إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ ﴿۱۹۶﴾
به یقین سرپرست و یاور من خدایی است که این کتاب را فرو فرستاده و هموست که شایستگان را سرپرستی و یاری می کند.(۱۹۶)
وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَكُمْ وَلَا أَنْفُسَهُمْ يَنْصُرُونَ﴿۱۹۷﴾
و کسانی که به جای خدا می خوانید نه می توانند شما را یاری دهند و نه خودشان را (به جلب سودی یا دفع زیانی) یاری رسانند.(۱۹۷)
وَإِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَى لَا يَسْمَعُوا وَتَرَاهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لَا يُبْصِرُونَ ﴿۱۹۸﴾
و اگر آنها را به سوی هدایت فرا خوانید نمی شنوند، و (ای پیامبر) آنها را (مشرکان را) می بینی که به سوی تو می نگرند ولی (در حقیقت) نمی بینند.(۱۹۸)
خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِينَ ﴿۱۹۹﴾
عفو و گذشت پیشه کن و به کار پسندیده فرمان ده و از نادان ها روی برتاب (تا دستور جهاد نیاید به ستیزه برمخیز).(۱۹۹)
وَإِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۰۰﴾
و اگر از سوی شیطان وسوسه تحریک آمیزی تو را تحریک کرد، به خدا پناه جوی زیرا او شنوا و داناست.(۲۰۰)
إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ﴿۲۰۱﴾
بی تردید کسانی که تقوا ورزند، هر گاه وسوسه ای از شیطان به آنان رسد یا شیطانی دورزننده (بر دل ها) به فکرشان آسیب رساند (بی درنگ) متذکر شوند و در آن گاه بینا باشند.(۲۰۱)
وَإِخْوَانُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ فِي الْغَيِّ ثُمَّ لَا يُقْصِرُونَ ﴿۲۰۲﴾
و (امّا مشرکان) برادرانشان (شیاطین) همواره آنان را به گمراهی می کشند، سپس (در اغوای آنها) کوتاهی نمی کنند. (۲۰۲)
وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِمْ بِآيَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَيْتَهَا قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَى إِلَيَّ مِنْ رَبِّي هَذَا بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ﴿۲۰۳﴾
و چون (مدتی وحی به تأخیر افتد و) آیه و نشانه ای بر آنها نیاوری گویند: چرا آیه و نشانه ای (از پیش خود) فراهم کرده نیاوری؟! بگو: جز این نیست که من آنچه را که از پروردگارم به من وحی می شود پیروی می کنم این (قرآن) مایه های بینشی است از جانب پروردگارتان و سراپا هدایت و رحمت است برای گروهی که ایمان می آورند. (۲۰۳)
وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿۲۰۴﴾
و چون قرآن خوانده شود بدان گوش فرا دهید و خاموش باشید، باشد که مشمول رحمت شوید.(۲۰۴)
وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ ﴿۲۰۵﴾
و پروردگارت را در دل خویش به حال زاری و ترس و به گفتاری آرام نه بلند، در صبحگاهان و شامگاهان یاد کن و از غافلان مباش.(۲۰۵)
إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ﴿۲۰۶﴾
به یقین کسانی که در نزد پروردگار تو هستند (در قرب معنوی اویند چون فرشتگان و اولیاء اللَّه) از عبادت او تکبر و سرکشی نمی ورزند و او را به پاکی یاد می کنند و برای او سجده می آورند و خضوع می کنند.(۲۰۶)
مطالب مرتبط
