در جمهوری اسلامی ایران، رهبری، ركن اساسی و محور اصلی نظام است و این جایگاه رفیع، در قانون اساسی به عنوانِ ضامن عدم انحرافِ سازمان های مختلف از وظایف اصیل اسلامی خود شناخته شده است. حوزه وسیع و سنگین مسؤولیت های رهبری و نقش بنیادین آن در سلامت نظام سیاسی ایجاب می كند كه شایسته ترین فرد، عهده دار آن شده و شخص رهبر، دارای بالاترین صلاحیت های علمی، اخلاقی، سیاسی و از برترین توانایی ها برخوردار باشد. از این رو، برای آن كه انتخاب این مقام بر طبق معیارهای لازم صورت گیرد، انتخاب رهبر از سوی مردم، به وسیله نمایندگان خبره آنان صورت می پذیرد. به این ترتیب كه خبرگان، منتخب مردم هستند و رهبر، منتخب خبرگان. رهبرِ منتخب خبرگان، ولایت امر و همه مسؤولیت های ناشی از آن را برعهده خواهد داشت. همچنین در صورتی كه رهبری از انجام وظایف قانونی خود كه در قانون اساسی مذكور است، ناتوان شود، از مقام خود بركنار خواهد شد كه تشخیص این امر نیز برعهده خبرگان رهبری است. بر این اساس اولین مجلس خبرگان رهبری در شرایطی كه كشور، در حال نبردی نابرابر با حكومت عراق و دنیای استكبار بود و متجاوزان عراقی برای شكست ملت قهرمان ایران، هر روز متوسل به شیوه ای جدید در جنگ می شدند، تشكیل شد. اما حضور گسترده مردم در صحنه های گوناگون انقلاب، از قبیل انتخابات مجلس خبرگان چون همیشه ارمغانی از یأس و ناامیدی را برای دشمنان فراهم آورد. در این میان انتخابات اولین دوره مجلس خبرگان رهبری، با شركت هجده میلیونی مردم شجاع و مقاوم ایران در 19 آذر 1361 برگزار گردید و 75 نفر از نمایندگان مجلس خبرگان تعیین شدند. در نهایت اولین نشست مجلس خبرگان رهبری كه در واقع نخستین مجلس خبرگان جامعه اسلامی پس از خبرگان قانون اساسی بود، در 23 تیرماه 1362 تشكیل گردید و با پیام حضرت امام، افتتاح شد. مهم ترین اقدام در كارنامه مجلسِ اول خبرگان رهبری، تلاشِ به موقعِ آن، پس از ارتحال حضرت امام خمینی(ره) در تعیین رهبر معظم انقلاب اسلامی، حضرت آیت اللَّه خامنه ای می باشد. مدت هر دوره مجلس خبرگان، هشت سال و دوره سوم مجلس خبرگان از سال 1378 آغاز شد.
مطالب مرتبط
