وار همین شهدای ما هستند، همین خانواده ها هستند، همین فداکاران هستند، همین ایثارگران هستند؛ اینها هستند. برای همین هم هست که جمهوری اسلامی در چالشهای گوناگون، غالباً بر این چالشها غلبه کرده. برادران و خواهران عزیز! من این حرف را شاید با کم وزیاد دَه ها بار گفته ام، باز هم تکرار میکنم: ما هرجا به انقلاب تکیه کردیم، به روحیّه ی انقلابی تکیه کردیم، پیش رفتیم؛ هرجا از ارزشها کوتاه آمدیم، انقلاب را ندیده گرفتیم، از این گوشه اش زدیم، از آن گوشه اش زدیم، تأویل و توجیه کردیم، برای خوشایند عناصر استکبار که دشمنان اصلی اسلام و دشمنان اصلی این نظامند، مدام حرف را جویدیم، حرف را خوردیم، عقب ماندیم؛ قضیّه این جوری است. راه پیشرفت ایران اسلامی، احیاء روحیّه ی انقلابی و احیاء روحیّه ی مجاهدت است. مجاهدت، میدانهای فراوانی دارد؛ البتّه همه ی میدانهای مجاهدت هم خطر دارد. شهدای هسته ای را ببینید! در میدان علم کار کردند امّا مورد تعرّض دشمن قرار گرفتند؛ [این ] جهاد است. فَضََّلَ اللهُ المُجاهِدینَ عَلَی القاعِدینَ اَجرًا عَظیمًا؛[4] خب، [اینکه ] خدای متعال برای مجاهدین فضیلت قائل شده است، برای مجاهدت رتبه قائل شده است، برای همین است. ما مگر چقدر در این دنیا عمر میکنیم؟ میلیاردها سال قبل و بعد ما این دنیا عمر دارد، از این میلیاردها [سال ]، پنجاه سال، شصت سال، هفتاد سالش نصیب من و شما است؛ در این مدّت باید از فرصت استفاده کنیم، خودمان را برای زندگی واقعی ای که «اِنَّ الدّارَ الآخِرَةَ لَهِیَ الحَیَوان»[5] است، آماده کنیم. در این فاصله، بعضی ها مجاهدت میکنند و این مجاهدت، آنها را به مقامات عالی میرساند؛ نه فقط آخرت خودشان را درست میکنند، دنیای دیگران را هم میسازند و تقویت میکنند و به وجود می آورند. آن وقت این مالِ مجاهدت است؛ مال شهدا: وَ لا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللهِ اَمواتًا، اینها مرده نیستند، بَل اَحیآءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون * فَرِحینَ بِمآ ءاتاهُمُ اللهُ مِن فَضلِه  وَ یَستَبشِرونَ بِالَّذینَ لَم یَلحَقوا بِهِم اَلّا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنون.[6] قضیّه این جوری است؛ این کلام خدا است، مژده ی خدا است که میگوید اینها زنده اند، پیش خدایند، مورد لطف الهی اند، مورد رزق الهی اند، خرسندند، خوشحالند؛ به من و شما هم پیغام میدهند و میگویند که بدانید اگر از این راه بیایید، در این سرمنزل نه غم هست، نه نگرانی؛ نه ترس هست، و نه حزن؛ اَلّا خَوفٌ عَلَیهِم؛ راه این است. راه را درست رفتند، صحیح رفتند، درست حرکت کردند. البتّه شما خانواده ها رنج کشیدید، غصّه خوردید؛ حق هم دارید؛ از دست دادن جوانتان -چه جوان، همسرتان باشد، چه فرزندتان باشد، چه دامادتان باشد، چه برادرتان باشد- خیلی سخت است. برای بازماندگان، خیلی سخت است، خیلی دشوار است امّا بدانید آنها خیلی خوشند؛ آنها در زیر سایه ی نعمت الهی دارند زندگی میکنند. در مقابله ی با دشمنانِ مستکبر این جوری باید برخورد کرد. دشمنان مستکبر، از این حقیقت بی خبرند؛ در محاسباتشان نمیتوانند این را بفهمند. [در مورد] جنگ نامتقارن شنیده اید؛ معنای جنگ نامتقارن این است که [یکی از] نیروهای دو طرف از امکاناتی برخوردارند که آن طرف مقابل دستش از آن امکانات کوتاه است؛ نوعشان، شیوه شان، امکاناتشان، حتّی گاهی منابع قدرت در هر طرفی برای طرف مقابل ناشناخته است؛ این جنگ نامتقارن است. آنها نمیدانند چه قدرتی در ایمان به خدا و در اعتقاد به جهاد وجود دارد؛ آثارش را می بینند، درست نمیتوانند تحلیل کنند؛ لذا به اقدامات دیوانه وار [دست میزنند]. این قضیّه ی داعش و این قضیّه ی تروریست های تکفیری و مانند اینها، همه ازاین قبیل است. اینها را در واقع درست کرده اند برای اینکه جمهوری اسلامی را شکست بدهند؛ عراق مقدّمه بود، شام مقدّمه بود؛ مقدّمه ی این بود که بتوانند اینجا را تحت تأثیر قرار بدهند؛ قدرت اینجا موجب شد که اینها در آنجا هم زمین گیر شدند؛ وَالّا آنها هدفشان این بود. این کسی که از اینجا بلند میشود، میرود در عراق یا در سوریه به عنوان دفاع از حریم اهل بیت در مقابل این تکفیری ها می ایستد، درواقع دارد از شهرهای خودش دفاع میکند. البتّه نیّت آنها خدا است، [امّا] واقع قضیّه این است؛ این دفاع از ایران است، دفاع از جامعه ی اسلامی است. مخصوص شیعه هم نیست؛ آن تکفیری ها شیعه و سنّی نمی شناسند؛ سنّی را هم میزنند. ما در داخل کشور خودمان چقدر از علمای اهل سنّت داریم - مرحوم شیخ الاسلام[7] در سنندج، مرحوم حسین بُر[8] در بلوچستان و علمای دیگری- که همین تکفیری ها اینها را ترور کردند و خونشان را مظلومانه بر زمین ریختند. آنها سنّی و شیعه نمی شناسند؛ آنها هر کسی را که با انقلاب است، هر کسی را که در مقابل استکبار است، هرکسی را که با آمریکا دشمن است میزنند؛ اسمش را هم میگذارند جنگ شیعه و سنّی. امروز در بحرین ملاحظه کنید! مسئله ی بحرین جنگ شیعه و سنّی نیست، مسئله ی حاکمیّت جائرانه ی ابلهانه ی یک اقلّیّت مستکبر خودخواه بر یک اکثریّت گسترده است. یک اقلّیّت کوچکی بر هفتاد درصد، هشتاد درصد مردم بحرین دارند حکومت میکنند؛ حالا هم [این ] عالم مجاهد، آقای شیخ عیسی  قاسم را مورد تعرّض قرار داده اند؛ این حماقت آنها است، این بلاهت آنها را نشان میدهد. شیخ عیسی  قاسم کسی بود که تا امروز و تا وقتی که میتوانست با مردم حرف بزند، از حرکات تند و مسلّحانه ی مردم جلوگیری میکرد، مانع میشد. نمیفهمند که با چه کسی درافتاده اند، نمیفهمند که تعرّض به شیخ عیسی  قاسم یعنی برداشتن مانع از مقابل جوانهای پُرشور و پُرحماسه ی بحرینی که [اگر] بیفتند به جان نظام حاکم، از هیچ راه دیگری نمیتوانند آنها را ساکت کنند. اینکه عرض میکنیم محاسباتشان غلط است، یک نمونه اش این است: محاسبه ی غلط بر اثر نفهمیدن وضعیّت جامعه و وضعیّت مردم و ایمان مردم و نشناختن مردم. راه، راه اسلام است، راه، راه توکّل به خدا است، راه، راه توسّل به درگاه عِزّ الهی است، راه، راه ایمان است؛ راه درست این است. ملّت، با ایمان، با مجاهدت، با عزم راسخ میتواند همه ی این موانع را از پیش پای خود بردارد. بحمدالله امروز مؤمنِ مجاهدِ فعّال هم کم نداریم؛ هم در کشور خودمان، هم در کشورهای دیگر، که ملاحظه میکنید امروز از کشورهای مختلف در مقابل این هجمه های مزدوران آمریکا و اسرائیل ایستاده اند و دارند مقاومت میکنند، با اینکه در کشور خودشان هم نیستند و دور از کشور خودشان هستند. برادران و خواهران عزیز! این شبها را قدر بدانید، این ساعات را قدر بدانید؛ هم دعا کنید و با توجّه و با تضرّع از خدا بخواهید، هم دعا کنید و از خدا بخواهید که خدا دعای دیگر مردم را مستجاب کند. در این شبها -مثل دیشب، مثل فردا شب و مثل شب بیست وسوّم- که در اطراف و اکناف دنیای اسلام، هرجایی که اعتقاد به این معنا وجود دارد، صداها به تضرّع بلند است: اِلَیکَ عَجَّتِ الاَصواتُ بِصُنوفِ اللُّغات؛[9] صداها بلند است، گریه ها، استغاثه ها؛ دعا میکنند برای خودشان، برای دیگران، یکی از دعاهایتان این باشد که خدای متعال دعای مؤمنینی را که در این شبها دعا میکنند مستجاب کند؛ این را از خدا بخواهید. دعا را با حضور قلب باید خواند. اینجا من این را هم عرض بکنم: بعضی از این اجتماعاتی که در آنها دعا خوانده میشود، انصافاً خیلی اجتماعات دلنشینی است، یعنی خواننده ی دعا، دعا را فقط برای مستمع نمیخواند [بلکه ] برای دل خودش هم میخواند. بعضی ها این جوری هستند؛ خودش هم تحت تأثیر دعا است. وقتی خواننده ی دعا جوری دعا میخواند که خودش دارد با خدا حرف میزند، خودش را در مقابل پروردگار عالم حاضر می بیند -وقتی این جور هست- و حال دعا برای او وجود دارد، این مستمع هم حال دعا پیدا میکند. بعضی مواردی البتّه بندرت انسان مشاهده میکند که خواننده ی دعا اصلاً در عالم دعا نیست. گاهی آدم در تلویزیون هم بعضی از اینها را مشاهده میکند که خواننده ی دعا دارد فقط یک چیزی را با آواز میخواند؛ نه خودش توجّهی دارد و حال دعایی دارد، وقتی خودش حال دعا نداشت، مستمعش هم حال دعا پیدا نمیکند؛ نه اشک خودش جاری میشود، نه میتواند اشک مستمع را جاری کند؛ دل او را نمیتواند منقلب کند، چون دل خودش منقلب نیست. دعا را این جوری نباید خواند. دعا سخن گفتن با خدای متعال است؛ به تعبیر امام بزرگوارمان «دعا قرآن صاعد است»؛[10] همان حرف زدن با خدا است. یک وقت شما قرآن میخوانید، خدا دارد با شما حرف میزند، یک وقت دعا میکنید، شما دارید با خدا حرف میزنید. وقتی قرآن میخوانید این قرآنِ نازل است یعنی خدای متعال دارد با شما صحبت میکند و حرف میزند، حقایق را برای شما روشن میکند؛ از بالا نازل میشود؛ و وقتی شما دعا میخوانید، شما دارید با خدا حرف میزنید؛ این صدای شما است که صعود پیدا میکند. البتّه دعا اگر خوب خوانده بشود، آن وقت دعای یُسمَع است: وَ اسمَع دُعائی اِذا دَعَوتُک وَ اسمَع نِدائی اِذا نادَیتُک[11] -که در مناجات شعبانیّه میخوانیم- پروردگارا! دعای مرا بشنو. یک جور دعا خواندنی هست که خدا آن را نمی شنود. در دعا میخوانیم: اَعوذُ بِکَ مِن نَفسٍ لا تَشبَع وَ مِن قَلبٍ لا یَخشَع وَ مِن دُعاءٍ لا یُسمَع؛ پناه میبرم به تو از دعایی که شنیده نمیشود یعنی خدای متعال اعتنائی به آن دعا نمیکند؛ وَ مِن صَلٰوةٍ لا تَنفَع؛[12] پناه میبرم به تو از آن نمازی که نفعی به حال من نمیرساند و سودمند نیست. خب، اَلصَّلوةُ قُربانُ کُلِّ تَقیّ؛[13] نماز ما را به خدا باید نزدیک کند؛ نزدیک کننده است، و اگر ما را نزدیک نکرد، نمازِ بی فایده است. البتّه بی فایده بودنش موجب نمیشود که نخوانیم و بگوییم حالا که بی فایده است پس نمیخوانیم؛ نخیر، باید بخوانید و تکلیف را به جا بیاورید، امّا کاری کنید که این صلات، صلات نافعه باشد و نفع ببخشد؛ با توجّه و با حضور قلب. این فرصت روزه داری برای شماها خیلی فرصت باارزشی است؛ خیلی میتواند دلهای شما را نرم کند، به خشوع نزدیک کند تا بتوانید با خدا حرف بزنید؛ دعا را این جوری باید خواند. این شبها دعاهایی که در سحرها هست، در شبها هست، مخصوص شبهای قدر است یا مخصوص به این شبها هم نیست و مال همه ی شبها است، خیلی باارزش است. غیر از معارفی که در این دعاها هست، خود احساس تضرّع و خشوعی که در این دعا انسان پیدا میکند، خیلی باارزش است. امیدواریم ان شاءالله خدای متعال شهدای عزیز ما را، چه شهدای هفتم تیر، چه شهدای هسته ای، چه شهدای دفاع مقدّس، چه شهدای دفاع از حرم، چه شهدای انقلاب اسلامی از اوّل تا آخر، چه شهدائی که در راه انجام وظیفه به شهادت رسیدند، همه ی این شهدا را با پیغمبر محشور بفرماید و ان شاءالله به شما خانواده ها و به خانواده ی بزرگ شهادت در سراسر کشور، هم اجر و پاداش وافی عنایت کند و هم ان شاءالله صبر و سکینه و آرامش را به دلهای شما عطا بفرماید.
والسّلام علیکم و رحمةالله و برکاته

پی نوشت:
[1] در ابتدای این دیدار حجّت الاسلام سیّدمحمّدعلی شهیدی محلّاتی (نماینده ی ولیّ فقیه و رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران) گزارشی ارائه کرد.
[2] کافی، ج ۴، ص ۵۷۵.
[3] درخواست شفاعت کردن.
[4] سوره ی نساء، بخشی از آیه ی ۹۵؛ «... و[لی ] مجاهدان را بر خانه نشینان به پاداشی بزرگ، برتری بخشیده است.»
[5] سوره ی عنکبوت، بخشی از آیه ی ۶۴؛ «... و زندگی حقیقی همانا [در] سرای آخرت است...»
[6] سوره ی آل عمران، آیات ۱۶۹ و ۱۷۰؛ «هرگز کسانی را که در راه خدا کشته شده اند، کشته مپندار! بلکه زنده اند که نزد پروردگارشان روزی داده میشوند. به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند و برای کسانی که از پی ایشانند و هنوز به آنان نپیوسته اند شادی میکنند که نه بیمی بر ایشان است و نه اندوهگین میشوند.»
[7] ماموستا محمّد شیخ الاسلام (عضو مجلس خبرگان رهبری) که در مقابل مسجد سیّد محمّد قطب کردستان ترور شد.
[8] مولوی فیض محمّد حسین بُر (از علمای برجسته ی سیستان و بلوچستان) که در سال ۱۳۶۰ در منزلش ترور شد.
[9] اقبال الاعمال، ج ۱، ص ۳۴۶.
[10] از جمله، صحیفه ی امام، ج ۲۱، ص ۳۹۶؛ وصیّت نامه ی سیاسی – الهی.
[11] اقبال الاعمال، ج ۲، ص ۶۸۵.
[12] کافی، ج ۲، ص ۵۸۶.
[13] کافی، ج ۳، ص ۲۶۵.