یکی از میدانهای روبر شدن مسلمین با دشمنان اسلام، میدان ورزش است. اگر ورزشکاران کشورهای اسلامی، این رسالت خود را انجام دهند، بدون شک رژیم کودکشی چون رژیم اشغالگر قدس، حساب کار دستش خواهد آمد. ولی چه فایده که فقط ورزشکاران ایران(و گاهی معدودی از ورزشکاران کشورهای دیگر اسلامی) وظیفه خود را در قبال مسئله فلسطین، انجام می دهند.«نماینده وزن 86 کیلوگرم کشتی آزاد کشورمان در مسابقات امیدهای جهان به نماینده روسیه باخت و به نظر می رسد این باخت مصلحتی بوده و برای رودررو نشدن کشتی گیر کشورمان در دور بعد با نماینده رژیم صهیونیستی صورت گرفت.»[1]
گر چه ممکن است حاضر نشدن ورزشکاران ایرانی در مقابل نمایندگان رژیم صهیونیستی، به بهای از دست دادن مدال جهانی تمام شود و تحلیل های متفاوتی نسبت به این قضیه نیز انجام گیرد، اما شکی نیست دشمن اشغالگر، با اینگونه رفتارها، احساس می کند که؛ کسانی هم هستند که آن رژیم ددمنش را به رسمیت نمی شناسند و از سر دشمنی و نفرت به آنها نگاه می کنند؛ این نفرت و دشمنی و سرسخت بودن، همان نکته ای است که قرآن می فرماید: «وَ لْيَجِدُوا فيكُمْ غِلْظَة؛ و بايد كفار در شما درشتى و نيرومندى و قوت و پايدارى حس كنند.»[2]
ای کاش کشورهای دیگر اسلامی نیز به مفاد این آیه عمل می کردند و به جای ابراز دوستی و سکوت در برابر رژیم اشغالگر و کودک کش صهیونیستی، دشمنی خود را ابراز می داشتند؛ اما شاید اینک همسو با تحلیگران صهیونیستی، عمل ورزشکاران ایرانی را به حاشیه ببرند.
گر چه کشورهای اسلامی همسو با رژیم صهیونیستی، وبا تشویق آنها، حمایت ورزشی ایران از آرمان فلسطین و مقابله با سرسخت ترین دشمنان اسلام را به چالش می کشند؛ اما هم دنیا و هم صهیونیستها خوب می دانند که ایران با نامشروع دانستن آنها(رژیم صهیونیستی)، حتی در میدان ورزش، چه ضربه مهلکی به آنها وارد کرده است؛ ضربه مهلکی که در پس آن مبارزه و مقاومت خودنمایی می کند و در سالیان اخیر، خود را به خوبی نشان داده است.
پی نوشتها:
1ــ کلیک کنید
2ــ 123 توبه
