حسن بن یوسف بن علی بن مطهر معروف به علامه حلی در 29 رمضان 648 هجری قمری در شهر حلّه در عراق به دنیا آمد. سال های آغازین حیات وی مقارن با حملات وحشیانه ی مغولان به سرزمین های اسلامی بود كه با تدبیر چند تن از علما از جمله پدرش، حله ازطوفان حملات مغول در امان ماند و در همان جا به رشد و نمو و تحصیلات خود ادامه داد. وی از محضر شیخ مفید، محقق حلی، خواجه نصیرالدین طوسی، سیدبن طاووس و اساتید بزرگ دیگر استفاده كرد و در علم به درخششی عظیم دست یافت و عنوان "آیت الله" گرفت. علامه حلی با ارایه ی تصویری صحیح از تشیع، الجایتو، حاکم مغولی ایران، معروف به سلطان محمد خدابنده را به این مذهب مجذوب كرد و باعث نشر مذهب اهل بیت(علیهم السلام) در سراسر ایران گردید. شاگردان و آثار قلمی علامه بسیار زیاد و گسترده می باشند. فرزند نابغه اش معروف به فخرُالمُحققین، قطب الدین رازی، علی بن احمد حلی و ابن معیه از جمله شاگردان وی می باشد و مُنتهی المطلب فی تحقیقِ المَذهب و تَبصِرَةُ المُتعلّمین در فقه، نهایة الوصول الی عِلم الاصول در اصول، نهایةُ المَرام در كلام، جامِعُ الاخبار در حدیث، كَشفُ المَقال فی مَعرفةِ الرِّجال در رجال، القول الوَجیز فی تفسیر الكتابِ العزیز در تفسیر و شرح حكمة الاشراق در فلسفه و عرفان و ده ها اثر دیگر از زمره ی آثار این عالم خستگی ناپذیر می باشند. سرانجام علامه حلی در 78 سالگی وفات یافت و در حرم مطهر امام علی(علیه السلام) مدفون گشت.
مطالب مرتبط
