درگذشت آلبرت شوایتزر ، طبیب و دانشمند (1965م)

آلبرت شوایتزر در ۱۴ ژانویه ۱۸۷۵م در کایسنبرگ،  در آلزاس علیا که اکنون جزو  کشور فرانسه است، به  دنیا آمد. سرتاسر زندگی این اندیشمند و پزشک انسان دوست، در کارهای علمی و هنری و کمک به محروم ترین انسان ها گذشت و به صورت نمونه ای از زندگی انسانی زبان زد جهانیان شد. شوایتزر در ۱۸۹۹م به اخذ دکترای فلسفه و الهیات دانشگاه استراسبورگ نائل آمد و با نوشتن کتاب "در جست وجوی عیسای تاریخی" به عنوان یکی از چهره های جهانی در الهیات شناخته شد. شوایتزر علاوه بر پژوهش و تدریس در این رشته،  به موسیقی نیز می پرداخت. نوشته های او در تفسیر آثار یوان سباستیان باخ، حاوی دیدگاه جدیدی به کارهای این موسیقی دان بود. شوایتزر، موسیقی باخ را با تعبیری مذهبی، به عنوان موسیقی ملهم از نیروهای کیهانی جهان طبیعت برمی شمرد. شوایتزر در سال ۱۹۰۵م وارد دانشکده پزشکی شد تا بعد از فارغ التحصیلی، زندگی خود را وقف مأموریت های انسان دوستانه پزشکی کند. او،  در سال ۱۹۱۲م،  یک  سال پیش از اخذ دکترای پزشکی، با هلن برسلاو،  دانشجوی پرستاری، ازدواج کرد که بعدها بزرگ ترین یاری رسان شوایتزر گردید. سال بعد، این دو رهسپار لامبرن گابن شدند تا در حاشیه جنگلی رودخانه اگووه، به همراه بومیان آفریقایی،  بیمارستانی تأسیس کنند. با تأسیس این بیمارستان،  اشخاص،  مؤسسه ها و نهادهای گوناگونی از سرتاسر جهان، با هدایا و کمک های مالی، شوایتزر را یاری کردند. در بیمارستان لامبرن،  شوایتزر همه کاره بود: از مداوا، جراحی و معالجه بومیان گرفته تا رسیدگی به کارهای دامپزشکی و معالجه حیوانات، و هم چنین امور اداری و مالی بیمارستان را خود انجام می داد. با وجود این،  کار نویسندگی و پرداختن به موسیقی را نیز کنار نمی گذاشت. در طول همین سال ها، کتاب ها و مقاله های زیادی از خود به یادگار گذاشت که می توان "خاطرات کودکی و جوانی"، ،"فلسفه تمدن​"، "جوانی من" ، "تمدن و اخلاقیات" ، "احترام به زندگی"،"در حاشیه جنگل نخستین" ،  "ورای زندگی" و "اندیشه من" را نام برد. شوایتزر در سال ۱۹۲۴م،  بعد از چند سال دوری از لامبرن به دلیل وقوع جنگ جهانی اول، دوباره به بیمارستان متروک خود بازگشت و با تلاشی بیش تر، آنجا را آباد ساخت. تا سال ۱۹۶۳م این بیمارستان می توانست ۳۵۰ بیمار بپذیرد. هم چنین، آسایشگاه جذامیان - که آن نیز به  توسط شوایتزر بنا شده بود - ۱۵۰ جذامی را در خود جای می داد. در این مدت،  پزشکان دیگری نیز به شوایتزر پیوسته بودند. ۳۶ پزشک، پرستار و تعدادی از افراد آموزش دیده بومی بیمارستان را اداره می کردند. در سال ۱۹۵۲م،  جایزه صلح نوبل به شوایتزر اعطا می شود و سخنرانی او به هنگام گرفتن این جایزه، با عنوان "مسئله صلح در دنیای فعلی"،  شهرت جهانی کسب می کند. در سال ۱۹۵۸م،  طی سخنرانی در اسلو، جهانیان را به پیام انسان دوستانه خود فرامی خواند. این پیام،  که مشتمل بر سه تقاضا بود، با عنوان "صلح یا جنگ اتمی" ذهن های آگاه را مجذوب خود می کند. سرانجام،  این عالم الهیات، موسیقی دان و پزشک انسان دوست،  به سال ۱۹۶۵م،  در بیمارستانی که خود در قلب آفریقا (در شهر لامبرن جمهوری گابن) بنا کرده بود،  و در کنار انسان های محرومی که زندگی خود را وقف آن ها ساخته بود،  درمی گذرد و خاطره ای به یادماندنی از بشردوستی به یادگار می گذارد.