ابوبكر محمد حاتمی مشهور به محیى الدین بن عربی و ملقب به شیخِ اكبر در سال 560 ق در شهر مرسیه در اندلس به دنیا آمد. او در جوانی به ملاقات مشایخ صوفیه رفت و طریقت آنان را در پیش گرفت. وی در سی سالگی سفرهای بسیاری را آغاز كرد و به سراسر اندلس و مغرب رفت. سپس ازشهرهای بیت المقدس، مكه، بغداد، حَلَب و منطقه ی آسیای صغیر دیدار نمود و در دمشق اقامت گزید. ابن عربی در این سفرها به كسب دانش و معرفت و تدریس و نگارش كتاب مشغول شد و نزد بسیاری از بزرگان به علم آموزی پرداخت. ابن عربی از پراثرترین مؤلفان مسلمان است كه حتی پركارترین نویسندگان اسلام مثل ابن سینا و غزالی به پای او نمی رسند. موضوع اصلی رسالات وی تصوف و عرفان است ولی در عین حال، تمامی علوم دینی از قبیل حدیث، تفسیر، سیره، فقه، نجوم و... را دربرمی گیرد. كتب فُصوصُ الحِكَم، المَبادی و الغایات و الفُتوحات المكیه از آن جمله اند. ابن عربی در سال 638 ق در 78 سالگی در دمشق مدفون گردید و در دامنه ی كوه قاسیون مدفون شد.
مطالب مرتبط
