حوزه ی علمیه؛ تنها راه «سلوک از طریق عقل» نیست

سؤال: با توجه به این كه ما در مسیر زندگی دانشگاهی و دانشجویی، مثل امام خمینی(ره) و علامه طباطبائی(ره) و امثال این  بزرگان، نمی توانیم تمام عمرمان را در راه مطالعه و تحقیق در معارف الهی صرف  كنیم، آیا تنها راه رسیدن به قرب از طریق تفكر، رفتن به حوزه است؟ و اگرَ نه، یك دانشجو و یا یک کارمند چگونه می تواند این راه را بپیماید؟
جواب: این سؤالی است كه باید روی آن وقت بیشتری بگذاریم ولی فعلاً به طور مختصر عرض می کنم. حوزه ی علمیه دو قسمت دارد؛ یك قسمت آن، آموختن علوم حوزوی است جهت ارائه ی آموزه های دینی به بقیه، به خصوص آموختن علم فقه جهت تصحیح آداب دینی سایر انسان ها، این قسمت مثل این است که شما عالِم به علم فیزیك یا شیمی باشید. از این جهت وظیفه ی یک روحانی در حوزه آن است که علم فقه را آموزش ببیند و به بقیه آموزش دهد تا در انجام آداب دینی ضعف نداشته باشند. یك قسمت  دیگر حوزه ی علمیه، شرایط دیندارشدن است. حوزه در قسمت دوم علمایی را تربیت کرده است که راه دینداری را به همه ی انسان ها نشان دهند، حال چه آن هایی که در حوزه هستند، چه آن هایی که در بیرون حوزه هستند نمونه اش این که خیلی ها بدون آن که حوزوی باشند از کتاب های امام خمینی(ره) و علامه طباطبایی(ره) خیلی خوب استفاده کرده اند.
بنابراین اگر برنامه  بریزید، می توانید از علمای حوزه و کتاب های خاص آن ها به خوبی استفاده کنید و به آن جایی كه می خواهید برسید. امروز زمینه ی استفاده از علوم دینی جهت کسب معارف عالیه و اخلاق فاضله به خوبی فراهم است. بنابراین مشكلی ندارید كه بگویید حتماً  باید حوزه علمیه بروید تا مشكل سیر و سلوکتان حل  بشود. امثال آیت  الله جوادی و آیت الله حسن زاده و آیت الله محمدشجاعی«حفظهم الله»، بهترین بحث هایی كه خودشان ده ها سال زحمت  كشیده اند و آن َخود را جهت دهید، بدانید می خواهید چه  كار  كنید تا تكلیف تان معلوم  شود. إن شاءلله یك برنامه ای  بریزید و سعی کنید آن را عملی  كنید، خودتان بهتر می توانید در زندگی تان عملی اش  كنید. البته و صد البته یك نورانیتی در حوزه ها هست كه مخصوص همان جا است، و اگر كسی امكان رفتن به حوزه برایش هست، فرصت را از دست ندهد، ولی اگر چنین امکانی را ندارد با طی مقدماتی می تواند از علم عالمان دینی به نحو أحسن استفاده کند.