خدای سبب ساز، سبب سوز هم است
نکته مهمی که در خداشناسی وجود دارد و اغلب ما از آن غافل می شویم؛ یک طرفه نگریستن به وعده های خداست؛ مثلا بگوییم:«خدا سبب ساز است» و از سبب سوز بودن خدا غافل شویم.
شکی نیست که وعده های رحمانی خدا در صورتی است که انسان به وظایف الهی عمل کرده باشد. از این رو در اوایل سوره طلاق بعد از اشاره به تقوا داشتن افراد، ثمره آن را روزی من حیث لا یحتسب می فرماید: «وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ؛ و او را از جایى که گمان نمى برد روزى مى دهد.»[1] البته روزی من حیث لا یحتسب، اعم از مادی ومعنوی است (پول و علم و دوست خوب و...).
نکته مهم: شاید این سخن( سبب سوز ) برای مسلمان با تقوا کلمه درستی نباشد؛ زیرا خدا هیچ وقت بر ضد مسلمان با تقوا عمل نمی کند؛ هر چند سبب(مادی یا معنوی) او را ممکن است به تاخیر اندازد و یا در جای دیگر جبران کند(چون ز حکمت بندد دری، ز رحمت گشاید در دیگری)؛ اما مسلمان کاهل به دین و یا خدای ناکرده ضد دین، حسابش فرق می کند. باید خدا، نقشه انسان های بدِ به ظاهر مسلمان را از جایی که گمان ندارند، خراب کند؛ وگرنه (مثل صدام، اراذل و اوباش، قاچاقچیان حرفه ای و نظایر آن) دنیا را نابود می کنند. از این رو قرآن می فرماید: «همانا کسانى که پیش از اینان بودند [به همین صورت] نیرنگ زدند [تا حق را نابود کنند]، پس خدا بنیانشان را از پایه و اساس ویران کرد و سقف [خانه هایشان را] از بالاى سرشان بر آنان فرو ریخت، و از جایى که پى نبردند، عذاب به سویشان آمد.»[2]
گر چه آیه فوق در مورد اقوام پیشین است؛ اما در بحث ما خللی ایجاد نمی کند. زیرا مسلمان ضد دین، چه مستقیم چه غیرمستقیم از کافران تبعیت می کند. «إِنَّ اللَّهَ جامِعُ الْمُنافِقینَ وَ الْکافِرینَ فی جَهَنَّمَ جَمیعاً؛ به راستى خداوند همه منافقان و کافران را یک جا در دوزخ فراهم مى آورد.»[3]
خداوند عاقبت همه ما را ختم به خیر کند.
پی نوشت:
1ــ طلاق/3.
2ـــ نحل/26
3ــ نساء/140
