| ضیاءالصالحین

بیچاره من، که از پس این جستجو، هنوز

و آن آرزوی گمشده، بی نام و نشان،
در دورگاه دیده ی من جلوه می نمود
در وادی خیال، مرا مست می دواند،
و زخویش می ربود

رویی شکفت چون گل رؤیا و، دیده گفت:
«این است آن پری که ز من می نهفت رو
خوش یافتم، که خوشتر ازین چهره ای نتافت
در خواب آرزو...»

اشعار ه.الف سایه