رقیه خاتون یا فاطمه بنت الحسین(علیه السلام) معروف به فاطمه ی صغیره، دختر آخر امام حسین(علیه السلام) از مادری به نام ام اسحاق بنت طلحه یا شاه زنان بود. سن مبارک او را 5- 4-3 یا 7 سال دانسته اند. امام حسین(علیه السلام) بسیار به او مهر می ورزید و وی نیز به پدر، علاقه ی فراوانی داشت. رقیه به همراه پدر، برادران، عموها و دیگر خاندان نبوی راهی سرزمین کربلا شد. پس از شهادت امام و یارانش به اسارت کوفیان درآمده و سپس راهی شام شدند. رقیه خاتون در شام، شب و روز در فراق پدر می گریست و پدر را طلب می کرد. معروف است که در خرابه ی شام، پس از دیدن سَرِ بریده ی پدر و گفتگوی سوزناک با وی، لب بر لب های پدر نهاده و آن چنان گریسته که بیهوش شد. وقتی که او را حرکت دادند، دریافتند که از دنیا رفته است. آستانه ی حضرت رقیه(سلام الله علیها) یکی از زیارتگاه های شیعیان در شهر دمشق پایتخت سوریه، در 300 متری شمال شرقی مسجد مشهور اُموی واقع است.
