سوره الرحمن؛ عروس قرآن

پرسش: چرا سوره «الرحمن» را عروس قرآن می گویند؟

پاسخ:
پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «هر چیزی عروسی دارد و عروس قرآن سوره "الرحمن" است».[1] امام کاظم (علیه السلام) نیز روایتی به همین مضمون از پدران بزرگوار خود نقل کرده است.[2]
لازم به ذکر است که واژه «عروس» اگرچه در زبان فارسى فقط برای دختران به کار می رود، ولى در فرهنگ عرب هم به داماد و هم به عروس، البته تا زمانی که در مراسم عروسى حضور داشته باشند، «عروس» گفته می شود.[3]  
در توضیح علت توصیف این سوره به عنوان عروس دیدگاه های مختلفی بیان شده است:
1. به این دلیل که مرد و زن در چنین مراسمى در بهترین و زیباترین حالات و کامل ترین احترام ها قرار دارند، به آنها عروس گفته می شود. از این رو؛ به این سوره نیز عروس قرآن گفته شده است؛ یعنی این سوره در بین دیگر سوره ها، زیباترین حالت دارد و از جایگاهی ویژه برخوردار است.[4]
2. ظاهراً این نام گذاری بدان علت است که این سوره با ذکر نعمت هاى خداوند مزیّن شده؛ همان طور که عروس با انواع زیورها زینت داده می شود.[5]
3. هر چند همه قرآن عروس است، ولی حقیقتاً، سوره الرحمن عروس قرآن است؛ زیرا این سوره در آهنگ کلامی از موسیقی زیبا و موزون در تعبیر برخوردار است و هماهنگی خیره کننده ای دارد؛ به حدی که انگار این آیات به صورت شعر نگاشته شده اند. این سوره چنان سرشار از رحمت و نعمت طرب است، که قاری آن دچار اشتیاقی همچون شور و شوق عروس می شود.[6]
خلاصه این که، زیبایی های لفظی و معنایی این سوره، به عنوان دلیل نام گذاری این سوره به عروس قرآن، اعلام شده است.

منبع: اسلام کوئست
------------------------
پی نوشت:
[1]. سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج 6، ص 140، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، 1404ق.
[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 9، ص 296، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
[3]. فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج 1، ص 328، قم، هجرت، چاپ دوم، 1410ق؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 1، ص 135،‏ بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.
[4]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 22، ص 93، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.
[5]. قرشی، سید علی اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ج‏10، ص 46، تهران، بنیاد بعثت، چاپ سوم، 1377ش.
[6]. صادقی تهرانی، محمد، الفرقان فی تفسیر القرآن بالقرآن، ج ‏28، ص 10، قم، فرهنگ اسلامی، چاپ دوم، 1365ش.