در آیه 22سوره ابراهیم(علیه السلام) هست که:
«وَ قالَ الشَّیطانُ لمّا قُضِی الْأَمْرُ اِنَّ اللهَ وَعَدَکمْ وَعْدَ الْحَقِّ وَ وَعَدتُّکمْ فَأَخْلَفْتُکمْ وَ ما کانَ لی عَلَیکمْ مِنْ سُلْطانٍ إِلّا اَنْ دَعَوْتُکمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لی فَلا تَلُومُونی وَلُومُوا اَنْفُسَکم ما اَنَا بِمُصْرِخِکمْ وَ ما اَنْتُُمْ بِمُصْرِخی اِنّی کفَرْتُ بِما اَشْرَکتُمُونِ مِنْ قَبْل اِنَّ الظّالِمینَ لَهُمْ عَذابٌ اَلیمٌ».
چون کار خاتمه یافت و قیامت برپا شد، شیطان به مشرکین می گوید: خداوند شما را به آنچه به دنیا و آخرت مربوط بود، خبر داد و به آن وفا کرد و من به عکس آن خبر دادم و سرانجام خلف وعده کردم، و من در دنیا بر شما تسلّط نداشتم که شما را مجبور به معیت و همراهی با خود کنم، چنین سلطنتی بر شما نداشتم مگر این که شما را به شرک و گناه دعوت کردم و شما هم خودتان پذیرفتید- یعنی نفس شما عامل پذیرفتن بود- پس خودتان را ملامت کنید، نه من را. امروز من فریادرس- مُصْرِخ - شما نیستم و شما هم فریادرس و پناه دهنده به من نیستید. من از این که شما در دنیا مرا شریک خود گرفتید، بیزاری می جویم و بیزاری می جستم.[1] (در قیامت هر ظالم از پیروان خود بیزاری می جوید، آیه 167 سوره بقره) عذاب دردناک، حقّ شماست که در زندگی از ظالمان - ظالم به نفس خود و ظالم به حقوق مردم - بودید.
[1] - شرک در طاعت.
