سرنوشت من سرودن است! / شاعر : قیصر امین پور
تکیه داده ام به باد
با عصای استوایی ام
روی ریسمان آسمان
تکیه داده ام به باد
با عصای استوایی ام
روی ریسمان آسمان
در خوابهای کودکی ام
ما که اين همه براي عشق
آه و ناله ي دروغ مي کنيم
راستي چرا
اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود
اگر دفتر خاطرات طراوت
چرا تا شکفتم
چرا تا تو را داغ بودم، نگفتم
هزار خواهش و آیا
هزار پرسش و اما
صدای تو مرا دوباره برد
اگر سنگ، سنگ...
اگر آدمی، آدمی است
لحظه ی چشم واکردن من
از نخستین نَفَسْ گریه
هرگز دلم نخواست بگویم:
هرگز
مرگ از طنین هرگز
می زاید