نماز قضا
نماز قضا، نمازی را گویند که بعد از وقت خوانده شود.
مسأله 301- انسان باید نمازهای واجب را در وقت معیّن آن بخواند و چنانچه خدای نکرده بدون عذر نمازی از او قضا شود گناهکار است و باید توبه کرده و قضای آن راهم بجا آورد.
مسأله 302- در دو مورد، بجا آوردن قضای نماز، واجب است:
الف) نماز واجب را در وقت آن، نخوانده باشد.
ب) بعد از وقت متوجّه شود نمازی که خوانده است باطل بوده.
مسأله 303- کسی که نماز قضا دارد، نباید در خواندن آن کوتاهی کند، ولی واجب نیست فوراً آن را بجا آورد.
مسأله 304- قضای نمازهای روزانه لازم نیست به ترتیب خوانده شود، ولی اگر نماز ظهر و عصر یا مغرب و عشا یک روز باشد، باید به ترتیب بخواند.
مسأله 305- کسی که می داند نماز قضا دارد، ولی شماره آنها را نمی داند؛ مثلًا نمی داند چهارتا بوده یا پنج تا، چنانچه کمتر را بخواند کافی است.
مسأله 306- اگر شماره آنها را می دانسته، ولی اتّفاقاً فراموش کرده است اگر مقدار کمتر را بخواند کفایت می کند.
مسأله 307- نماز قضا را با جماعت می توان خواند، چه نماز امام جماعت ادا باشد یا قضا، و لازم نیست هر دو، یک نماز را بخوانند، مثلًا اگر نماز قضای صبح را با نماز ظهر یا عصر امام بخواند، اشکال ندارد.
مسأله 308- اگر مسافری که باید نماز را شکسته بخواند، نماز ظهر یا عصر یا عشا، از او قضا شود، باید آن را دو رکعتی بجا آورد، اگرچه در شهر خودش باشد.
مسأله 309- در سفر نمی توان روزه گرفت، حتّی روزه قضا، ولی نماز قضا می توان بجا آورد.
مسأله 310- اگر در سفر بخواهد نمازهایی را که در غیر سفر قضا شده است بجا آورد، باید نمازهای ظهر و عصر و عشا را چهار رکعتی قضا کند.
مسأله 311- نماز قضا را در هر وقتی می توان بجا آورد.
نماز قضای پدر و مادر
مسأله 312- تا انسان زنده است، اگرچه از خواندن نماز خود عاجز باشد، دیگری نمی تواند نمازهای او را قضا کند.
مسأله 313- پس از مرگ پدر یا مادر، نماز و روزه هایی را که به خاطر عذری بجا نیاورده باشد، بر پسر بزرگتر او واجب است آن نماز و روزه ها را قضا کند.
