در پی گسترش عملیات چریک های فلسطینی علیه عوامل رژیم صهیونیستی و هم چنین افزایش حضور نظامی نیروهای سازمان آزادی بخش فلسطین در اردن، شاه حسین بن طلال اردنی، پادشاه وقت اردن، موقعیت خود را در خطر دید. در این میان از اوایل سپتامبر 1970میلادی، درگیری های پراکنده ای میان ارتش اردن و چریک های فلسطینی، به ویژه در اَمّان پایتخت این کشور درگرفت و حتی سوءقصدی به جان شاه حسین انجام شد که ناکام ماند. این مسئله باعث تشکیل دولت نظامی در اردن گردید که در واقع، اعلان جنگ به سازمان آزادی بخش فلسطین قلمداد می شد. لذا کمیته مرکزی این سازمان، یک شورای جنگی را تشکیل داد و همه نیروهای مسلح فلسطینی داخل اردن را، منسجم نمود. در نهایت به دستور شاه حسین در بامداد هفدهم سپتامبر 1970میلادی، ارتش اردن حمله گسترده و همه جانبه خود را به مراکز تجمع نیروهای فلسطینی آغاز کرد و با سلاح های سبک و سنگین خود جنگ سختی را علیه فلسطینیان به راه انداخت. بر اثر این جنگ، کشتار وسیعی صورت گرفت که در طی آن بین دوازده تا پانزده هزار فلسطینی کشته و تعداد زیاد دیگری نیز مجروح شدند. سرانجام پس از دوازده روز درگیری و سرکوب، توافقنامه آتش بس میان سازمان آزادی بخش فلسطین به رهبری یاسرعرفات و شاه حسین امضا شد. در اواخر همان سال، بار دیگر میان ارتش اردن و چریک های فلسطینی درگیری هایی رخ داد تا این که شاه اردن به طور کامل مانع از حمله این چریک ها به نظامیان رژیم صهیونیستی از طریق خاک اردن شد. شاه حسین از آن پس، صدها هزار پناهنده فلسطینی را از اردن اخراج نمود و دست دوستی به سوی رژیم صهیونیستی دراز کرد.
