صفحه ای از نور(دانلود متن، ترجمه، صوت)/ صفحه 180(سوره انفال، آیات 26 الی 33) - استاد منشاوی

وَ اذْكُرُواْ إِذْ أَنتُمْ قَلِيلٌ مُّسْتَضْعَفُونَ فىِ الْأَرْضِ تخََافُونَ أَن يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فََاوَئكُمْ وَ أَيَّدَكُم بِنَصْرِهِ وَ رَزَقَكُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(26)
[26] و (به ياد آريد) هنگامى كه شما اندك و مستضعف در روى زمين بوديد، همواره مى ترسيديد كه مردم (قريش و كفار ديگر) شما را (از اين سرزمين) بربايند؛ پس خداوند شما را جاى داد و با يارى خود تقويتتان نمود و از پاكيزه ها (ى نعمت هاى دنيا) روزى شما كرد، باشد كه سپاس گزاريد.

أَيهَُّا الَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تخَُونُواْ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ وَ تخَُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ وَ أَنتُمْ تَعْلَمُونَ(27)
[27] اى كسانى كه ايمان آورده ايد، (با مخالفت احكام دين) به خدا و فرستاده او خيانت نورزيد و در امانت هاى خود (امانت هاى خلقى و خالقى) خيانت نكنيد در حالى كه مى دانيد (كه خيانت در نزد شرع و و جدان قبيح است).

وَ اعْلَمُواْ أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَ أَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ وَ أَنَّ اللَّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ(28)
[28] و بدانيد كه اموال و فرزندانتان وسيله آزمايش اند، و خداست كه پاداشى بزرگ در نزد اوست.

يَأَيهَُّا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِن تَتَّقُواْ اللَّهَ يجَْعَل لَّكُمْ فُرْقَانًا وَ يُكَفِّرْ عَنكُمْ سَيَِّاتِكمُ ْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ(29)
[29] اى كسانى كه ايمان آورده ايد، اگر از خدا پروا كنيد براى شما نيرويى جدا كننده (تشخيص دهنده حق از باطل) قرار مى دهد و گناهان (صغيره) شما را مى زدايد و (گناهان كبيره) شما را مى آمرزد و خدا داراى فضل و احسان بزرگ است.

وَ إِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُواْ لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يخُْرِجُوكَ وَ يَمْكُرُونَ وَ يَمْكُرُ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيرُْ الْمَاكِرِينَ(30)
[30] و (به ياد آر) زمانى كه كافران درباره تو مكر و نيرنگ مى كردند تا تو را بازداشت كنند يا بكشند و يا (از شهر) بيرون كنند، و آنها همواره نيرنگ مى كردند و خدا هم با نيرنگشان مقابله مى نمود و خدا بهترين مقابله كنندگان با نيرنگ است.

وَ إِذَا تُتْلىَ عَلَيْهِمْ ءَايَاتُنَا قَالُواْ قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاءُ لَقُلْنَا مِثْلَ هَاذَا إِنْ هَاذَا إِلَّا أَسَطِيرُ الْأَوَّلِينَ(31)
[31] و چون آيات كتاب ما بر آنها خوانده شود (از فرط عناد و خود بزرگ بينى) گويند: البته شنيديم، و اگر بخواهيم ما نيز همانند اين را مى گوييم؛ اين نيست جز افسانه هاى پيشينيان.

وَ إِذْ قَالُواْ اللَّهُمَّ إِن كاَنَ هَاذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِّنَ السَّمَاءِ أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ(32)
[32] و (ياد كن) هنگامى كه (مشركان منكر قرآن) گفتند: خداوندا، اگر اين همان (موعود) حق از جانب توست پس بر ما از آسمان سنگى ببار يا بر ما عذاب دردناك ديگرى بيار.

وَ مَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنتَ فِيهِمْ وَ مَا كاَنَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ(33)
[33] و اما خدا بر آن نيست كه آنها را عذاب كند تا تو در ميان آنها هستى، و خداوند عذاب كننده آنها نيست تا آنها استغفار مى نمايند. (اين آيه در ميان آيات مشركين، به قرينه استغفار مربوط به اهل كتاب است.)