روضه بسته شدن آب فرات در کربلا

بسته شدن آب فرات
در روز هفتم محرّم، عمربن سعد به دستور عبیدالله بن زیاد، عمر وبن حجاج را با پانصد سوار در کنار شریعه فرات مستقر کرد و مانع دسترسی امام حسین و یارانش به آب شدند و این عمل غیر انسانی، سه روز قلب از شهادت سید الشهدا (علیه السلام) صورت گرفت.
در این هنگام مردی به نام عبدالله بن حصین ازدی که از قبیله بجیله بود فریاد برداشت و گفت:
ای حسین! این آب را دیگر بسان رنگ آسمانی نخواهی دید! به خدا سوگند که قطره ای از آن را نخواهی آشامید تا از عطش جان دهی!
امام حسین (علیه السلام) فرمود:
خدایا او را از تشنگی بکش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار مده.
حمید بن مسلم گوید:
به خدا سوگند که پس از این گفتگو به دیدار او رفتم در حالی که بیمار بود.
قسم به آن خدایی که جز او پروردگاری نیست، دیدم که عبدالله بن حصین آنقدر آب می آشامید تا شکمش بالا می آمد، و آن را بالا می آورد و باز فریاد می زد:
العطش! باز آب می خورد تا شکمش آماس می کرد ولی سیراب نمی شد! و اینچنین بود تا جان داد.۵

---------------------------
پی نوشت:
۵.قصه کربلا ص۲۳۰.الارشاد مفید ج۲ص۸۶