مطالعه؛ مقدمه ی «ذكرِ بی نیاز از مطالعه»
سؤال: حال با توجه با این که می فرمائید، عموم انسان ها نیاز به مطالعه دارند آیا تا آخر عمر انسان نیاز دارد مطالعه کند، یا در مرحله ای از عمر دیگر از مطالعه ی کتاب بی نیاز می شود؟
جواب: هم آری و هم نه. آری انسان باید دائماً و تا آخر عمر كتابِ ذكر داشته باشد. اما این طور نیست كه تا آخر نیاز داشته باشید كتاب بخوانید تا چیز جدید یاد بگیرید، اگر به لطف الهی خوب شروع كنید، بعد از مدتی كتاب ها مطلب جدیدی به شما یاد نمی دهد، اما بعد از بیست، سی سال مطالعه و در عالم تفكر به سربردن، احساس می کنید كه انس با كتاب ها یك معنی دیگری برای شما دارد، و آن عبارت است از قصه ی «المؤمن مرآة المؤمن» مؤمن آینه مؤمن است، در کتاب عالمان عالَم دار، عکس خود را می یابید، گویا در آن کتاب ها شما را به شما می نمایانند. این جاست كه آرام آرام مایلید با آثار انسان هایی که در موضوعات معرفتی و روحانی جامع اند، بیشتر مأنوس باشید، با امثال مثنوی یا فصوص الحکم و فتوحات المکیه ی محی الدّین می توانید به راحتی مدت های زیادی زندگی کنید، به خصوص روایات ائمه معصومین(علیه السلام) بیشتر برایتان معنی می دهد و آرام آرام إن شاءالله اُنس با قرآن و تدبّر در آیات آن برای شما یک معنی خاص می دهد. دیگر در این مراحل از تفسیر قرآن هم می گذرید، اینجا دیگر فقط قرآن است كه می تواند آن لایه های عمیق جان ما را سیراب کند. بالاترین مقامی كه انسان می تواند زیر این آسمان پیدا كند این است كه زندگی اش «اُنس با قرآن» شود و آن را به عنوان كتاب ذكرِ خود بیابد، إن شاءالله.
مطالب مرتبط
