زندگی نامه آیت الله بهجت (قدس سره)

زندگی نامه آیت الله بهجت (قدس سره)

زندگی نامه آیت الله بهجت قدس سره از بعد زندگی شخصی، علمی و معنوی - بازنشر از پایگاه حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله بهجت رضوان الله تعالی علیه

ستاره ای بدرخشید و ...

شب جمعه بیست وپنجم شوال سال ۱۳۳۴ هجری قمری برابر با دوم شهریور ۱۲۹۵ خورشیدی، خانۀ کربلایی محمود، غرق نور و شادی شد. در آن شب نورانی، نوزادی پا به عرصۀ وجود گذاشت که سال ها بعد قلب انبوهی از شیفتگان علم و معرفت، و شیعیان خاندان عصمت و طهارت (علیهم السلام) را روشن ساخت: آیت الله حاج شیخ محمدتقی بهجت. کربلایی محمود مردی صالح، خوشنام و معتمَد مردم فومن، با الهام از هاتفی که در جوانی گوش جانش را نواخته بود، نام فرزند نو رسیده اش را «محمدتقی» گذاشت.

نخستین رویداد مهم در زندگی محمدتقی، مرگ مادر، در شانزده ماهگی او بود. مرگ مادر، خانواده را سوگوار کرد و از آن پس، خواهر بزرگتر، مادر برادر شد. در دوران خردسالی، محمدتقی همنشین خلوت پدر بود و می دید که چگونه عشق به اهل بیت اطهار (علیهم السلام) از قلب محزون پدر می تراود و بر صفحه کاغذ، مرثیه هایی می شود که داغداران عزای حسینی (علیه السلام) زمزمه اش می کنند و محافل خود را با آن سروده ها رونق می دهند. محمدتقی در همۀ این لحظه ها همنشین پدر بود و در حالی که گاهی خود نیز مرثیه می سرود، آرام آرام دل به آن شهید عشق بست و حزن آن امام مظلوم تا پایان عمر در جانش نشست.
زمزمۀ مرثیه های حسینی، از کوچه باغ های فومن، او را به گوشۀ دنج مکتب خانه ملاحسین کوکبی فومنی کشاند و پای تلاوت آیات پرشور قرآن نشاند. در آن سکوت شورانگیز با نوای ملکوتی «الحمدلله رب العالمین» آشنا شد. آنگاه خود زبان به تلاوت آیات بیّنات گشود و شوقمندانه سوره هایی از قرآن کریم را به خاطر سپرد. اما روح تشنه اش همچنان جویای زلال معرفت بود و پیمانه الفاظ و حروف سیرابش نمی کرد.

بدین روی وارد حوزۀ علمیۀ فومن شد تا معانی آیات قرآن کریم و معارف روایات ائمه اطهار (علیهم اسلام) گوش جانش را بنوازد. در همان حوزۀ کوچک اما سرشاراز مباحثه و گفتگوی علمی، نخستین گامهای علمی و معنوی را برداشت. با جدیتی وصف ناشدنی و شوقی شگفت، دروس حوزوی را کنار برخی متون فارسی همچون بوستان، گلستان و کلیله و دمنه فرا گرفت و طی هفت سال کوشش مستمر، در زمرۀ شاگردان برتر استادان، جا گرفت.
اما این مقدار، همۀ بهره و نصیب محمدتقی از حوزه علمیه فومن نبود. این دوره به لحظه های ناب کسب معرفت و اخلاق و تهذیب نفس و کسب فیض از محضر عالمانی چون آیت الله حاج شیخ احمد سعیدی فومنی آراسته شد. لحظه های دل انگیز حضور در نماز آن عالم بزرگوار که افزون بر خضوع و خشوع ربانی، حالاتی شگفت و راز آلود در تکلم عاشقانه اش با خداوند داشت، توأم با شکوهی معنوی بود که هیچگاه از خاطر امام و مأموم محو نشد.

در جمادی الثانی سال ۱۳۴۸ قمری مطابق با ۱۳۰۸خورشیدی، زمان هجرت از دیار پدری فرا رسید. بی گمان در لحظه های خلوت محمدتقی با استادان حوزه علمیه فومن -که از دانش آموختگان نجف بودند- لحظه هایی نیز به ذکر محاضر درس حوزه علمیه عراق می گذشت و او را به وجد می آورد و قلب مشتاقش را به صفای حرم حضرت علی و حضرت امام حسین (علیهما السلام) می کوچاند و پای آن قبور نورانی می نشاند. آن مجالس و گفتگوها، شوق طلبۀ فومنی به عتبات عالیات را چنان برانگیخت که سرانجام تصمیم به هجرت گرفت و راهی دیار معصومین (علیهم السلام) شد.

پای در راه

محمدتقی در سیزده سالگی، دل به هجرت سپرد تا روح ناآرامش در بارگاه امامان معصوم (علیهم السلام) آرام گیرد و ذهن جستجوگرش در حوزه علمیۀ آن سامان، قرار گیرد. پدر که شوق فرزند فاضلش را دید، همراه یکی از دوستان متمکّنش که قصد تشرف به عتبات داشت، او را به کربلا فرستاد.
اما محمدتقی در سفر اول، موفق به خروج از مرز نشد و مأموران مرزی به بهانه عدم همراهی والدین یا نداشتن جواز خروج، از ورودش به عراق جلوگیری کردند. این اتفاق اگرچه روح مشتاقش را آزرد، اما یادآوری رخدادی معنوی در دوران کودکی اش، او را مطمئن ساخت که به کربلا خواهد رفت و اینگونه نیز شد؛ سرانجام توانست خاک مقدس کربلا را ببوسد. این زمان، محمدتقی تا چهارده سالگی چند ماه فاصله داشت و به رغم بزرگی روح و انبوهی دانش، هنوز به سنّ تکلیف نرسیده بود.
محمدتقی به منزل عمویش که در آن زمان مقیم کربلا بود، وارد شد و پس از حدود یک سال به مدرسه رفت و در حجره ساکن شد. حوزۀ علمیه کربلا در آن زمان، استادان مهمی را در خود جای داده بود و محمدتقی در این سال ها ادبیات عرب و بخشی از کتاب های فقه و اصول را خواند و در سال دوم سکونتش در کربلا، نزد حضرت آیت الله حاج شیخ جعفر حائری فومنی و با حضور پدر بزرگوارش که به کربلا مشرف شده بود، به کسوت روحانیت درآمد.
چهار سال در کربلای معلی به تلاش بی وقفه در کسب دانش و معرفت گذشت؛ کوششی که با تهذیب نفس و کسب مکارم اخلاق با استمداد از فیوضات حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) همراه بود.

آیت الله بهجت (قدس سره) و مهاجرت به نجف

دوران سراسر شور در حوزۀ علمیه کربلا، به زمان سراسر شوق هجرت به حوزه علمیه نجف و مجاورت آستان ملکوتی امیر مؤمنان و مولای موحدان، علی (علیه السلام) بدل گشت. محمدتقی که بخشی از دروس سطح حوزه را خوانده بود، گمگشته خویش را در حوزه دیرسال و عظیم نجف می جست و سرانجام نیز درسال ۱۳۵۲ قمری، برابر با ۱۳۱۲ خورشیدی، پس از چهار سال حضور در کربلا، قدم در راه نجف گذاشت. حوزۀ پرشکوه و کهن سال نجف، در آن دوران اقامتگاه عالمان، مجلس فقیهان و مأوای عارفان بود.

شیخ محمدتقی دل به اقیانوس بیکران حوزه علمیه نجف سپرد تا گوهر دانش را از آن دریای مواج صید کند. نخست بخش های پایانی سطح عالی علوم حوزوی را در محضر استادانی همچون حاج شیخ مرتضی طالقانی، سید هادی میلانی، حاج سید ابوالقاسم خویی، شیخ علی محمد بروجردی و سید محمود شاهرودی به پایان رساند و سپس وارد دروس خارج فقه و اصول شد.
برای تحصیل در دروس خارج، در محضر استادان طراز اول نجف و استوانه های فقه و اصول و معارف اهل بیت (علیهم السلام) همچون آیت الله آقا ضیاء عراقی و آیت الله میرزای نائینی در اصول و آیت الله شیخ محمد کاظم شیرازی در فقه زانوی ادب زد و در محضر دریای ژرف حکمت و قله بلند دانش، حکیم بزرگ و بزرگوار، فقیه اهل بیت (علیهم السلام) و فیلسوف وارسته، آیت الله غروی کمپانی، آرام گرفت و سال ها ماندگارشد. همچنین از محضر درس فقیه برجسته آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی بهره وافی و کافی برد.

دقت نظر، تیزهوشی و خلاقیت ذهنی در کسب علم و توجه به نکات ظریف درسی از این طلبۀ فومنی، شخصیتی ممتاز و برجسته ساخت و او را در چشم و دل استادان و هم قطاران برکشید. شیخ محمدتقی علاوه بر فقه و اصول، به فلسفه و علوم عقلی نیز توجه داشت. بدین رو کتاب های مهم فلسفه مانند «الاشارات و التنبیهات» و «اسفار» را نزد آیت الله سید حسین بادکوبه ای فراگرفت.

با تدریس دروس، از فضلا و مدرسین سطوح عالی حوزه شد و همکاری با محدّث کبیر حاج شیخ عباس قمی در تألیف کتاب «سفینةالبحار» از دیگر فعالیت های علمی و معرفتی وی در آن سال ها بود. اما بهره وی از استادان و بزرگان حوزه علمیۀ نجف در کسب علم و دانش محصور نشد، بلکه همنشینی معنوی با صاحبان دل و معرفت، نخستین تجربه های عرفانی و معنوی را برای او رقم زد. علاوه بر همه تلاش ها و مجاهدت ها و بهره گیری از محضر علما و آیات عراق، دو چهره برجستۀ علمی و معنوی حوزۀ نجف تأثیر عمیق تری بر شخصیت آیت الله بهجت (قدس سره) گذاشتند: علامۀ کبیر، آیت الله غروی اصفهانی مشهور به کمپانی و آیت الله میرزا علی قاضی.
حضرت آیت الله غروی اصفهانی  فکری جوّال و نافذ و دقیق داشت و آیت الله بهجت (قدس سره)، سال ها از محضر این استاد بی بدیل بهره ها برد و در محضر درس ایشان، پیوسته آموخت و نقد کرد و پیش رفت؛ بدان حد که در زمرۀ بهترین شاگردان آن فقیه خردمند و بزرگ درآمد. آیت الله بهجت (قدس سره)، علاوه بر استفاده های علمی از محضر استاد، به کسب فیوضات معنوی نیز نایل گشت و به شدت تحت تأثیر علمی و معنوی استاد عالی قدرش قرار داشت و این تأثیر در رفتار علمی و معنوی ایشان به کمال مشهود بود.
همچنین عارف نامی و سالک بی همتا، حضرت آیت الله میرزا علی قاضی تأثیر بسیاری بر روش عرفانی و کسب مراتب معنوی آیت الله بهجت (قدس سره) گذاشت. به واقع وی با ورود به نجف اشرف در سن هیجده سالگی، گمشده خویش را در وجود این استاد بزرگ یافت و سال ها در محضر پر فیض آن دریای عرفان و معنا، شاگردی کرد. آیت الله قاضی نیز به این شاگرد مستعد و حقیقت جوی خود عنایات ویژه داشت و از سر صمیمیت و محبت، او را «فاضل گیلانی» خطاب می کرد.

دورۀ مبارک و پر فراز و نشیب حضور در نجف اشرف، برای شیخ محمدتقی، فرصتی طلایی بود تا با همه قوا در تهذیب نفس و کسب دانش بکوشد؛ اما اشتغال شدید و شبانه روزی به تحصیل و تهذیب، گاهی وی را در بستر کسالت و بیماری می افکند. از همین روی، هر از گاه باید به کاظمین و سامرا و کربلا می رفت تا ضمن تغییر آب و هوا، جسم نحیف خود را از آسیب های بیشتر مصون نگه دارد.

بازگشت به وطن و اقامت در قم

سرانجام پس از شانزده سال سکونت در جوار مضجع نورانی ائمه هدی (علیهم السلام) و حضور فعّال و تلاش خستگی ناپذیر در راه کسب علم و معرفت و شاگردی در محضر استادان طراز اول حوزه علمیه نجف و سال ها تدریس و تحقیق، همراه با کسب درجۀ اجتهاد، با سینه ای سرشار از علم و معرفت و قلبی لبریز از شوق و توجه، برای درمان و رفع کسالت های ناشی از ریاضت و سخت گیری برنفس، به زادگاه خویش بازگشت.
ماه جمادی الثانی سال ۱۳۶۴ قمری، برابر با ۱۳۲۴ خورشیدی، تاریخ بازگشت آیت الله بهجت (قدس سره) در سن کمتر از سی سالگی به ایران است. مدّت چندانی از ورودش به وطن نگذشته بود که به پیشنهاد خواهر بزرگتر که در حقّ او مادری کرده بود، ازدواج کرد.

پس از چند ماه حضور و اقامت در فومن، بار دیگر عزم سفر به نجف کرد؛ اما این بار بر آن شد که در مسیر راه و همزمان با پرداختن به امور گذرنامه، چندی در شهر مقدس قم ساکن شود، تا با حوزۀ علمیۀ قم آشنایی بیشتری پیدا کند؛  سپس عازم نجف گردد. بدین رو در شوال سال ۱۳۶۴ هجری قمری، برابر با ۱۳۲۴ خورشیدی، عازم قم شد.
بیش از چندی از حضورش در قم نگذشته بود که در ۲۸ صفر سال ۱۳۶۵ هجری قمری، برابر با سال ۱۳۲۵ هجری شمسی، پدر مهربانش با خاطری آسوده از سرنوشت فرزند، به دیار باقی شتافت و فرزند را داغدار وجود مهربان و گرامی اش کرد.
ماه های سکونت در قم با خبرهایی ناگوار که از نجف می رسید، همراه بود. رحلت آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی در ذی الحجه ۱۳۶۵ هجری قمری و حضرت آیت الله میرزا علی قاضی در ربیع الاول ۱۳۶۶ هجری قمری، خبرهای جانسوزی بودند که فاضل گیلانی را به سوگ نشاند. اکنون او بود و خاطرات فراوانش از روزها و شب های نجف و آنچه از استادان معنوی و بزرگوارش در خاطر داشت. این اخبار و فوت پدر، وی را برآن داشت که در مجاورت حرم کریمه اهل بیت، حضرت فاطمۀ معصومه (سلام الله علیها) سکنی گزیند و بوی گل را از گلاب جوید. حضور حضرت آیت الله بهجت (قدس سره) در شهر مقدس قم، جلوه هایی برجسته و نمود و ظهوری متنوع در عرصه ای مختلف داشت. نخستین فراز از زندگی ایشان، حضور در دروس خارج مراجع تقلید عصر بود.

حوزۀ علمیۀ قم که حدود ۲۴ سال از زمان تجدید حیاتش به همت والای آیت الله حائری می گذشت، با حضور عالمان و مجتهدان برجسته، به ویژه پس از ورود آیت الله بروجردی (رحمةالله) که چند ماهی از آن نگذشته بود، به حوزه ای قدرتمند و گرم مبدل شده بود. آیت الله بهجت (قدس سره) علی رغم آنکه در زمان ورودش به قم مجتهدی مسلم بود، برای رونق بیشتر دروس خارج و ادای احترام به استادان برجستۀ حوزه، در درس خارج آیت الله حجت کوه کمره ای و نیز درس حضرت آیت الله بروجردی شرکت کرد و در زمرۀ برجسته ترین افراد حاضر در درس آن مرجع کل قرار گرفت و به زودی به عنوان یکی از مهم ترین و دقیق ترین مُستَشکلان درس ایشان شتاخته و انگشت نما شد. بدین روی، لب از نقد و اشکال علمی بست تا به چشم نیاید و بدو توجه نشود.

ایشان همچنین پس از ورود به قم، مشغول تدریس شد و پس از قریب یک سال، به  تدریس خارج فقه و اصول همت گماشت که بیش از شصت سال و تا آخرین روزهای عمر پر برکتشان ادامه یافت. در سال های اخیر صبح ها به تدریس خارج فقه و عصرها به تدریس خارج اصول اشتغال داشت و به انگیزۀ دوری از شهرت، حجره های مدارس و سپس منزل خود را محل تدریس قرار داد؛ اما سرانجام با اصرار شاگردان، نخست در دو مسجد کوچک و از سال ۱۳۷۵ شمسی در مسجد فاطمیه، درس های خود را برگزار کرد و تا پایان عمر در این محل مقدس به تدریس اهتمام ورزید.

فراز برجسته دیگر فعالیت های آیت الله بهجت (قدس سره) در قم، برگزاری مراسم روضه بود که بیش از چهل سال و تا پایان عمر شریفشان برپا بود. مراسم روضۀ حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) از سوی ایشان ابتدا در منزل و پس از قبول مسئولیت مرجعیت، در مسجد کوچک اما باصفای فاطمیه برگزار می شد و ایشان در گرم ترین و سردترین روزهای سال، و حتی در بدترین وضعیت جسمی تا اواخر عمرشان، مصرانه در این مجلس شرکت می کردند و برای مظلومیت آن امام شهید اشک می ریختند. در تابستان ها نیز که به مشهد مقدس مشرف می شدند، این مجلس برپا بود. گویی اصرار ایشان در برپایی و حضور در مجلس روضه، اهتمام در عمل به وصیت استادشان بود که فرموده بودند: «روضه هفتگی حضرت اباعبدالله را ترک نکنید.»

مجلس روضۀ هفتگی ایشان محفل همۀ دلسوختگان و شیفتگان اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) بود؛ کسانی که از شهرهای مختلف کشور به شوق شرکت در روضۀ اباعبدالله الحسین (علیه السلام) در این محفل جمع می شدند و اشک ماتمشان در عزای حسین با اشک شوق دیدار این مرجع عظیم الشأن در هم می آمیخت.

نام آیت الله بهجت (قدس سره)، نماز و مناجات را در ذهن ها تداعی می کند. این تداعی و همراهی، دست کم دو دلیل داشت: نخست حالات و معنویت آن وارسته مرد الهی هنگام نماز بود، و دلیل دیگر، اهتمام شگفت ایشان به برگزاری نماز جماعت در همه روزها و اوقات سال بود که از همان آغاز، بزرگان و زبده عالمان حوزه علمیه در آن شرکت می کردند. ایشان نخست تمام نمازهای یومیه را به جماعت در مسجد فاطمیه اقامه می کرد؛ اما در سال های پایانی عمر، به دلیل کهولت سن، به اقامه نماز ظهر و عصر بسنده کردند. شکوه و عظمت نماز جماعت ایشان در مسجد فاطمیه در هیچ نوشته ای نمی گنجد و فقط کسانی که این عظمت و شکوه معنوی را درک کرده اند، می توانند شمه ای از آن را به بیان آورند. خاطرۀ آن روزها و شب ها که صف های نماز از صحن مسجد به حیاط و کوچه ها می رسید، هرگز از حافظۀ نمازگزاران مسجد فاطمیه محو نخواهد شد و بسا پیران و جوانانی که بی تاب آن لحظه های ناب معنوی اند.

از دیگر برنامه های دائمی و زیبای ایشان، حضور هر روزه در حریم ملکوتی حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) بود. ایشان تا پایان زندگی سراسر نور و برکت خویش تا آستانه نود سالگی، هر روز پس از نماز صبح و تعقیبات آن، به زیارت ضریح مطهر حضرت فاطمۀ معصومه (سلام الله علیها) می شتافت و سپس در خلوت عاشقانۀ خویش در گوشه ای از حرم مطهر به قرائت زیارات و اقامه نماز می پرداخت.

آثار علمی آیت الله بهجت (قدس سره)

تلاش بی وقفۀ علمی، از دیگر خصایص آن مرجع بزرگوار شیعه بود. حضرت آیت الله بهجت (قدس سره)، تألیفات متعددی در فقه و اصول دارند که خود برای چاپ اکثر آنها اقدام نکردند. وقتی گروهی از مؤمنان خواستند آثار ایشان را بدون استفاده از وجوه شرعی، چاپ کنند، خطاب به آنان فرمود: «هنوز بسیاری از کتاب های علمای بزرگ، سال ها است که مخطوط باقی مانده اند؛ آنها را چاپ کنید. این کتاب ها دیر نشده است.» اما همین مقدار که از قلم توانا و فکر نورانی آن بزرگ مرد بر صفحۀ کاغذ نشسته و چاپ شده است، حکایت از عمق اندیشه های فقهی او می کند.

برخی از آثار چاپی و خطی آن فقیه وارسته به این قرار است:

۱. مباحث الاصول (دورۀ کامل اصول)؛
۲. حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری(قدس سره) و تکمیل آن تا پایان متاجر؛
۳. مجموعه فقهی «بهجة الفقیه»، شامل کتاب های طهارة، صلاة، زکاة، خمس و حج؛
۴. حاشیه بر مناسک شیخ انصاری(قدس سره)؛
۵. رسالۀ توضیح المسائل (فارسی و عربی)؛
۶. مناسک حج؛
۷. وسیلةالنجاة: این کتاب حاوی آرای ایشان در برخی ابواب فقه است که در متن کتاب «وسیلة النجاة»، تألیف حضرت آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی(قدس سره) آمد و جلد نخست آن به چاپ رسید؛
۸. جامع المسائل: دورۀ فقه فتوایی، حاصل تأملات بیست وپنج سالۀ این فقیه اهل بیت در مقام اِفتا است که در نوع خود بی نظیر است. بخشی از آن، حاشیه بر کتاب «ذخیرةالعباد» مرحوم شیخ محمد حسین غروی است که در پنج جلد به چاپ رسید؛
۹. سروده های عرفانی و اخلاقی.

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن

بی گمان یکی از برجسته ترین جلوه های شخصیتی حضرت آیت الله بهجت (قدس سره)، گوشه گیری و تلاش خستگی ناپذیر او در راه گمنامی و پرهیز از شهرت اجتماعی است. ایشان مصرّانه تلاش می کردند که هیچگاه نامی از خود برجای نگذارند. این شیوه اخلاقی، از روزهایی که در درس بزرگان کربلا و نجف شرکت می کردند، آغاز شد و تا پایان عمر ادامه یافت.
در دوران تحصیل، هنگامی که احساس کردند اشکالات علمی شان موجب شهرت و آوازه گری می شود، سکوت را برگزیدند و جز به ضرورت زبان به نقد و افاضه نگشودند. پس از آن، در دوران طولانی تدریس نیز هیچ گونه اقدام یا کوششی برای مطرح کردن درس خویش نکردند و سفرۀ درس و بحث عالمانه خود را در مدارس و مساجد گمنام پهن می کردند.

در ساحت عرفان و سیروسلوک نیز علی رغم آنکه از شاگردان برجستۀ مرحوم آیت الله میرزا علی قاضی بودند و هماره از بهره های بالای معنوی برخوردار بودند، هیچ گاه جلوه ای از آن همه شور و شیدایی را بروز ندادند و همیشه از نقل تجربه های معنوی خویش ابا داشتند. آنچه دربارۀ مقامات معنوی ایشان بر سر زبان ها است، بیشتر از ناحیه کسانی است که به کشف بخش هایی از آن وجود شریف توفیق یافته بودند و مقداری نیز مرهون توضیحات اندکی است که خود ایشان در ضمن بیان مقامات و حالات استادان شان گفته اند. در این توضیحات، ناخواسته و به نحو ضمنی، گوشۀ پرده کنار می رفت و شمه ای از کارستان گوینده نیز آشکار می شد. اما هیچ گاه، هیچ کس از ایشان کلمۀ «من» را نشنید.

در راه مرجعیت نیز هرگز قدمی برنداشتند؛ به رغم نیم قرن تدریس خارج فقه و اصول، همواره از پذیرش مرجعیت سر باز زدند؛ اما بعد از ارتحال آیات عظام سید محمدرضا گلپایگانی و شیخ محمدعلی اراکی (رحمت الله علیهما) و در پی درخواست های مصرانه و مکرر گروه بسیاری از عالمان و مؤمنان، انتشار رساله را اجازت فرمودند؛ اگرچه با نوشتن نامشان بر روی جلد رساله مخالفت کردند.

در آرزوی تو باشم

روزهای پایانی اردیبهشت ۱۳۸۸، روزهای پایانی انتظار برای رسیدن به بهشت دیدار بود. در تمام سال های زندگی مبارکش با همه وجود و با جسم خسته و تکیده اش و روح تشنه و رنج دیده اش، آرزوی وصال سرمدی داشت. برای او که عبد صالح خداوند بود و در تمام دوران زندگی خویش جز به بندگی نمی اندیشید، لحظۀ دیدار معبود، آغاز لذت محض روحانی بود. دیدار با سفیر خوش روی حق، نتیجه نود سال مجاهدت در راه معشوق ازلی بود. آسودن در آغوش امن و رحمت الهی، نصیبه ای است که بهای آن پاکی و عبودیت است. اما روز فراغت او از دنیای خاکی، شب فراغ دوستان و یاران ارادتمندش بود. آن روز، در حالی که روحی بزرگ و شاد به آسمان ها پر می کشید، جان هزاران شیفته معنویت و پاکدامنی، اشک حسرت می ریخت.

غروب یکشنبه، بیست وهفتم اردیبهشت سال ۱۳۸۸، وقتی خبر رحلت آن عالم ربانی در شهر پیچید، بهت و حیرت و آنگاه ناله و شیون شهر را فرا گرفت. سیل مشتاقان و شیفتگان فقاهت و مرجعیت به سوی قم سرازیر شد. قم سیه پوشید و ازدحام جمعیت عزادار، یادآور تشییع تاریخی آیت الله بروجردی شد. از عامی و عارف، از فاضل و کاسب و از همۀ طبقات مردم در تشییع پیکر مردی حضور رساندند که سینه اش مالامال از عشق و شیفتگی بود و یادگاری مقدس از خود بر جای گذاشت. و سرانجام پیکر مطهر آن پیر راحل در حرم مطهر حضرت فاطمۀ معصومه (سلام الله علیها) در مسجد بالاسر در خاک مشک بوی عصمت آرمید.

پیکر خاکی آن بزرگ افلاکی در حریم ملکوتی حضرت معصومه (سلام الله علیها) آرام گرفت؛ اما سکوت مسجد فاطمیه فریاد فراق داشت.
اگر کعبه، شمع جمع حاجیان است، صحن و سرای مسجد فاطمیۀ قم، زیارتگاه دل های عاشق است و هنوز مشتاقان «نماز بهجت» به شوق دیدار پیر و مراد خویش به آنجا می روند و دل و روح به در و دیوار آن متبرک می کنند.

منبع : پایگاه معظم له

پیشنهادی:
گالری تصاویر آیت الله بهجت قدس سره
گالری عکس نوشته های آیت الله بهجت (ره)
سلوک عملی در رفتار و کردار روزانه آیت الله بهجت (ره)
رویای صادقانه آیت الله بهجت درباره شهید دستغیب قدس سرهما