هانْری بِکرِل(Henri Becquerel)، فیزیک دان معروف فرانسوی در 15 دسامبر سال 1852میلادی در پاریس به دنیا آمد. وی پس از طی تحصیلات خود، به استادی فیزیک دست یافت و به تدریس در این رشته پرداخت. پس از کشف اشعه ایکسْ توسط ویلْهِلمْ رونْتْگِن، فیزیک دان بزرگ آلمانی، بِکرِل به این فکر افتاد که آیا ممکن است اجسامی وجود داشته باشند که تحت تأثیر نور ساده، اشعه ایکس ساطع کنند. لذا به آزمایش پرداخت و پس از تحقیقات فراوان، دریافت که اورانیوم این اشعه نامرئی را از خود صادر می کند. او به زودی کشف کرد که این تشعشعِ تقریباً فناناپذیر می تواند نه تنها در کاغذ سیاه، بلکه به داخل فلزات نیز نفوذ نماید. بکرل چیز کاملاً جدیدی کشف کرده بود که در آن هنگام آن را اشعه بِکرِل نامید اما کمی بعد در دوم مارس 1896میلادی تحت عنوان رادیواکتیویته مشهور شد. پرتوهای شگفت انگیزی که هانری بکرل برای اولین بار در اورانیوم مشاهده کرد ناشی از خرد شدن ذرات بود. وقتی که به اندازه کافی ذراتی از اتم اورانیوم جدا گردید، اتم جدا شده، دیگر اورانیوم نبود، بلکه پس از گذراندن چند مرحله، تبدیل به اتم رادیوم می شد. این جریان خرد شدن ذرات هرگز باز نمی ایستد و پس از آن به پلونیوم و سپس به سرب تبدیل می شود. بکرل در ادامه کار خود، در 30 ژوئن سال 1896میلادی برای اولین بار موفق به کشف عناصر رادیو اکتیویته اورانیوم شد و شهرتش فزونی گرفت. او در نهایت ثابت کرد که اورانیوم از خود پرتوهایى می پراکنَد و این پرتوها مانند پرتوهای برق می باشند. کشف بکرل، دانشمندان شیمی را بر آن داشت تا به یاری آزمایش های دیگر، ماهیت این پرتوها را دریابند. تلاش های بکرل باعث شد تا در سال 1903میلادی به همراه ماری و پیرکوری، جایزه نوبل را دریافت کند. وی در اواخر عمر به ریاست آکادمی علوم فرانسه انتخاب شد و سرانجام در 25 اوت سال 1908میلادی در 56 سالگی درگذشت.
مطالب مرتبط
