پرنْسْ فرانْسْوا دوک دو لاروش فوکو، فیلسوف و نویسنده فرانسوی، در 15سپتامبر 1613م در خانواده ای اشرافی در پاریس به دنیا آمد. وی از دوران جوانی وارد ارتش و سیاست شد، اما پس از حضور در یکی از جنگ های داخلی از ارتش کناره گرفت. لاروش فوکو هم چنین پس از چند حضور ناموفق در عرصه سیاست، از این مقوله نیز دست کشید و در پاریس، وارد محافل ادبی شد. وی سپس نخستین اثر خود را با نام خاطرات منتشر کرد که در واقع به نوعی بررسی وقایع سال های میانی سده هفدهم میلادی فرانسه می پرداخت. کتاب دیگر لاروش فوکو با عنوان تفکرات یا حِکم، چنان مورد استقبال قرار گرفت که در طی ده سال آخر عمر نویسنده، چهار بار تجدید چاپ شد. این کتاب شامل بیش از پانصد حکمت و مثل است. بخشی از این حکمت ها نمایشگر روح بشر است که عقل حاکم بر آن از راه اصلی منحرف نمی شود، اما بخشی دیگر، نشان دهنده مواردی خاص از نظرهاست که برمبنای آن فقط سودجویى باعث حرکت و موتور محرکه آدمی است و البته اقدامات این گروه به صورت مخفی و با ظاهری آراسته و در عین ریاکاری انجام می گیرد. در این میان، با وجود برخی مخالفت ها، بسیاری از این امثال و حکم در محافل ادبی راه یافت و موجب سرگرمی گشت و اگرچه اندیشه ها و نظریه های نویسنده، غالباً واقعیت عواطف انسانی و ارزش حقیقی او را نادیده می گرفت، قالبی که لاروش فوکو برای بیان اندیشه های خود برگزیده بود، به سبب به کار بردن بسیار به جا و متناسب کلمات و دقت در تکامل شیوه بیان که ثمره کار مداوم و وسواس او بود، ستایش این محافل را برانگیخت. کمتر درس انشا و شیوه نگارشی وجود داشت که مانند امثال و حِکم، آموزنده باشد. در این کتاب که به کلمات قصار نیز شهرت دارد، لاروش فوکو به عنوان یک فیلسوف شکاک، مطالبی عنوان کرده که برخی از آن ها عبارتند از: آن کس که خود را دوست می دارد چاپلوس ترین مردم جهان است؛ همه ما به اندازه کافی توانایى تحمل بدبختی های دیگران را داریم؛ اعمال نیک ما، اغلب شدیدتر از اعمال بدمان مورد مجازات واقع می شود؛ عشق و عدالت فقط ترسی است از تحمل بی عدالتی ها؛ اگر ما موفق شده ایم که بر عواطف خود غلبه کنیم، بیشتر به سبب ضعف عواطف است تا قدرت ها؛ تحمل خوش بختی بیش از تحمل بدبختی، نشانه فضیلت اخلاقی است و اغلب لجاجت ما ناشی از زبونی و تهوّرمان ناشی از بزدلی است. این کتاب با عنوان شکوفه های جاویدان حکمت، به فارسی ترجمه شده است. فرانسوا لاروش فوکو در سال های پایانی عمر متحمل مصیبت های پیاپی خانوادگی و بیماری شد و خود سرانجام در 17 مارس1680م در 67 سالگی درگذشت.
