آیت اللَّه سیدعبدالاعلی موسوی سبزواری در سال 1290 ش در سبزوار دیده به جهان گشود. وی پس از گذراندن دروس مقدماتی در زادگاهش، در چهارده سالگی راهی مشهد شد و سطوح عالی فقه و اصول را از استادان زمان آموخت. پس از مدتی، برای ادامه تحصیل راهی نجف اشرف شد. وی در آن شهر در محضر پرفیض حضرات آیات: سیدابوالحسن اصفهانی، میرزای نایینی، آقاضیاء الدین عراقی، شیخ محمدحسین غروی اصفهانی، شیخ محمدجواد بلاغی و سید حسین حكیم بادكوبه ای، مبانی فقه، اصول تفسیر، علوم قرآنی، كلام، حكمت و فلسفه خود را تكمیل نمود. آیت اللَّه سبزواری در 36 سالگی در حالی كه از بیشتر مراجع بزرگ عصر، اجازه های متعدد روایی و اجتهادی داشت، بر كرسی تدریس خارج فقه و اصول تكیه زد و در مدت قریب به نیم قرن، به عنوان یكی از برترین مدرسان حوزه بزرگ نجف، مطرح بود. جلسات تدریس ایشان در فقه، اصول، تفسیر، حدیث، رجال و درایه، دانشورانی را پروراند كه بعدها از مدرسان حوزه های علمیه قم و نجف به شمار می رفتند. آیت اللَّه سبزواری از انقلاب اسلامی و رهبری آن، حضرت امام خمینی، كمال حمایت و پشتیبانی را می نمود و به هنگام همه پرسی نظام جمهوری اسلامی، پیامی مبنی بر حمایت از آن صادر نمود. برخی از تالیفات گرانقدر این فقیه وارسته كه بیش از هفتاد جلد می باشند عبارتند از: مواهب الرحمن فی تفسیر القرآن در 20 جلد، مُهَذَّبُ الاحكام فی بیان الحلال و الحرام در فقه استدلالی در 30 جلد، تهذیب الاصول در2 جلد، لباب المعارف در علم كلام در 2 جلد و حاشیه بر اسفار و شرح منظومه. سرانجام آن مرجع بزرگ، در حالی كه از یك سال قبل، زعامت حوزه نجف را پس از آیت اللَّه سیدابوالقاسم خویی برعهده داشت در 25 مرداد 1372 ش در 82 سالگی بدرود حیات گفت و در نجف به خاك سپرده شد.
