ابوالقاسم فردوسی در سال 313 خورشیدی مصادف با 329 ه.ق برابر با 940 میلادی در روستای باژ از ناحیه طابران طوس متولد شد. وی در خانواده ای مرفه و ممتاز رشد و نمو کرد و در دوران جوانی به تحصیل علوم پرداخت. فردوسی همچنین به ادبیات فارسی و تاریخ و سایر علوم رایج زمان خود آشنایی کافی داشت. آنچه که از متون مختلف مشخص می شود، او مسلمان و شیعه بوده است و به پیامبر(صلی الله علیه و آله) و اهل بیت(علیه السلام) عشق و علاقه وافر داشت. اثر جاویدان فردوسی، شاهنامه نام دارد و در شمار بهترین آثار حماسی عالم است. شاهنامه بر اثر نفوذ شدیدی که در میان طبقات مختلف ایرانیان یافت، در همه ادوار تاریخی بعد از قرن پنجم هجری مورد توجه بود و همه شاعران حماسه گوی ایرانی تا قرن اخیر تحت تأثیر آن بوده اند. فردوسی در حفظ جانب امانت به هنگام نقل مطالب، به کار بردن نهایت مهارت در وصف مناظر طبیعی و میدان های جنگ و قهرمانان منظومه خود و نظایر این ها و نیز ذکر مواعظ دلپذیر کمال توانایی را نشان داده است. حکیم ابوالقاسم فردوسی سرانجام در سال 411 ه.ق برابر با سال 1020 میلادی در 80 سالگی درگذشت و در طوس به خاک سپرده شد.
مطالب مرتبط
