شهادت طیب حاج رضایی و برادرش حاج اسماعیل رضایی به جرم دفاع از امام خمینی(ره) (1342هجری شمسی)

یازده آبان سالروز شهادت شهید طیب حاج رضایی و شهید حاج اسماعیل رضایی دو تن از فرزندان دلیر اسلام و جانبازان راه فضیلت وتقواست. شهید طیب حاج رضایی و شهید حاج اسماعیل رضایی از بارفروشان میدان بار تهران بودند در پی قیام امام خمینی(ره) در سال ۱۳۴۲ ه.ش، به عنوان اولین سرداران دلیر انقلاب همراه با امت شهید‌پرور در برابر رژیم استبداد شاهنشاهی و استکبار جهانی ایستادند و پس از واقعه 15 خرداد، طیب حاج رضایی به عنوان یکی از محرکین اصلی تحت تعقیب قرار گرفت به طوری که فرمانداری نظامی تهران طی گزارشی ویژه، به شاه اعلام کرد شخص طیب حاج رضایی مسئوول اصلی این اقدامات است. از آن پس، طیب حاج رضایی و اسماعیل رضایی دستگیر شدند و به مدت 5 ماه در زندان رژیم منفور پهلوی زیر شکنجه‏ ها مقاومت کردند. پایمردی آنان به حدی بود که شهادت را بر عفو شاه خائن ترجیح دادند. شهید طیب که از کوثر وجود خمینی بت شکن سیراب شده و زنده دست روح خدا بود، دربرابر همه شکنجه‏ ها و سختی‏ های زندان مقاومت کرد و مردانه ایستاد. او حاضر نشد از راه جدیدی که انتخاب کرده بود جدا شود و علیه نهضت اسلامی موضعی بگیرد. به همین دلیل نیز وی به همراه اسماعیل رضایی، در دادگاه نظامی به اعدام محکوم و در یازدهم آبان سال 1342 هجری شمسی تیرباران شدند. شهید حاج اسماعیل رضایی در ذیل ورقه دادگاه چنین نوشت: "اگر صد سال زندگی کنم، مرگ به این سعادتمندی نخواهم داشت چرا تقاضای عفو کنم و از این سعادت درگذرم؟"
پس از دستگیری و شکنجه و پنج ماه ایستادگی و مقاومت شجاعانه در بیدادگاه های نظامی نظام استبداد و دست نشانده پهلوی نشان دادند، که چگونه از امام حمایت کردند و به حق افتخار آفریدند و با شهادت مظلومانه خود نقطه عطفی برای جوانمردی و ایثار در تاریخ انقلاب اسلامی گذاشتند.
طیب با خوی و خلق و عادت عیاران جوانمردی از جنوب شهر تهران که هر ساله در محرم و عاشورای حسینی هوای دیگر در سر داشت در آن سال شوری عاشقانه‌ تر در سر گرفت و با ایثار جان خود به گفته امام جوانمردی برای اسلام در تاریخ جای گرفت و به قول آیت‌ الله حکیم: «حری دیگر برای عالم اسلام شد.»
​رژیم با معرفی، محاکمه و اعدام طیب حاج رضایی و برادرش اسماعیل رضایی که در بین مردم دارای نفوذ و محبوبیت بودند، قصد داشت تا قیام بزرگ مردمی و برخاسته از اعتقادات مذهبی مردم در 15 خرداد سال 1342 ه.ش را که در راه دفاع و حمایت از یک مرجع دینی ابراز شده بود، یک جنجال وابسته به بیگانه و ایادی وابسته آنان در داخل تلقی کرده و عاملان آن را مشتی فرصت‏ طلب و قلدر معرفی نماید.