شیخ نشین های جنوب خلیج فارس از سال 1920میلادی تحت الحمایه انگلیس بودند و شیوخ هر یک از آن مناطق، طبق قراردادهایى، زیرنظر مأمورین دولت انگلیس، قلمرو خود را اداره می کردند. انگلیس در این منطقه، پایگاه های نظامی متعددی ایجاد کرد، اما در آستانه خروج از خلیج فارس، شورای عالی اتحادیه امارات عربی را با شرکت 9 شیخ نشین جنوب خلیج فارس در سال 1969میلادی، تشکیل داد. در ابتدای کار شیوخ قطر و بحرین هم در مذاکرات شرکت داشتند ولی بعداً از پیوستن به این فدراسیون انصراف دادند. بدین صورت در 2 دسامبر سال 1971 میلادی فدراسیون جدیدی از شیخ نشین ها تشکیل گردید که تأسیس امارات متحده عربی را در پی داشت. این کشور در جنوب شرقی خلیج فارس قرار دارد و از 7 امیرنشین به نام های ابوظبی (پایتخت)، امُ القُوین، دوبِی، رأسُ الخِیمه، شارْجِه، عَجمان و فُجِیره تشکیل شده است. این سرزمین 83/600 کیلومتر مربع مساحت دارد. جمعیت امارات متحده بیش از 2 میلیون نفر و دارای دین رسمی اسلام است. پیش بینی می شود که جمعیت کشور امارات متحده عربی تا سال 2025 میلادی بیش از سه میلیون نفر خواهد بود. نظام سیاسی حاکم بر اماراتْ فدراسیونی متشکل از هفت امیرنشین با یک مجلس مشورتی است. جمعیت امارات متحده عربی از گروه های نژادی مختلف تشکیل شده است که ملیت پاکستانی و هندی اکثریت دارد و دیگر گروه های نژادی عرب، ایرانی و سایر آسیایى ها در اقلیتند. علت تنوع نژادی در امارات متحده عربی، مهاجرت سایر اقوام به این کشور به دلایل بازرگانی و اکتشاف و استخراج نفت می باشد. زبان رسمی در امارات عربی است و واحد پول آن درهم می باشد. دوم دسامبر سال روز استقلال این کشور از انگلستان، روز ملی امارات متحده عربی نیز می باشد.
