پول و مادیات، همه چیز نیست

انسان عاقل در این دنیا برای هر چیزی به اندازه خود، حساب باز نموده و به قول امروزیها تحویلش می گیرد؛ وگرنه چه بسا اسباب دردسر خود را فراهم کند. پول و مادیات از جمله آنهاست.
قرآن می‌فرماید: «وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ‏ إِلى‏ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا لِنَفْتِنَهُمْ فيهِ وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ أَبْقى‏[طه/131] و هرگز چشمان خود را به نعمتهاى مادى، كه به گروه‏هايى از آنان داده ‏ايم، ميفكن! اينها شكوفه‏ هاى زندگى دنياست؛ تا ایشان را در آن بيازماييم و روزى پروردگارت بهتر و پايدارتر است‏.»
پیام آیه این است که نباید زیاد حسرت پول و امکانات دیگران را بخوریم. امکان دارد دیگران به خاطر همان مادیاتی که ما حسرتش را می خوریم، در رنج و سختی باشند.
این یک واقعیت است که «هر که بامش بیش، برفش بیشتر» یعنی هر که پول و امکاناتش بیشتر، طبعاً گر چه می‌تواند از رفاه بیشتری استفاده کند ولی مشکلات مختص به خود را هم دارد. به طور مثال کسی که صاحب کارخانه و املاک است؛ بیشتر عمرش را در راه سرکشی به املاک و مشغول شدن به آنها می‌گذراند و طبعاً فرصت کمتری برای رسیدن به خانواده و سر زدن به خانه والدین و فامیل دارد و چه بسا از این ناحیه (مخصوصاً عدم رسیدگی به خانواده خود) آسیب‌هایی ببیند.

شاید پول و امکانات، آسایش و رفاه بیشتر را به همراه داشته باشد؛ ولی ضامن آرامش در زندگی نیست؛ اختلافات و بگومگوها در خانواده‌های به ظاهر پولدار، شاهد مثال ماست. البته انسان باید برای بهبود زندگی خود همواره تلاش کند و طبعا در این تلاش، پول و مادیات نیز به دست خواهد آمد؛ اما مهم این است که انسان در کسب و کار اقتصادی خود، غرق نشود و رضای خدا را در نظر داشته باشد، و انسانیت و اخلاق را فدای پول و مادیات نکند.