میشل دو مونتینی، نویسنده و فیلسوف معروف دوره رُنسانس، در 28 فوریه 1533م در منطقه ای در جنوب غربی فرانسه به دنیا آمد. وی پس از طی تحصیلات خود، در جوانی خویشتن را وقف حقوق و سیاست نمود و به تفکرات فلسفی پرداخت. مونتینی، به عنوان یک اشراف زاده فرانسوی، سفرهای بسیار کرد و کتب زیادی نوشت که مهم ترین آن ها، کتاب تحقیق یا مقالات است که در سه جلد منتشر گردید. وی بدون آنکه نقشه منظمی در ذهن طرح کرده باشد، به نوشتن این اثر پرداخت و در آن، به گفته خویش نه به دنبال افتخار است و نه در اندیشه سهولت کار خواننده، بلکه تنها به فکر آن است که درباره همه مسائل داوری کند، خواه برای مسائل عمیق و پیچیده و خواه برای مسائل بیهوده و بی ارزش. در این کتاب، مونتینی، عقاید خود را در خصوص آموزش و پرورش تشریح کرده است. او عقیده داشت که اگر روش تعلیم، دلپذیر باشد، دیگر آموزش گاه، چون زندان نخواهد بود و نیازی نیست که چوب و تازیانه، وسیله نظم و انتظام باشد. مونتینی به عنوان یک اومانیست و انسان گرا، از عقل در برابر تعصب، از بردباری و فروتنی در برابر تکبّر و از حکمت صلح در مقابل بلاهت جنگ دفاع می کرد. او همیشه به نشان دادن بردباری در تفهیم و تفاهم اصرار داشت. نخستین تلقین اخلاقی وی این بود که نسبت به همه جانداران، مهربان باش. از همه این ها بالاتر، مونتینی مردی صمیمی و یکرنگ بود. سعی وی این بود که آن چه می نویسد ساخته دل و پرداخته زبانش باشد. در اندیشه های مونتینی ضد و نقیض هایى نیز مشاهده می شود، چرا که گاهی مؤمن است و گاه بی ایمان، گاه طرفدار حکمت عقلانی می باشد و گاهی پیرو اصول شکاکی و گاه محافظه کار است و گاه انقلابی. در واقع، مونتینی از روح و اندیشه شکاکی برخوردار است. او در تحقیقات خود به جایى رسیده است که بشر را از دست یافتن به حقیقت و عدالت عاجز می یابد و از این رو عبارت معروف "چه می دانم" را به کار می برد. با این حال، مونتینی از مطالعات فراوان خود قصد ندارد که نتایج بدبینانه به دست آورد، بلکه می خواهد بگوید که هنر زیستن باید بر مبنای عقل و حکمت محتاطانه ای استوار باشد که از تسلیم و رضا الهام گرفته است. عقاید مونتینی روی هم رفته تاثیر بسیاری در مدارس و یا اجتماع آن دوران نداشت ولی در افکار اندیشمندان بزرگ پس از خود، تاثیری مستقیم نهاد. میشل دو مونتینی سرانجام در 13 سپتامبر 1592م در 59 سالگی درگذشت.
