خاصیت گریه بر امام حسین(علیه السلام) در کلام امام رضا(علیه السلام)

از جمله مسائلی که جوان شیعه و محب اهل بیت عصمت و طهارت (علیه السلام) در ایام عزای امام حسین (علیه السلام) ممکن است با آن مواجه شود، بحث علت عزاداری و اشک بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) است. در مواجهه با این پاسخ می توان هم به دلایل عقلی و عینی و اثرگذاری فطری بر وجود فرد مؤمن عزادار اشاره کرد و هم به دلایل  نقلی و روایی که اهل عترت (علیه السلام) برایمان تبیین کرده اند که نیاز است این مسائل مورد بررسی و دقت نظر قرار گیرد.
از منظری می توان ایام محرم و اشک بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) را فرصتی برای تزکیه دانست، زیرا به واسطه اشک بر حضرت، بسیاری از حجابهایی که به واسطه گناهان کوچک و بزرگ بر اطرف قلب انسان ایجاد شده است، پس زده می شود و زمینه را برای دریافت هدایتهای الهی آماده تر می کند، تجربه شخصی تمام کسانی که در مراسم عزای اباعبدالله (علیه السلام) شرکت می  کنند، بر این موضوع صحه می گذارد، زیرا شاهد هستیم که بسیاری از اموراتی که تا قبل از آن گره خورده بود، به واسطه عزاداری بر امام حسین (علیه السلام) باز می شوند.
بر این اساس در روایت مشهوری امام رضا (علیه السلام) به ابن شبیب فرمودند: ‏یا ابن شبیب اِنْ بَکَیْتَ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام حَتّى تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً؛  ای پسر شبیب اگر بر حسین علیه السلام گریه کنی تا اینکه اشکهایت بر گونه هایت جاری شود، خداوند گناهانی که مرتکب شدی، چه بزرگ و چه کوچک، چه کم و چه زیاد را می بخشد». بنابراین عزای بر امام حسین (علیه السلام) را باید فرصتی برای سبک کردن قلب و روح از ناجوری ها دانست تا با کمک آن بتوان سایر ایام سال را با توان بیشتری ادامه دهد.
از سوی دیگر ما به عنوان تابعان و محبان اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) وظیفه تبعیت از سیره این بزرگواران را داریم و در جایی که عقل و درایت قدرت حل مسائل و شبهات را ندارد، نباید کلیات مسائل را زیر سؤال برد. بنابراین می دانیم یکی از سیره های این بزرگواران عزای بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) بود تا جایی که از امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نقل هست که اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و مقدرات از یاری و نصرت تو در روز عاشورا باز داشت، هر آینه من صبح و شام بر تو ندبه می کنم و به جای قطرات اشک، بر تو خون می گریم؛ فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِی الدُّهُورُ وَ عَاقَنِی عَنْ نُصْرَتِكَ الْمَقْدُورُ وَ لَمْ أَكُنْ لِمَنْ حَارَبَكَ مُحَارِباً وَ لِمَنْ نَصَبَ لَكَ الْعَدَاوَةَ مُنَاصِباً فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْكِیَنَّ عَلَیْكَ بَدَلَ‏ الدُّمُوعِ‏ دَماً». (بحارالانوار، ج98، ص148).
بنابراین اشک بر عزای امام حسین (علیه السلام) و سایر اهل عترت (علیهم السلام) ضمن اینکه تبعیت از سیره پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و سایر امامان معصوم (علیهم السلام) است، باعث تزکیه روح و جان و به دنبال آن ارتقای معنویت و زدوده شدن گناهان انسان می شود و زمینه را برای سرعت گرفتن در امورات سال فراهم می کند.