از اذکاری که خوب است عزیزان در حین اعتکاف با آن مأنوس باشند و راه ورود آن را به قلب خود باز کنند؛ ذکر یونسیه است. همان طور که حضرت یونس(علیه السلام) در آن تنهایی محض در وسط دریا، در شکم ماهی به خداوند عرضه داشت: «لا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَک إِنِّی کنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ»[1] تو یگانه محبوب و مولا و فرمانروای من هستی، بسیار بلندمرتبه ای، من از ظالمین بودم ( که منتظر دستورات تو نشدم و با ظاهرشدنِ آثار بلا شهر را رها کردم).
شما الان بخواهید یا نخواهید در یک دریای تنهایی هستید، در شکمِ ماهی روزگار، و غیر از خدا هیچ کس در هیچ شرایطی نیست که شما را نجات دهد. خیلی قدرت داشته باشید مثل شاه یک ساواک و یک ارتش دارید. دیدید که نتوانست به کمک آن ها از قهر خدا نجات یابد. اگر به غیر خدا امید داشته باشید هرگز آن غیرِ خدا نجاتتان نمی دهد ولی امید به غیر خدا موجب روسیاهی انسان می شود. حالا که متوجه شدید شما هم یونس وار در خلوت ظلمات این دنیا تنها هستید و هیچ کس جز خدا نمی تواند شما را نجات دهد، یونس وار همان ذکر حضرت را در حال سجده تکرار می کنید و امید به نجات داشته باشید. چون در ادامة آیه می فرماید: «فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّینَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَکذَلِک نُنجِی الْمُؤْمِنِینَ»[2] پس [دعاى] او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم و مؤمنان را (نیز) چنین نجات مى دهیم. یعنی به جهت این ذکر او را از نگرانی نجات دادیم و به همین شکل هر مؤمنی را نجات می دهیم.
آیا ما در شکم ماهی دنیا در ظلمات نیستیم؟ آیا قلبمان در عبادات و دعا به راحتی با ما همراهی می کند؟ آیا از وسوسه های شیطان آزاد است؟ آیا همواره به وجود مقدس امام زمانمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) توجه داریم و گرفتار ظلماتِ غفلت ها نیستیم؟ پس باید ما هم مانند حضرت یونس(علیه السلام)، متوجه باشیم در این ظلماتِ محرومیت باید کاری برای خود بکنیم. حضرت یونس در آن تنهایی محض، امیدش به خدا را از دست نداد. در واقع با این ذکر عرضه داشت: خدایا! تو همه کاره ای، هم در این که مرا بین همة ساکنان کشتی طعمة این ماهی کردی، و هم در این که مرا نجات می دهی.
حضرت یونس(علیه السلام) در حدّی بسیار عمیق تر از قبلْ به جایی رسیدند که خدا همه کارة عالم است، در آن کشتی وقتی قرعه زدند که چه کسی را جلو آن ماهی بیندازند، اسم آن حضرت در آمد، آن ها دیدند او آقای خیلی محترمی است، دوباره قرعه کشیدند دوباره قرعه به اسم آن حضرت در آمد. دفعة سوم قرعه کشیدند باز به نام آن حضرت در آمد. خود حضرت فهمیدند نه؛ باید خبرهایی باشد، مسئله اتفاقی نیست. خیلی چشم بیدار می خواهد که انسان بفهمد این حادثه ها اتفاقی نیست. حضرت یونس(علیه السلام) این نکته را فهمیدند که مشکل خودشان هستند و لذا در آن ظلماتِ شکم ماهی هم امیدواری به خدا را از دست ندادند و آن ذکر را رمزالرموز نجات خود یافتند و خداوند هم در طرح موضوعِ حضرت یونس(علیه السلام) ما را متوجه ذکر آن حضرت نمود تا راه نجات خود را بشناسیم.
از امام صادق(علیه السلام) داریم جهت رفع نگرانی بگو: ««لا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَک إِنِّی کنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ»، و خدا هم فرمود: «وَنَجَّینَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَکذَلِک نُنجِی الْمُؤْمِنِینَ»[3]
امام(علیه السلام) متوجه اند اگر گفته بود «کذلِک نُنْجِی یونس» ذکرْ صِرفاً مربوط به حضرت یونس(علیه السلام) می شد، ولی موضوع را برای نجات هر مؤمنی وسعت داد. پس ما هم با این ذکر می گوییم؛ خدایا! فقط تو همه کاره هستی، تمام دلم به تو است «سبحانک» من در زندگی دنیایی و در انتخاب هایم، خراب کردم.
شما آمده اید در این مسجد و در این اعتکاف که بگویید خدایا ما خراب کرده ایم، ولی امید بخشش داریم. امیدتان هم به قسمت آخر آیه است که فرمود: «کذَلِک نُنجِی الْمُؤْمِنِینَ» خدا؛ خودت گفته ای این گونه مؤمنین را نجات می دهی. تعداد گفتن آن ذکر را در حال سجده، چهارصد مرتبه یا نیم ساعت فرموده اند.
از جمله اعمالی که نجات بخش است و حین اعتکاف خوب است عزیزان متوجه آن باشند، ذکر صلوات[4] و نمازهای نافله است. حالا که همة نافله هاتان را انجام نداده اید پس بیایید هر وقت رسیدید نماز نافله بخوانید و چون نمی دانید چه اندازه از نمازهای نافله را انجام نداده اید، آن قدر بخوانید و خواندن آن را ادامه دهید که در همان حدّ ندانید چه اندازه نماز نافله خوانده اید.
از خواندن قرآن و تدبّر در آن غافل نباشید. سعی کنید اعمال امّ داوود را به نحو شایسته و کامل انجام دهید که برکات خاص خود را دارد.
«خدایا! به حقیقت امیرالمؤمنین(علیه السلام) عیدی ما برکت هر چه بیشتر به اعتکاف مان باشد، آن گونه که به اعتکاف اولیاء ات برکت می دهی».
«والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته»
مطالب مرتبط
