حلول ماه شعبان

شعبان؛ ماه موعود

ماه شعبان منه از دست قدح کین خورشید

از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد

رجب، آغاز سلوک است و شعبان نیمه راه و رمضان پایانه سیر. از این پس، شب های ما در جویبار نورِ ماهی تن می شوید که اشارت ها به دور پیاله شوق دارد. با «سجّاد» و «حسین» و «عبّاس» آغاز می شود، به آسمان موعود سر می کشد و دست در دست رمضان می گذارد.

شگفتا از ماه خورشید وشی که آسمان ها در خود پروریده است. شگفتا از این روز فرخنده که به استقبال سجده و شهادت و جوانمردی می رود و هنوز این سه را بدرود نگفته است که در آغوش وعده یزدان می غلتد.

این چه ماه دلربایی است که هر گاه آسمان بخت امّت احمدی را می نوازد، زمین، ولادتگاه سجّاد، حسین، عباس و موعود - علیهم السلام ـ می شود؟

آفرین بر دست و بازوی دریایی تو که چنین گوهرانی را از ژرفای اقیانوس تقدیر، بیرون کشیدی و بر مصطبه امامت و نجابت نشاندی.

شعبان را که بدرقه گوی رجب است و سلام گوی رمضان، دوست می داریم؛ زیرا خاک ما را چنان به افلاک نزدیک کرده است که گویی میان دست ما و ستارگان اقبال، فاصله ای بیش از چشم ما و تماشا نیست.

ماه نبوّت

رضا بابایی

در روایات اسلامی وارد شده است که شعبان، ماه حضرت محمّد مصطفی(ص) است؛ آن چنان که رجب، ماه خدا، و رمضان ماه مردم است. حکمت این نامگذاری های شایسته و معنادار، آن است که مسلمانان این سه ضلع رستگاری را از یاد نبرند: یاد خدا، یاد نبّوت و شفقت بر مردم.

آنان که گنجینه دل خویش را از یاد و ذکر محبوب ازلی، انباشته اند و همیشه روی به سوی کعبه جمال او دارند، هرگز نمی توانند بنده و برگزیده او را که عصاره خوبی ها و همه دوست داشتنی هاست از یاد برند. هر که دل در گرو عشق الهی و مهر یادگار آسمان یعنی خاتم پیامبران داشته باشد، قلب او از احساس مهربانی با خلق خدا سرشار است. این فضیلت های بزرگ، درس هایی است که در مکتب شعبان می توان آموخت.

پس شعبان، «مشکات نبوّت» است و از این «مصباح» نورافشان می توان پیش پا را دید و به راه آمد و رمضان و شب های قدر آن را پیمود.

درود بر شعبان، درود بر رمضان و درود بر همه آنان که ارجمندی شعبان را می دانند و از این پایگاه مقدّس، به سوی رمضان پر می کشند.

بلوغ حقیقت

جواد محمد زمانی

ماه از فراسوی آسمان دست تکان می دهد، به خاصانی که فردا را به روزه بر می خیزند. آسمان آبی تر است و کم کم ستاره ها چشمک می زنند. دهان نسیم، بوی بوسه بر گنبد زمرّدین می دهد و فضا را لبریز طراوت مدینه النبی می کند.

اینک، فرزند رؤیاها به بلوغ حقیقت می رسد و زمین آینه زار عالم قدس خواهد شد.

ما را به میهمانی می برند؛ میهمانی رنگارنگ مناجات. سفره از نان و پنیر عشق چیده است و از زهر آب کینه برچیده! این جا آسمان هفتم «عینا یشرب بها عبادالله» است.

خیابان های آسمان را آذین بسته اند، با نام پیامبر! و سکه ی آرمانْ شهر بهشت را به نام او می زنند. او را پیامبر رأفت و رحمت خوانده اند، آن گونه که هست!

شادمانیم که در این ماه، حسین علیه السلام را به گهواره ی زمین می نهند؛ بوسه بر دستان ابوالفضل علیه السلام خواهیم زد؛ در مناجات زین العابدین، صحیفه خواهیم نوشت؛ قیامت قامت علی اکبر علیه السلام را به تماشا خواهیم نشست و در طراوت حضور مهدی(عج) مست گل های نرگس خواهیم شد.

شادمانیم که شب هایی را مناجات می کنیم که دستان پیامبر، «مناجات شعبانیه» را به دست فرشتگان می دهد. شب هایی که خلوت اندیشه را می گستراند و برکت سفره ی ذکر را!

شعبان پیامبر گل ها را به انتظار می نشینیم، تا فردا، در رمضان قرآن، بال و پر شهود بگشاییم!

منبع: اشارات - تابستان سال 1379 ، شماره 13 - حلول ماه شعبان