جنگ احد در شعر نو و متون ادبی

جنگ احد در شعر نو و متون ادبی : شیر قریش - جنگ با مارهای کفر - صحنه کارزار - چیزی به فتح نمانده بود؛ اما... - تنگه را رها نکنید - تا با محمد ﷺ هستی، پیروزی - هنوز هم شیطان، پشت کوه اُحد، کمین نشسته است - ... و این حمزه است - داغ پراکندگی در احد - شیطانی در هیبت یک زن

جنگ احد در شعر نو و متون ادبی

شیر قریش - خدیجه پنجی

صدای چکاچک شمشیرها، گوش فلک را کر می کرد و صاعقه تیغ ها، دل آسمان را می شکافت. یک طرف سپاه کفر بود و یک طرف سپاه اسلام. بازوان قدرتمند ایمان، چنان شمشیر می چرخاند که زهره کفر، از ترس، آب می شد. کم کم، شهد پیروزی، به کام اسلام گوارا می شد که ناگاه، ابلیس وسوسه، به قلب های بعضی، چنگ زد و آنان را چنان مسحور خود ساخت که چشم جان به حقیقت بستند و ندای وجدان را نشنیدند و فرمان قافله سالار حقیقت را نادیده گرفتند و به جمع آوری غنایم پرداختند؛ تا چرخ زمانه به کام کفّار بگردد. ورق برگشت و این بار، کفر بود که بر «ایمان» می بارید و زخم بود که بر پیکر «اسلام» فرود می آمد. اگر نبود، شیر دلیر قریش ـ حمزه(علیه السلام) ـ شاید از دین چیزی نمی ماند و اگر نبود درخشش ذوالفقار شیر خدا ـ علی(علیه السلام) ـ شاید اسلام برای همیشه در «احد» دفن می شد.

... و «حمزه»، دریای رشادت و غیرت بود که از همان آغاز، دل به اسلام سپرد و حامی «محمّد(ﷺ)» شد. تاریخ از یاد نخواهد برد نام «حمزه» را که همواره بر تارک روزگار می درخشد؛ مردی که اسلام رانه با زبان که با تیغ غیرت خویش، حمایت کرد و سرانجام در «احد»، به مکر روباهی پست، ناجوانمردانه، به شهادت رسید و مدال پرافتخار «سیدالشهدا» را به گردن آویخت، سلام و درود خدا بر روح بزرگش باد.

منبع: مجله اشارات آذر ماه 1381 ، شماره 43 - وقوع جنگ احد

جنگ با مارهای کفر - میثم امانی

جنگ بود و جاهلیت، سپاه خویش را آراسته بود. برای سوزاندن باغ های مدینه، شترهای شرک را آورده بودند تا مزرعه توحید را پامال کنند.

کینه ها جمع شده بود تا همدست شود علیه تو؛ علیه «رَحْمَةٌ لِلْعالَمِینَ».

جنگ بود و صدای طبل و دهل زن ها به انتقام خون های بدر بلند بود.

عادت های مرده، دوباره زنده شده بود؛ پای «کوه عنیان»؛ موریانه های نفاق از درون شهر و مارهای کفر از برون.

صحنه کارزار

جنگ بود. آری جنگ!

دامنه های اُحد، محل آزمون مسلمان ها انتخاب شده بود. موج های شهادت در دل دریایی عاشقان آشوب می کرد؛ نوجوان ها، گوی سبقت می ربودند از هم و باروهای شهر، پشت گرم توکل به خدا. در این مکتب خانه، نه شکست بود، نه نابودی... یا پیروزی بود یا شهادت.

و هیچ تیر از کمان رفته ای، هدر نمی رفت؛ یا به اسب می خورد یا به سوار. «سپر ساقی حاجیان مکه»، در قلب زمین و ذوالفقار علی بن ابی طالب علیه السلام ، گرداگرد نگین اسلام می چرخید. دست ها هم قسم بودند و پاها هم قدم که شریعه دین را نگه دارند؛ با چنگ و دندان.

چیزی به فتح نمانده بود؛ اما...

فریاد شیطان برخاست که «محمد ﷺ کشته شد» و عزم جهاد، جای خود را به حرص غنایم داد. ورق برگشت، تا ببینند عاقبت سرپیچی چیست و شکافتن صف ها، چگونه خود را نشان می دهد؟

جنگ بود و چیزی نمانده بود به فتح؛ اما زنجیرهای اتحاد که بگسلد، جاده شکست هموار خواهد شد. دیوارهای همنشین جدا شدند و برج های مقاومت، تنها ماندند. چیزی نمانده بود که مشعل از دست سرداران پیشرو بیفتد. پیوستگی چاه های بدر، جای خود را به گسستگی دامنه های احد بخشید.

همدلی اصحاب بدر، پیروزی سپاهی اندک را بر سپاهی بسیار تضمین کرد... یعنی «دست خدا با جماعت است»؛ اما اختلاف مردان احد، روشن کرد که دست خدا با تک روهای پراکنده از هم نیست و متفرق شدن، محصول خون های پاک را به باد خواهد داد.

تنگه را رها نکنید - حسین امیری

تنگه آزادگی را رها نکنید، ای سربازان محمد ﷺ ، تا لشکر قریش خواسته ها، شبیخون تان نزند!

نکند تیر وحشی خودکامگی نگاهتان بر قلب حمزه فطرت بنشیند که هند جگرخوار وسوسه، پشت دروازه شهر کمین نشسته است.

تا با محمد ﷺ هستی، پیروزی

محمد ﷺ با لشکر عشق؛ کمان های کشیده طمع؛ جنگ مغلوبه؛ مغاک عشق و عقل. داستان، داستان همیشگی پیروزی لشکر حق و کمین شیطان برگذر سوق الجیشی وسوسه است. داستان، داستان همیشگی «تا با محمدی، تا مطیع علی هستی، یعنی پیروزی؛ یعنی بزرگی و آن گاه که دل به شیطان دادی، یعنی شکست».

هنوز هم شیطان، پشت کوه اُحد، کمین نشسته است

هزار و چهارصد سال است که لشکر شکست، پشت کوه احد، منتظر لحظه ای نافرمانی نشسته، نشسته تا امت محمد ﷺ ، دمی دل به پریشانی دهد تا سقیفه بیافریند؛ لحظه ای دل به ترس دهد تا عاشورا خلق کند.

لشکر شکست، پشت گردنه وحدت مسلمین منتظر است؛ از همان سالی که محمد ﷺ مهمان همت یثرب شد؛ از همان سالی که پرچم سبز اسلام بر بام مکه درخشید.

... و این حمزه است

از شکار شیر آمده را بنگرید که دل شیر در سینه دارد و صد پیل به بازو. از شکار شیر آمده را بنگرید که خود، شکار پیام شیوای برادرزاده شده است.

رجز خواندنش را ببینید و شمشیر زدنش را! سیمایش را بنگرید که وقتی می غرد، دل شیران عرب فرو می ریزد، او حمزه است؛ اگرچه زخمی، اگرچه نیزه بر بدن، اما شیرگیر و گرُد.

داغ پراکندگی در احد - فاطمه پهلوان علی آقا

داغ را می توان از باور گل های باغ فهمید. و آه جانکاه از نهاد برآمده بلبلان را می توان شنید، وقتی که توفان طغیان و سرکشی، فرمان باغبان را ندیده می انگارند؛

وقتی که چشم ها، به برق شمشیرها و سپرهای به غنیمت مانده خیره می شود و سویی برای دیدن نور الهی فرمان رسول ﷺ ، باقی نمی ماند.

آنهایی که می مانند نیز در تلّی از دشنه های تیز کفر، گرفتار می شوند. آنجایی که طغیان پیمان شکنی بیداد می کند، ستون های محکم وفاداری نیز به لرزه در خواهد آمد.

همیشه آنهایی هدف تیرهای زهرآلود کفرند که در راه دفاع از حق و ناحق ستیزی، جام های بلای بیشتری را نوشیده اند. آنجایی که یاران اندک حق، در میان تنگه تنگ مکر دنیا و مال اندوزی احد، پراکنده شوند، تفرقه، حاکم خواهد شد؛ آنجاست که اتحاد کفر قریشی، می تازد و می تازاند، تا دیگر، رمقی برای جان هزار زخم وفاداری و پیمان حمزه ها، باقی نماند.

شیطانی در هیبت یک زن

جگرخواران حق ستیز، تیرهایشان را آب داده اند تا قلب پشتوانه پیامبر را نشانه روند؛ قلبی که با تپش های قلب پیامبر می تپید و در خنکای نسیم اسلام، نفس می کشید.

تیرها نشانه هایشان را برگزیده اند و قرعه نام ها یک به یک به هم افتاده است. «هند»، در آتش کینه و بغض چرک آلود خود، می سوزد. وحشی را اجیر کرده است تا با تکه های جگر حمزه، عموی پیامبر ﷺ، شعله سرکش وجودش را خاموش کند و آنچه در این بازار مکاره شیطانی، بی ارزش مانده است، حقانیت شمشیرهایی است که به فرمان پیامبر، بالا می رود و پایین می آید.

اما افسوس، دستانی که برای یاری حق به پا خاسته اند، در جمع آوری غنایم جنگی، ریسمان خود را شکستند و با این شکست، ویرانی های بی شمار جنگ نیز، بر جان مسلمین نشست.

دریغا که این وانفسای بزرگ، غم بزرگ تری را برای جسم زخمی و روح آزرده پیامبر ﷺ، به ارمغان آورد و حمزه را در سلاخی نگاه های کینه توز کفر، از او ستاند.